In het Frans staat de bibliografie van Sorel reeds enkele albums verder, maar deze hadden we absoluut nog te goed van de man die twee jaar geleden indruk maakte met een getekende biografie van Stefan Zweig, op scenario van Lawrence Seksik: een geheel aan zijn eigen fantasie ontsproten, sfeervol droomverhaal.
In Hotel Particulier neemt een mooi meisje met weinig levensvreugde een allerlaatste bad, om vervolgens gewoon opnieuw in haar Parijse appartementsblok te vertoeven, ook al is haar lichaam afgevoerd. Emilie, het meisje in kwestie, sluit vriendschap met de kater van een buurman, het enige wezen dat haar kan zien. Met die basisgegevens omarmt Sorel enkele magisch-realistische elementen om daarmee een verhaal op te bouwen dat de verbeelding prikkelt.
Een sprekende kater, een rondwarend dood meisje: het is immers nog maar het begin. Zo staat in het flatgebouw een spiegel die, Alice in Wonderlandsgewijs, toegang geeft tot een wereld die niet de onze is.
Bovendien is er een toverdeur, om het bij gebrek aan beter woord maar zo te noemen, die toegang geeft tot een geheime cel waar een klein meisje opgesloten zit. En nog elders in het gebouw komt literatuur zomaar tot leven, door toedoen van een behoorlijk van het leven genietende bewoner.
Het klinkt allemaal behoorlijk zweverig en mogelijk zelfs wat van de pot gerukt, maar dat is slechts schijn. Hotel Particulier is een fascinerend album dat, voornamelijk door de manier waarop Sorel in zijn tekeningen sfeer weet te scheppen, weet te overtuigen. Natuurlijk komt dat door de herkenbare menselijkheid die Sorel in elke pagina stopt: het voyeuristische kantje, het zonder enige remming tot leven kunnen wekken van je meest heftige fantasie en, uiteraard, een liefdesverhaal dat doorheen de pagina’s verweven is.
Er mag dan wat drammerig gedweept worden met Rimbaud, die overleden dichter waar ook Patti Smith zo nu en dan fanatiek enthousiast over te keer gaat, het in stemmige bruintinten weergegeven album is voornamelijk een mooi samengaan van verleden en heden, van echt en ingebeeld, zoals Emilie zelf halfweg treffend samenvat.
Hotel Particulier slaagt erin het evenwichtspunt te vinden tussen pulp en klasse. Het uitgangspunt mag dan flinterdun zijn en de donkere romantiek op het randje, Sorel weet alle elementen net juist te doseren om met een mooi gebalanceerd album op de proppen te komen. Desondanks dat er al zoveel reeksen rond fascinerende diertjes opgebouwd zijn, niet zelden met een evil invalshoek, zouden we bijna aandringen op een spin-off met de karaktervolle kater uit dit album in de hoofdrol.
