Van Gent naar TRIX in Antwerpen en terug: Wallace Vanborn zal (opmerkelijk genoeg) op
Valentijnsdag voor de eerste keer de rit maken naar de concertclub langs de Noordersingel. Hun
derde album The Orb We Obsorb is een moker van een plaat waarvoor de band naar de
Rancho De La Luna-studio in Joshua Tree trok en waar Chris Goss achter de knoppen zat.
De plaat is intussen drie maanden uit, maar gelukkig is de rad van tong zijnde Ian Clement nog
lang niet uitgepraat.
We worden ontvangen in het appartement van Clement, spitsbroeder van bassist Dries
Hoof en drummer Sylvester Vanborm én vlotte babbelaar. Instrumenten als decoratiestukken
zorgen voor een warme gezelligheid. Terwijl bij de dikke riffs, moddervette bassen en
pulserende drums van Wallace Vanborn een ferme scheut whisky zou passen, houden we het
tijdens het gesprek bij Ice Tea. Clement is dan wel een podiumbeest, face-to-face komt hij
nuchter en heel relaxed over en af en toe snedig uit de hoek. Op de achtergrond weerklinkt de
perfecte achtergrondmuziek: Imitations van Mark Lanegan, een plaat met herwerkingen van
nummers van onder meer John Cale, Frank Sinatra en Greg Dulli. Dat is wat Wallace Vanborn met
zes eigen nummers in petto heeft voor een nieuwe release die voorzien is rond Record Store Day
(18 april, n.v.d.r.).
“Andere bands zouden meteen nieuwe kleren kopen, maar het was echt de bedoeling om
nummers uit te kleden. Dat is een beetje oncomfortabel — niemand vindt het gemakkelijk om
naakt te zijn —, maar het is altijd leuk om nieuwe hoekjes te ontdekken”, steekt Clement van wal.
“Zo is één nummer omgezet naar een bizarre pianoballade. De mensen van de Handelsbeurs
waren zo vriendelijk om ons daarvoor uit te nodigen. Dankzij een van de medewerkers konden
we in de grote zaal een vleugelpiano gebruiken. Een ander nummer heeft dan weer een gekke
hiphop-touch meegekregen. Ik ben benieuwd wat het publiek ervan gaat vinden.”
Het was geen evidentie om een bezige bij als Clement te strikken voor een langverwacht
gesprek. “Ik ben nu wel even door het oog van de storm heen. Maar ik ben ook zelf een band aan
het begeleiden: VON DETTA, met ex-leden van Cloon en Fenndango. Ik moet nu repetities volgen
en nummers herstructureren. Het is tof om binnen muziek verschillende dingen te doen: ik ben
actief in een heavy rockformatie en heb ondertussen ook alweer achttien nieuwe solonummers
klaar (Clement bracht in april 2013 zijn eerste soloplaat Drawing Daggers uit).”
De lange, trage weg
Sinds zijn oprichting in 2006 bouwt Pletwallace aan een live reputatie om u tegen te
zeggen. We zetten enkele hoogtepunten op een rijtje. In 2009 ondernamen de Gentenaren een
veertiendaagse tour langs zo maar eventjes de westkust van de USA. Wallace Vanborn werd
in 2011 uitgeroepen tot een van de beste bands op Eurosonic, het grootste showcasestival van
Europa. En een blik op de tourdata bewijst dat Wallace Vanborn heel graag gezien wordt in
Nederland en Duitsland.
enola: Vorig jaar openden jullie nog Pukkelpop met verve en Wallace Vanborn bleek ook
een waardige afsluiter op Boomtown. Zijn jullie ook zo tevreden over de eerste maanden na de
release van The Orb We Absorb?
