Er valt niet veel te vertellen over dit soort releases. Deze laat perfect horen dat dit huwelijk steek houdt, zet de belangrijkste kwaliteiten van de betrokkenen in de verf, en vooral: godverdomme, wat een muilpeer.
Hoewel het de eerste echte release is van The Thing & Thurston Moore, was er eerder al Live At Øya, de DVD met opname uit 2005 die werd toegevoegd aan de Now And Forever-box. Maar daarvoor en erna waren er nog talloze ontmoetingen, vooral tussen Mats Gustafsson en Moore, in de Sonic Youth-kliek en daarnaast. Zo stonden ze in 2013 ook nog als duo in Antwerpen. Deze opnames werden geplukt uit een concert in februari 2013 in de Londense club Oto en bevestigen nog eens dat The Thing het beste van twee werelden met sprekend gemak combineert. Met Thurston Moore als vierde man gaat de intensiteit enkel nog de hoogte in.
Twee forse stukken, van respectievelijk twintig en twaalf minuten, meer is er niet voor nodig. “Blinded By Thought” gaat nog vrij aarzelend van start, met rinkelend gitaargepingel en stotterende baritonstoten die zenuwtrekkend knetteren en steeds intenser brallen en janken. Na een minuut of drie valt Nilssen-Love in en dan is het hek finaal van de dam: er ontstaat een ronkend verkeer tussen noiserock en vrije expressie, een woelig, vaak repetitief gehamer en gestoot met eindeloos herhaald misthoorngeschal en een kolkende massa van gitaarfurie.
Gustafsson speelt, naar goede gewoonte, met zijn organen tot aan de lippen opgepompt, maar eigenlijk ook verrassend sober. En dat vormt hier ook geen probleem, want de drie anderen creëren zo’n onwaarschijnlijke herrie dat het spul zo al uit z’n voegen dreigt te barsten. Håker Flatens elektrische baswerk is een moddervette fond en het uitbundige geraas van Nilssen-Love neigt soms naar digitale hardcore. Halfweg lijkt het allemaal even in zichzelf terug te plooien, maar dat is maar schijn: een bastaard van een krautgroove steekt de kop op. Het is een dodelijke nekbreker en de start van een kolossale eindspurt.
Het contrast met “Awakened By You” is aanvankelijk groot: dat gaat traag, broeierig, zelfs een beetje elegisch van start, met de huilende bas in de cohoofdrol en een sax die verdrietig het hoofd laat hangen. Dan wordt het allemaal wat abstracter, worden bas en gitaar ronkende motoren die oorverdovend brommen. Halverwege barst het zootje weer open om zich naar het slot te begeven met een sound die zo heavy is als die van The Melvins en Nomeansno gecombineerd. Na 32 minuten zit er dan ook niks anders op dan uitgeteld en verbouwereerd in de touwen te gaan hangen. Een lesje in rauw geweld, zo opwindend als drie dagen thrashmetal gecomprimeerd tot een dik half uur.
‘The Motherfucker’, want zo gaan we deze plaat vanaf nu noemen, is zowel op cd, vinyl als digitaal beschikbaar. Meer info bij Instant Jazz.