Eindejaarslijstje 2014 van Jeroen Verschakelen

2014 was het jaar waarin u absoluut niet meer om The War On Drugs heen kon. Het was tevens het jaar waarin Lana Del Rey en Alt-J elk met hun “moeilijke tweede” kwamen en waarin we uitkeken naar nieuw werk van Perfume Genius en How To Dress Well. Als u ons echter vraagt welke klanken we vooral onthouden hebben van 2014, dan zijn er toch enkele andere plaatjes die de voorkeur genieten. Omdat ze vernieuwing brachten of omdat ze gewoon ongemeen boeiend waren.

1. Sun Kil Moon :: Benji       Pieken op je 47ste? Het is niet iedereen gegeven, maar Mark Kozelek deed het. Met Benji leverde hij in februari al de meest oprechte en verrassende plaat van het jaar af. Daarop zingt hij, met de nodige humor en zelfrelativering, over verre familieleden die sterven in vreemde ongelukken (“Carissa”), zijn vriendschap met Ben Gibbard (“Ben’s My Friend”) en zijn eerste seksuele ervaringen (“Dogs”; en nee, het nummer gaat niet over bestialiteiten). Een triomf voor menselijkheid en authenticiteit in het land der singer-songwriters.
2. Caribou :: Our Love       Met de warmbloedige elektronica van tracks als “Can’t Do Without You”, “All I Ever Need” en “Our Love Will Set You Free” deed Dan Snaith ons hart serieus sneller slaan. De nummers op Our Love zijn niet alleen uiterst dansbaar, maar vormen ook in de warmte van de huiskamer een lust voor het oor. Lik op stuk voor alle oude zakken die vasthouden aan het dogma dat men met synthesizers geen waarachtige muziek kan maken.
3. Movement :: Movement EP       De derde in de lijst is weliswaar “slechts” een EP, maar wat voor een! Als u een song uit 2014 moet onthouden, dan is het wel “Ivory”: een verrukkelijke combinatie van epische elektronica en verschroeiende gitaren. Nicolas Jaar en Dave Harrington hebben er een geduchte concurrent bij.
4. Damien Rice :: My Favourite Faded Fantasy       Juicht allen: de Ierse bard laat na acht jaar radiostilte eindelijk weer van zich horen. Zijn nieuwe plaat is een hartverscheurende poging om de breuk met Lisa Hannigan eindelijk een plaats te geven: “I’ve never loved / I’ve never loved like you,” schreeuwt hij op de titeltrack. Noem ons sadistisch, maar wat ons betreft mogen Rices liefdesperikelen nog wel een tijdje onverwerkt blijven.
5. Andy Stott :: Faith In Strangers  & nbsp;   Wie “Violence” al had gehoord, wist dat we mooie dingen mochten verwachten van Stotts nieuwste boreling. De knoppentoveraar uit Manchester slaat ons om de oren met psychedelische synthesizers en door merg en been snijdende drums. Wie echter hapklare dansmuziek zoekt, komt bedrogen uit: tijdens deze duistere trip is het voortdurend uitkijken voor elektrocutiegevaar.
6. Iceage : Plowing Into The Field Of Love       De nieuwe Iceage is het muzikale equivalent van een zombie-Apocalyps: de voormalige punkband uit Kopenhagen vindt zichzelf opnieuw uit met intense, (mee-)slepende rocksongs vol onderhuidse woede. De spookachtige stem van Elias Bender Rønnenfelt maakt het volledig af.
7. Jessie Ware :: Tough Love        Dat Jessie Ware een mooie toekomst tegemoet gaat, was op Devotion al hoorbaar en in 2014 bevestigde ze dat met verve. Tough Love is een aaneenschakeling van poppareltjes geworden die authenticiteit en massa-entertainment perfect weten uit te balanceren. Case in point: “Want Your Feeling”.
8. Run The Jewels :: Run The Jewels 2       De prijs van de beste hiphopplaat van het jaar gaat naar de tweede samenwerking tussen El-P en Killer Mike. Van het woeste “Oh My Darling Don’t Cry” over de catchy synths van “Lie, Cheat, Steal” tot bij het rauwe “Love Again”: Run The Jewels is niet vies van wat vuilbekkerij, maar toont zich hier wel verdomd aanstekelijk.
9. St. Vincent :: St. Vincent        Afgezien van de afgrijselijke cover is de opvolger van Strange Mercy een voltreffer: de ene song op het album beklijft al meer dan de andere. Of de distortion nu van synthesizers dan wel uit de gitaarversterker komt of Annie Clark zich nu schuldig maakt aan blasfemie (“I prefer your love / To Jesus”) dan wel over een psychopaat zingt, St. Vincent weet ons steeds te bekoren met haar tegendraadse uitstapjes.
10. Cloud Nothings :: Here And Nowhere Else        Daar waar Iceage de punkrock lijkt af te zweren, bliezen Cloud Nothings de stroming juist nieuw leven in met een korte maar ijzersterke plaat. Nummers als “Now Hear In”, “Giving Into Seeing” en “I’m Not Part Of Me” behoren tot het beste wat het genre in jaren heeft voortgebracht. Daarom alleen al verdient het album een plaats in deze top tien.
11. D’Angelo And The Vanguard :: Black Messiah      Black Messiah landde nog net op tijd om de eindejaarslijstjes te halen. Virtuoze gitaren mogen een hoofdrol spelen op deze bloemlezing van zwarte popmuziek: zowel funk als jazz vieren hoogtij terwijl D’Angelo’s (neo-)soulvolle stem de gehoorgangen zalft.