”Wablief?! Of we wat doen? Luid repeteren?!” Voor Hookworms is de stilte voor de storm een zoemende tinnitus geworden. De wervelwinden aan fuzz en machinale drums worden op hun tweede dan ook ingeleid door een verwachtingsvolle hum.
Er is nog geen eind gekomen aan het springtij van door hallucinogenen ontheemde garagemuzikanten. Integendeel, de vaste waarden van de nieuwe golf beginnen zich steeds meer te settelen en de nieuwe groepen worden stilaan toonaangevend voor de nieuwkomers van de volgende jaren. Ook Hookworms hoort bij de bands die al na iets meer dan een jaar niet meer tot de beginners moet worden gerekend. De muzikanten blijven de band als een hobby beschouwen en willen daarom ook “anoniem” blijven, ze worden dus enkel vermeld met hun initialen: JN, MJ, SS, JW en MB. Dat zal echter moeilijk te behouden zijn, want met tweede plaat The Hum bewijst het vijftal over een eigen sound te beschikken, zelfs al wil dat zeggen dat we ook geen verrassingen moeten verwachten.
The Hum is zowel qua klank als qua indeling een voortzetting van het vorige album, Pear Mystic. Lo-fi garageklanken van door punk geïnspireerde gitaren en motorische drums worden bijgestaan door een zeer aanwezig, maar verfrissend orgel. De schreeuwerige zang heeft een groter aandeel dan ze had bij Pearl Mystic, waardoor de nummers songgerichter zijn geworden, maar de psychedelica nemen het hier en daar nog steeds over van de toegankelijkheid. Daartussen zorgen enkele rustpunten, de door orgel ingezette soundscapes “iv”, “V” en “vi”, net als op die voorganger, voor een vlotte overgang tussen de nummers.
Synths en drum zetten de toon in opener ”The Impasse”, tot vurige gitaarakkoorden invallen en een strakke punkdrum en overtuigde zang het plaatje compleet maken. Even doet het denken aan een nieuwe incarnatie van Thee Oh Sees, tot het eindigt in een volledige chaos van ruis. Opvolger “On Leaving” begint met een trager tempo, maar het ontbreekt ook hier niet aan intensiteit. Wat begint als een ingetogen nummer, mondt uit in een storm van fuzz en cymbalen. Het blijkt samen met “Radio Tokyo” één van de meest dynamische nummers van The Hum te zijn.
“Beginners” en “Off Screen” zijn Hookworms’ interpretaties van respectievelijk krautrock en Suicide, waarschijnlijk de belangrijkste herontdekte inspiratiebron van de voorbije jaren. MJ zegt zelf dat ze “wilden dat [het album] klonk als Suicide wanneer dat een volledige band was geweest.” De diepe drones en opvallende oscillators blijven uit, maar de invloed van het noiseduo uit de seventies en de eighties blijft niet verborgen. Afsluiter “Retreat”, waarin MJ’s zang het sterkst tot zijn recht komt, is net als de opener een knaller. De frontman gaat van gewelddadige kreten naar een stille maar overtuigende hoge zanglijn, die steeds meer aanzwelt tot hij terug bij de kreten van het refrein belandt. De cirkel is rond.
Bij een eerste luistersessie vallen vooral de hoogtepunten van de plaat op, waar Hookworms overweldigt met kracht en volume, maar zet de CD-speler, je iTunes -of binnenkort misschien je Ponoplayer- op repeat en het zijn vooral de inleidingen en outro’s die opvallen. De hum overheerst elk mogelijk moment van stilte. Een goede kans dat in enkele rustige wijken de winterse stilte ook nu verdreven wordt door The Hum.
