De appel valt nooit ver van de boom. Of je het nu hebt over kinderen die de oren van papa of mama hebben meegekregen of eerder over muzikanten die in de voetsporen van hun verwekkers treden. In het geval van Joe Sumner — de energieke frontman van Fiction Plane — klopt dat idee als een bus.
Het is onmogelijk om het over Fiction Plane te hebben zonder ook maar een enkele keer naar vader Sumner te verwijzen; Sting voor de ingewijden. Beweren dat de band staat waar ze nu staat door enkel te koketteren met het succes van de vroegere dragende kracht van The Police, zou net wat te ver gaan. In de meer dan tienjarige carrière die de band rijk is, werd haast elk mogelijk duwtje in de rug via de connecties van papa halsstarrig vermeden. Of dat een goed idee was, daar zijn de bandleden zelf nog niet uit. In oude interviews lees je hier en daar tussen de lijnen weleens een subtiele sneer naar Sumners koppige weigering om diens naambekendheid uit te spelen; de frontman zelf geeft regelmatig aan niets voor niets te willen krijgen. Erg nobel, dat is wel het minste dat je kan zeggen.
Het is een ding om geen beroep te willen doen op hulplijnen van buitenaf, maar het is helemaal iets anders om te beweren dat de muzikale keuzes van je ouders je nooit hebben beïnvloed. In tegenstelling tot het vorige werk van de band klinkt Mondo Lumina wel degelijk als een aangelengde versie van een best of van Sting featuring Fiction Plane. De eerste singles die de band op de wereld losliet, stonden bol van het jeugdig enthousiasme: hitsige tracks gebouwd op punkachtige gitaarpartijen versterkt door een gezonde portie jeugdige branie. Het album dat je nu onder je neus geduwd krijgt, is best aangenaam, maar laat zich op geen enkel moment omschrijven als iets anders dan vanille zonder zwarte puntjes.
Van de tekstuele invulling tot de gebruikte instrumenten, Mondo Lumina ademt middelmatigheid uit. Songs zoals “Listen” of “Refuse” laten zich makkelijk beluisteren, maar blijven niet hangen. “Places” kampt net met hetzelfde probleem. Het is een zwaarmoedig nummer, opgevuld met diepdroevige gitaarpartijen waarin de onderliggende thematiek benadrukt wordt door de halfbakken samenzang. Laten we dan maar meteen man en paard noemen:meer dan de helft op Mondo Lumina is niets anders dan kleurloos vulsel. Is er dan niets het vermelden waard? Toch wel! Eén song steekt met kop en schouders uit boven al die andere ondingen. “Where Do We Go From Here”, een lekker opzwepend dansplaatje waarmee je in kleinere clubs onmiddellijk het vuur aan de lont steekt. Verdienen ook een eervolle vermelding; “First Time” en “Walk Through The Fire”, aangename ritmes, meezingbare lyrics en een sound die net afwijkend genoeg is om opgepikt te worden door alternatieve radiostations.
Mondo Lumina is een van die platen die je als recensent liefst nooit tegenkomt. Het is altijd een beetje zuchten als een veelbelovende band de pedalen wat lijkt te verliezen. Door dermate veel afstand te nemen van wat Fiction Plane niet is, verliest de band een beetje uit het oog waar ze wel voor staat. Het jammerlijke resultaat is — in dit geval — een middelmatig amalgaan van oppervlakkige pogingen om toch afwijkend te klinken. Eentje om snel te vergeten.
Fiction Plane staat op 10/3 in de AB Club. Er zijn nog tickets beschikbaar.
