Lavette waagt zich nogmaals aan een coverplaat en maakt er zo mogelijk haar sterkste tot nu toe van. Met haar oeuvre als rechtstreekse concurrentie wil dat al wat zeggen.
Voor Worthy smeedde ze opnieuw een alliantie met producer Joe Henry, waarmee ze eerder I’ve Got My Own Hell To Raise maakte; de plaat die ze nog steeds weigert haar comeback te noemen, maar die haar na jaren in de vergetelheid opnieuw in de schijnwerpers en voornamelijk in de gratie van de critici plaatste. Ze waagt zich aan een bloemlezing van niet altijd even voor de hand liggend covermateriaal, maar bewijst zich meer dan worthy om er haar eigen versies van te maken.
Lavette slaagt erin zich met het materiaal te identificeren. Op Mickey Newburys “Bless Us All” geeft ze een moederlijk antwoord op het oorspronkelijke kampvuurlied. De melodie is zachter gemaakt en ze legt er een hartroerende breekbaarheid in, alsof haar hart mee bloedt met de slachtoffers die ze zegent. Ze duikt in het verhaal van de postrelationele middelvinger van “Just Between You And Me And The Wall You’re A Fool” van Amazing Rhythm Aces, maar geeft in haar sublieme interpretatie ervan een bitterdere klank aan het nummer.
Lavette slaagt erin te herinterpreteren. Het van The Beatles geleende “Wait” is op de lyrics na quasi onherkenbaar. Het nummer van de Fab Four werd in een smachtende gitaarballade omgezet; een slimme zet want het meest iconische nummer van de hoop breng je best in de meest radicaal getransformeerde versie.
Lavette slaagt er ook in op te waarderen. Niets tegen de meester, maar Under The Red Sky kan bezwaarlijk Dylans beste plaat genoemd worden. Lavette kreeg er “Unbelievable” uit voorgeschoteld, gestript van de opgeblazen early nineties rock en hertaald tot soul waar de vonken van af springen. Ze kreunt, steunt en dreunt de lyrics tot ze als vuurtongen uit haar mond laaien en de track in lichterlaaie zetten. Van het overmelige “Where A Life Goes” van Randall Bramblett werd de suikerlaag afgeschuurd; Lavettes heesheid geeft het nummer het nodige randje om echt te bezweren. Hetzelfde speelt ze klaar met “Worthy”, dat door haar stembanden veel doorleefder overkomt dan in Mary Gauthiers origineel.
Lavette slaagt erin een les te leren. Met deze inventieve coverplaat bewijst ze nogmaals dat de grootte van je naam en van je talent niet altijd recht evenredig zijn. Nog meer dan met haar vorige platen werpt ze zich op tot de onmiskenbare leading lady van soul en blues; een klok van een stem die al decennia lang een keurmerk op haar werk drukt en die samenwerkingen blijft aangaan die haar in elk tijdskader relevant maken en ongetwijfeld tijdloos zullen blijven.
Bettye Lavette speelt op 18 maart in De Roma in Borgerhout.
