Drie jaar na The High Country van Richmond Fontaine, een plaat waarmee Willy Vlautin iets te krampachtig op zoek ging naar een verbond tussen zijn muzikale en literaire carrières, gooit hij het over een andere boeg. Of beter gezegd: een andere band en een andere stem en manier om de verhalen mooi tot hun recht te laten komen. Met succes.
Niet dat Richmond Fontaine opgedoekt is, maar The Delines is een iets andere band. De contouren zijn hier zachter en vrouwelijker. De werkmansrandjes zijn vervangen door een warme, soulvolle gloed die ook al duidelijk wordt uit het artwork en de gebruikte kleuren. Colfax handelt over typische Vlautin-personages en hun typische zorgen, maar is verpakt in een stijl en sound die het vale ochtendgloren vervangt door de nacht. Daarvoor bouwde hij samen met Richmond Fontaine-drummer Sean Oldham een band rond zangeres Amy Boone (The Damnations), die er een paar jaar geleden ook al live bij was, en waarin ook volk zit van o.m. The Decemberists. Vlautin tekende zelf voor de songs, maar beperkt zich tot gitaar en, hier en daar, achtergrondzang.
Nochtans blijven zijn portretten nog altijd overeind, zijn ze te situeren in de wereld die bekend is van vorige platen en romans. Het zijn sociaal-realistische verhalen die zich niet zozeer afspelen in de goot of de zelfkant van het leven, maar bewoond worden door onfortuinlijke, onverstandige en onjuist behandelde have nots, die moeten terugblikken op levens vol ongelukken, teleurstellingen en momenten waarop ze beseften dat er enkel een hobbelig parcours voor hen weggelegd was. Gebroken levens en gefnuikte ambities. Onzekerheid door alcohol omgevormd tot ondoordachte beslissingen, tegen beter weten in.
De muziek klinkt eigenlijk zeer bescheiden en beslaat vrij nauw afgezet terrein. Zacht bespeelde snaren, warm gloeiende toetsen en huilende pedal steel bepalen het groepsgeluid, samen met het inlevingsvermogen van Boone (die in grote vorm is in — onder andere — het ongemakkelijk intieme “Flight 31”), dat gelukkig gespaard blijft van al te dramatische method acting of protserige emodrama’s. Het is vaak de stem van een vrouw die haar meest impulsieve daden en dagen achter zich heeft of klaar is voor een tweede kans. Minder ambitieus, maar realistischer. Traag en gestaag, bijna narcotisch schuifelen veel van de songs over een verlaten dansvloer, terwijl halfgevulde glazen en murmelende nachtbrakers het laatste rondje verteren.
In “Colfax Avenue” wordt een vrouw weggeroepen bij haar echtgenoot en kinderen om haar broer op te vangen die sinds zijn terugkeer uit het leger niet goed bezig is (“He wasn’t like this before he left / now he comes back and his mind’s a wreck”). In “State Line” reduceert een andere vrouw haar leven tot een cruciale scene: het moment waarop ze als vijftienjarige wilde weglopen maar niet voorbij de staatsgrens geraakte. “Forever stuck on the state line while everyone else is passing through, everyone else is passing by”. Het is dat gevoel (niet helemaal begrijpen hoe sociale interactie precies werkt) dat zo vaak terugkeert in Vlautins songs en boeken.
Colfax is een zeer homogeen klinkende plaat, meer nog dan het werk van Richmond Fontaine. Veel variatie lijkt het album bij een oppervlakkige beluistering dan ook niet te hebben (en wie hiervoor weinig had met het genre zal ook nu niet overtuigd worden), maar toch krijg je geleidelijk een beter zicht op de nuances, rijkheid aan schaduwschakeringen en bewegingen tussen vrij traditionele americana en een soulvolle variant die een beetje schatplichtig is aan kleppers als Dan Penn, Spooner Oldham en Chips Moman. Zeker in hoogtepunten als “I Got My Shadows” en “He Told Her The City Was Killing Him”, een bloedmooie, desolate versie van Randy Newmans “Sandman’s Coming” en de atmosferische afsluiter “82nd Street”, dat haast fungeert als uitzoomshot uit de wereld van Vlautin.
Kortom, na het wat artificieel aanvoelende The High Country neemt Vlautin een zachte revanche met een plaat en een band die nogmaals zijn talent als songschrijver benadrukken. De grotere verhalen belanden later dan wel op papier.
Op 14/11 spelen The Delines in Café Den Trap in Kortrijk. Op 15/11 stelt Willy Vlautin om 11 uur zijn vierde (uitstekende!) roman ‘The Free’ voor in platenwinkel, koffiebar en kunstgalerij Coffee & Vinyl in Antwerpen, waar hij ook een akoestische set zal spelen. Die avond is Vlautin ook te horen op het Crossing Border Festival in Den Haag (NL).
