Mark Kozelek heeft er met zijn Sun Kil Moons Benji een topjaar op zitten, misschien wel een van de belangrijkste jaren uit zijn carrière (inclusief een kleine indie-mediastorm in de vorm van een War on Drugs akkefietje dat we hier wijselijk zullen negeren). We zaten er eerlijk gezegd niet op te wachten, maar meneer Treurwilg in persona heeft nu ook een kerstalbum uit. Kwestie van het jaar in stijl af te ronden…
We horen uw brein tot hier malen: “Wacht even, Mark Kozelek, meester der nostalgie, hogepriester van ter ziel gegane liefdes en levens, zingt kerstliedjes? Echt?” Ja. En dat klinkt precies zoals u zou denken: traag, akoestisch en melancholiek. In opener “Christmas time is here”, uit A Charlie Brown Christmas, wordt de exacte dialoog tussen Charlie Brown en Linus nagespeeld door Kozelek en zijn ingenieur Nathan Winters. Kozelek zeurt zoals Charlie Brown over hoe hij zich altijd depri voelt tijdens de kerstperiode en zijn vriend besluit: “Of all the Mark Kozeleks in the world, you’re the most Mark Kozelek-iest”. Wijze woorden.
“Christmas time is here” vat het album dan ook aardig samen: ondertussen tot handelsmerk verworden Spaanse gitaarlikjes met heel veel zorgvuldige achtergrondzang en meerstemmigheid op zijn Kozeleks. Het is waarschijnlijk van Admiral Fell Promises geleden dat we Kozelek nog zo mooi en nauwkeurig hoorden zingen. Soms valt hij teveel terug op wat we van hem kennen en covers van o.a. “What child is this” of “O little town of Bethlehem” voegen weinig toe aan het geheel.
Na het gitzwarte, bijwijlen moeilijk te verteren Benji (in bijna elk van de elf liedjes legt er wel iemand het loodje) is Sings Christmas Carols een stevige, warme omhelzing bij het haardvuur en bijna etherisch te noemen. Dit album zoekt bewust de schoonheid op. Cowboy Junkies cover “2000 miles” is wat dat betreft absoluut een hoogtepunt, maar ook de vele, boterzachte achtergrondstemmen op “Do you hear what I hear” of het wat ruwer en hier en daar vals gezongen “Silent night” voegen een persoonlijke toets toe aan bijna doodgecoverde klassiekers.
Het punt van Kozelek moge duidelijk wezen: een goed liedje is een goed liedje, zolang je het ook maar goed brengt. Van zodra Kozelek a capella gaat, loopt het echter fout: “O come all ye faithful” en “God rest ye merry, gentlemen” zitten zo propvol achtergrondstemmen dat het wat teveel Kozelek in één nummer is. De falset aan het begin van “God rest ye merry, gentlemen” is bovendien hilarisch kitsch en we weten niet of het zo bedoeld is of niet.
Afsluiten doet hij met “The Christmas Song” en Kozelek komt als crooner niet aan de hielen van Sinatra of Nat King Cole, maar de jazzy piano is een aangename afwisseling na dertien tracks Spaanse gitaar. Kozeleks onvaste zang maakt het geheel wel charmant, om niet te zeggen, schattig.
Goed, een prozac-kerstmis met Kozelek dus. Ideaal plaatje om uw hart te verwarmen in deze koude tijden (en we hebben het heus niet alleen over het weer) of om enkele klassieke kerstliedjes te herontdekken met het betere Spaanse gitaarwerk op de achtergrond. We kunnen eigenlijk alleen maar hopen dat Kozelek nog eens een plaat met eigen werk maakt die net zo esthetisch mooi is als deze, dat is namelijk lang geleden. Een Kozelek grand cru is het niet, maar het is na het loodzware Benji een aardig, welkom dessertwijntje.
