De stripwereld heeft echt wel zijn steenjte bijgedragen aan de herdenking van de Eerste Wereldoorlog. Weliswaar met wisselend niveau. In Mevrouw Livingstone is het verhaal echter belangrijker is dan het oorlogsbeeld. Centraal staat de ontmoeting van twee totaal verschillende mannen in een oorlog die niet de hunne is.
Eindelijk eens een ander verhaal over de Eerste Wereldoorlog. Het decor wordt verplaatst naar Centraal-Afrika, waar ze ook hun deel hebben gekregen van deze moordende oorlog. Gaston Mercier is een Belgische officier en piloot van een watervliegtuig. We bevinden ons in het toenmalige Belgisch Congo. Hij kreeg opdracht om het Duitse oorlogsschip “Graf von Götze” te lokaliseren. Om het woeste gebied rond het immense Tanganyikameer onder controle te houden, doet hij een beroep op Mevrouw Livingstone, een inboorling die steeds een kilt draagt en beweert de bastaardzoon van David Livingstone te zijn.
Samen steken ze de Congorivier en het Tanganyikameer over op wat een echte queeste lijkt te worden. Vooral Mercier komt oog in oog te staan met de afgrijselijke gevolgen van het Europese kolonialisme en hoe de kolonisten het volk onderdrukken. Meer en meer groeien Mevrouw Livingstone en Mercier naar elkaar toe en ontstaat er een hechte vriendschap.
Schrijver Christophe Cassiau-Haurie focust zich op Mercier als onze toegangspoort tot dit verhaal, maar het is Mevrouw Livingstone die zich ontpopt tot het meest interessante personage in de loop van deze one-shot. Zijn charme, wijsheid en klare kijk op de bezetting van Congo erodeert op effectieve wijze de naïeve kijk van Mercier op de socio-culturele impact van het koloniale leven. Cassiau-Haurie is eerder subtiel hierover, met statements die meestal eerder geïmpliceerd worden dan hardop uitgesproken.
Misschien komt dit wat zwaar op de hand over, maar de gevierde Congolese kunstenaar (ook muzikant) Barly Baruti slaagt erin om wat van de zwaarheid van het verhaal op te lichten met zijn ruimtelijke lay-out en kleurrijke tekenkunst. Hij gebruikt hiervoor trouwens vooral pen en waterverf, zoals zijn grote voorbeeld Hermann. Sommige media noemen hem zelfs de ‘nieuwe Hermann’, maar laat het ons voorlopig toch maar op de authentieke Baruti houden.
Hoewel er nog wat werk is aan de gezichtsuitdrukkingen en de houdingen van zijn figuren, die een beetje houterig overkomen, vertaalt hij vrij duidelijk de gecompliceerde personages van Casiau-Haurie naar levensechte protagonisten. Elk personage heeft zijn uitgesproken ontwerp en het is duidelijk dat Baruti hiervoor zijn huiswerk heeft gemaakt. Daarbovenop blinkt Baruti uit in zijn landschappen en weergaven van de natuur die enorm levendig zijn en van een grandeur die we niet vaak meer tegenkomen.
De timing van het boek is uiteraard weer geheel toevallig, maar net als in Les Folies Bergères van Zidrou en Francis Porcel, wordt ook hier weer een aspect verteld van de Groote Oorlog dat vaak over het hoofd wordt gezien. In dit geval het Afrikaanse slachtveld.
Scenarist en tekenaar ontvouwen een menselijk verhaal waarin respect en integriteit zuurverdiende eigenschappen zijn en waar vooroordelen aan diggelen worden geslagen. Hoewel de uitwerking van het verhaal nogal erg volgens het boekje is en er geen verrassingen voorkomen bij de personages en het verloop van het verhaal, is Mevrouw Livingstone zeker de moeite waard voor zijn unieke en menselijke invalshoek op kolonisatie.