Clement: “Zeker! De show in de Handelsbeurs was de max. Die was uiteindelijk net niet
uitverkocht, maar dat vond onze manager vooral spijtig. (lacht) In Duitsland spelen, was opnieuw
ook heel leuk. Maar daar zijn we in sommige steden echt vooruit gegaan, in andere minder. Het is
niet zo dat we over de hele lijn een stapje verder zitten. Op sommige plaatsen gaat het eerder steil
omhoog, op andere plaatsen stagneren we of gaan we achteruit. Maar Berlijn bijvoorbeeld blijft
the shit. Hamburg viel, in tegenstelling tot wat we verwachtten, tegen. In Herne gaat het ook
heel goed. Maar veel heeft te maken met speeldata. Als je grootsteden aandoet, moet je op vrijdag
of zaterdag spelen, tenzij je een gigantische band bent natuurlijk.”
enola: Onlangs herlas ik op onze website een interview uit 2010 met jullie. Daarin zei je dat
je in de toekomst hoopte voet aan wal te zetten in Europa. Ben je tevreden waar Wallace Vanborn
vandaag staat?
Clement: “In de eerste plaats zijn we in België en Nederland enorm gegroeid, in Duitsland
gaat het dus traag maar gestaag. Maar we zijn altijd wel een band geweest die steentjes legt,
dan een laagje cement, dan weer een steentje legt en vervolgens weer een laagje cement. Even
wachten en eens blazen tot het droog is en vervolgens een nieuw laagje. De lange, trage weg: dat
is wat wij doen. Sylvester en Dries zijn sinds kort gestopt met werken, dus we kunnen nu echt altijd
doen wat we willen.”
enola: Was het voor Sylvester en Dries een moeilijke beslissing om te stoppen met
werken?
Clement: “Het is niet zo eenvoudig op financieel vlak, maar moeilijk gaat ook zeker? En
uiteindelijk proberen we afstand te nemen van het idee dat veel geld gelukkig maakt. Maar
misschien is het naïef om het zo uit te drukken? Ze zijn alleszins heel tevreden dat ze nu alles op
hun passie kunnen zetten. We hoeven ook niet die gigantische mainstreamsensatie te zijn. Af en
toe moet er nog eens echte rock-’n-roll gemaakt worden, vinden we. Enfin, dat is wat we proberen
te doen.”
enola: Ik bewonder jullie omdat jullie zo goed stand hielden in De Afrekening, tussen al die
indie, singer-songwriters en hiphop. Jullie zijn de redders van de authentieke rock!
Clement: “Af en toe komt er een band aandraven en dan zetten ze er die stempel op. Het
is aan iedereen om de goede smaak in stand te houden, ook niet alleen in muziekland. Maar het is
tegenwoordig armoe troef. Al heb ik mezelf aangeleerd om daar iets meer zen over te zijn. Anders
wordt het mentaal te belastend. Vorige zomer, net voor we de studio in gingen, zat ik met een
zeer slecht gevoel over de toekomst. Maar ik moest mezelf neerleggen bij het idee dat ik doe wat
ìk wil doen.”
enola: Je hebt toch nooit gedacht: wat voor nut heeft het nog om met die band bezig te
zijn?
Clement: “Ik denk dat elke muzikant vroeg of laat in zijn carrière in een negatieve spiraal
belandt. Trixie Whitley, Blood Red Shoes of Chris Goss: iedereen heeft zijn eigen verhaal. Dat
is eigen aan de mens en heeft niets te maken met de carrière. Gelukkig zijn, staat echt los van
succes.”
Het is maar Rock Werchter
enola: Wat helpt je er dan wel bovenop als je een optreden op Pukkelpop kan relativeren?
Clement: “Eens goed poepen! (lacht) Nee, serieus, wijsheid is overal te vinden. Zelfs in
een malandaboek. Ken je dat? Het idee achter mandala’s — dat zijn zandtekeningen die minutieus
worden vervaardigd en later weer vernietigd worden — is dat het maken van een werk belangrijker
is dan het eindresultaat. Bij een show is het allerbelangrijkste dat de vlam overslaat naar het
publiek of dat nu op Pukkelpop is in het hol van Pluto in Duitsland.”
enola: Ik moest trouwens van mijn baas vragen of dit nu de plaat van de grote doorbraak
was?
