Met de regelmaat van de klok vergast de Ier Adrian Crowley ons op nieuwe muzikale verhalen. Zo kwam hij in 1999 met zijn eersteling A Strange Kind op de proppen. We zijn nu vijftien jaar verder en Some Blue Morning bewijst dat je als songschrijver en muzikant kan blijven groeien.
Adrian Crowleys bariton voelt aan als een warm fleecedekentje, bezorgt je dezelfde warme gloed als het drinken van glühwein. Zijn stem is de perfecte metgezel tijdens lange autoritten, bij voorkeur in het donker. De liedjes op Some Blue Morning lenen zich uitstekend tot het cruisen op verlaten snelwegen, zoals in de roadsong The Wild Boar, een acht minuten durend (gesproken) kortverhaal waarin Crowley ons met het grootste gemak in zijn wereld meetroont én vasthoudt.
Op muzikaal vlak gebeurt er op het eerste gehoor weinig opwindends, maar na meerdere beluisteringen zijn er toch fijne en afwisselende nuances te horen, zoals bijvoorbeeld in The Stranger, waar het strijkarrangement soms rust brengt en soms opjut. Voor de rest is de instrumentatie op het album vrij sober gehouden.
Waar Adrian Crowley dan weer wel hoge toppen scheert, is met zijn teksten die stuk voor stuk literaire pareltjes en magnifieke kortverhalen zijn. Crowleys taalbeheersing is indrukwekkend. De kunst van het juiste woord op de juiste plaats heeft voor hem weinig geheimen; hoe vaak kom je woorden als “epiphany”, “smithereens”, “a whiplashing halt” tegen in een songtekst? Crowley is bovendien een meester in het “Show, don’t tell”-principe. Hij schildert grootse taferelen met spaarzame woorden.
Crowley is een virtuoos in het openbaren van de ziel, zonder al te melig of te flemerig over te komen. Met kleine gebaren en (alweer) de juiste woorden weet hij de gevoelige snaar te raken. Titelsong Some Blue Morning is het ultieme hoopvolle lied, getuige de zin “Where once were tears/There will be gladness”. Zwaarmoedigheid ligt niet in Crowleys aard, liever gebruikt hij subtiele humor en zijn vertellend vermogen om de luisteraar te overtuigen. “The only trouble you get around here/Is when wet leafs stick to the railwaytracks” uit Trouble is daar een uitstekend voorbeeld van. Vanaf de eerste zin weet hij de aandacht van de luisteraar te grijpen en hij laat niet meer los vooraleer de laatste noot uitgestorven is.
The Magpie is dan weer een uitermate grappig verhaal over de ekster from hell. Crowley twijfelt er niet aan zichzelf belachelijk te maken: “Some sight I must have been/A makeshift slingshot in my hand”. Zo smukt hij de waarheid enigszins op om ons een prachtverhaal voor te schotelen.
De lijst inspirerende zinnen en woorden is bijzonder lang op Some Blue Morning. Ze beklemtonen wat een magnifieke plaat dit is. Eentje dat aan de ribben blijft hangen, omwille van de beklijvende, grappige, en soms over-the-top teksten. Waar wacht u nog op? Koop dit juweel en koester het — de hele herfst, winter, lente en zomer lang.
Adrian Crowley staat op 5 februari 2015 in de AB Club.