Clement: “Ik vind The Orb We Absorb muzikaal gezien de plaat van de grote
doorbraak. Ik vind dat we compleet ongegeneerd ons instinct hebben laten spreken. De plaat
kabbelt, beweegt en botst. Dat is vooral te danken aan Sylvester. Hij heeft enorm veel geluisterd
naar John Bonham, die meester was in het duw- en trekwerk. Love it or hate it: muzikaal
hebben we een stap vooruit gezet. Of dat zich gaat vertalen naar succes: I don’t know. Het
is niet dat we malcontent gaan zijn als we de AB niet uitverkopen. Ook op Rock Werchter spelen,
zou de max zijn, want het is Werchter. Maar anderzijds is het ook maar Werchter. Ik laat
mijn geluk daarvan niet meer afhangen.”
enola: Geef toe dat je na de release van je soloplaat — die ik heel indrukwekkend vond —
wel wat teleurgesteld was?
Clement: “Ik was gedesillusioneerd omdat de plaat in mijn ogen heel veel te bieden had.
Ik heb zeer goeie respons gekregen uit de muziekwereld, maar de radio moest ze niet hebben.
Mijn vader was twee maanden voor de release gestorven en ik keek er echter naar uit om mezelf
uit een moeilijke periode te trekken. Peter Obbels (de producer, n.v.d.r.) en ik geloofden echt in
wat we gemaakt hadden. Ik heb met hem in de Ardennen zeven maanden aan die plaat gewerkt,
samen met muzikanten die voor een appel en ei hun bijdrage leverden. Maar het gaat zoals met
Wallace Vanborn: de trage, lange weg. Het is niet omdat de plaat niet meteen een schot in de
roos was dat het niet is wat ik wil doen. Ik heb mijn plaat ook aan Chris Goss laten horen en die
begreep niet dat mijn solocarrière niet van de grond raakte.”
Tegendraads zijn
“Maar ik trek mij ook op aan de Gentse scene hier; die beïnvloed mij nog meer dan naar
andere platen. Door bijvoorbeeld Raketkanon live te zien, krijg ik ook goesting om te spelen”,
begint Clement spontaan te vertellen. “Je ziet mij hier in mijn ivoren toren, maar er komt hier veel
volk over de vloer om een film te kijken of muziek spelen, ik ga wel eens uit of loop eens door ’t
stad. Al die dingen geven mij zuurstof, daarna kan ik mij weer uren opsluiten om te musiceren.”
enola: Bij Devil In A Box (het managementkantoor van Thomas Van Dingenen) vormen
bands als Raketkanon, Steak Number Eight en Wallace Vanborn echt een hechte familie.
Clement: “We zijn allemaal een beetje tegendraads, denk ik. We doen ons eigen ding
en dat is blijkbaar wat steviger dan wat anderen maken. (lacht) Maar het allerbelangrijkste blijft
eerlijkheid. Met Radiohead heb ik het bijvoorbeeld al heel mijn leven moeilijk. Ik hoor dat het
schitterende en pure muziek is, maar toch komt dat hier niet binnen. Op de radio hoor ik dan weer
veel groepen met een zanger die in een rolletje kruipt. Dat voelt als een leugen aan. Het begint
met winst maken en het eindigt daarmee.”
“Ook het gebrek aan nuance in de maatschappij vind ik gevaarlijk. Ik merk dat ook soms in
recensies of kijk naar die mars voor Charlie Hebdo (het interview vond plaats op de donderdag
na de mars, n.v.d.r.). Plots willen alle politici die aanslag gebruiken om zichzelf in de spotlights te
zetten en het marcheert nog ook! (windt zich op en slaat met vuist op hand) De hypocrisie van die
mars is een mooi voorbeeld van hoe afschuwelijk de mens soms in elkaar zit.”
enola: Mag ik Wallace Vanborn een ‘politiek geëngageerde band’ noemen?
Clement: “Enerzijds wel, anderzijds niet. Onlangs wilde een Wallace Vanborn-fan op
Facebook zijn levensverhaal doen. Hij zit al z’n hele leven in een rolstoel en wilde gewoon
zeggen: ‘uw muziek is echt een troost voor mij’. Daar put ik echt energie uit. Dan mag je van mijn
part die politieke boodschap negeren. Als ik zo’n mens bezig zie, kan ik mij niet anders dan blij
voelen. Dan voel ik mij waardevol, al is het maar voor een paar mensen. Maar ik denk niet dat ik
alleen met muziek de wereld kan veranderen.”
