Elke 2 à 3 jaar komt Adrian Crowley op de proppen met nieuw werk. Voor Some Blue Morning dook de Ierse bard met Maltese roots in zijn voorraad humoristische en pakkende kortverhalen, en maakte er muzikale pareltjes van. De ”beste onbekende singer-songwriter” (dixit Ryan Adams) is goed op weg om een groter publiek te bekoren.
enola: Hoe ben je tot die rustgevende atmosfeer van je nieuw album gekomen?
Adrian Crowley: Dat proces is al een hele tijd aan de gang. Ik schrijf heel organisch, het instinct primeert. De rust en de atmosfeer van Some Blue Morning passen perfect bij mijn gemoedstoestand nu.
enola: Op vorige albums waren meer instrumenten te horen, nu primeert de soberheid.
Crowley: Ik wou bewust meer ruimte laten voor de stem en de woorden. Die schaarste zorgt voor een grotere impact, want soms verstikt een arrangement de tekst, en neemt het ruimte in beslag die je anders gebruikt om woorden te laten weerklinken.
enola: Het album is perfect om in de wagen te beluisteren.
Crowley: Toen ik het net af had, ben ik met de familie naar Frankrijk gereden, en ik had een cd bij met onafgewerkte versies. Ik kan zelf niet rijden, maar ik luister heel erg graag naar muziek terwijl ik met de trein reis of in een luchthaven ben. Zo ontdek ik andere muziek. Het feit dat ik nu ook zo’n muziek gemaakt heb, is een hele leuke gedachte.
enola: Is ‘The Magpie’ waargebeurd?
Crowley: Wel, het is alleszins gebaseerd op iets dat echt gebeurd is. Het is een apart verhaal, en gaat als volgt: enkele jaren geleden was ik met familie en vrienden in een hut in de bergen om Nieuwjaar te vieren. Op de eerste dag kwam er een ekster nieuwsgierig kijken, heel rustig. Maar, naarmate de dagen vorderden, werd het beest arroganter en angstaanjagender. Hij viel ons zelfs aan, redelijk eng allemaal. De mensen geloven me vaak niet als ik dit vertel, maar ik heb foto’s van de vogel en hoe hij ’s nachts op het venster aan het pikken was.
Ik besloot van dat voorval een kortverhaal te maken. Het is hier en daar wat mooier verwoord, en de fictiekant nam me wat op sleeptouw, dus het klinkt grappiger dan het in werkelijkheid was.
enola: Wat is volgens jou het verschil tussen een kortverhaal en een liedjestekst?
Crowley: Ik ben ze allebei aan het exploreren, maar mijn soort liedjes hebben sowieso een sterke verwantschap met verhalen. Ik heb onlangs gemerkt dat er echte een kruisbestuiving tussen de twee is.
enola: The Wild Boar is de outsider op het album. Je zingt het niet, je vertelt het verhaal. Het heeft trouwens een grote roadmovie-feel.
Crowley: Dat lied was een experiment, ik wou een andere richting uitgaan. Dat is niet altijd evident, maar hier werkte het. Het schrijven ging tamelijk organisch, bijna per ongeluk. Ik hou er enorm van om verhalen te vertellen, dat heeft The Wild Boar zeker beïnvloed. Ik ben ondertussen al aan andere verhalen begonnen.
Ik heb het ook al live gebracht. Het lijkt nog sterk op de albumversie, met dezelfde atmosfeer, en ook de muziek is nog nauwelijks veranderd, maar ik voel dat ik er alle kanten mee uit kan, zonder aan de essentie van het verhaal te raken. Wie weet, misschien heb ik een nieuwe uitlaatklep voor mijn werk gevonden.
enola: Kan je mij iets meer vertellen over die verhalen die je aan het schrijven bent?
Crowley: Het is misschien nog wat voorbarig om daarover te spreken. Ik probeer het onder de knie te krijgen, een bepaalde routine op te bouwen. Zo krijg ik ruimte om mij erin te verdiepen, het fictieschrijven te verkennen. Het gaat steeds beter, maar het is nog allemaal wat uit de losse pols. Ik ben niet zeker of het één groot verhaal is, of meerdere kortverhalen. Momenteel voelt het als één geheel aan. Het is een echte ontdekking, en het voelt ook heel muzikaal aan. Het zat er al een tijdje aan te komen, dus het lijkt me logisch dat ik het een kans geef.
enola: Waar komt je talent als verhalenverteller vandaan?
Crowley: Dat weet ik niet precies, ik heb altijd al gehouden van vertellen. Ik overdrijf of dramatiseer graag. Zo ben ik ooit met een vriend naar Berlijn getrokken, en toen we terugkwamen, vertelden we zijn vrouw wat er allemaal gebeurd is. Mijn vriend dacht dat ik een andere trip gemaakt had, hij zag de relevantie niet in van wat ik vertelde. Ik heb de neiging om de kleine dingen te zien, en die dan uit te vergroten. Ik heb dat altijd al gedaan, als kind was ik al zo.
enola: Je gebruikt ook heel wat humor. Niet de gemakkelijke soort, als luisteraar moet je een inspanning doen.
Crowley: Humor is heel belangrijk in het alledaagse leven. In mijn liedjes zit heel wat gewiekste of subtiele humor, maar ik forceer het niet, ik wurm het er niet met opzet in. Het moet vanzelf komen. Ikzelf ben ook zo, dus ik vind het belangrijk om het te uiten.
enola: In Follow if you must komt het woord “epiphany” voor. Hoe kan je meer dan één openbaring in je leven hebben?
Crowley: Wel, ze zeggen dat je er maar één mag hebben, niet? Dus als je er meerdere hebt, en ze komen vaak voor, dan zijn het geen openbaringen meer (lacht). Het was een vreemde ervaring om dat lied te schrijven, ik was als het ware in trance. De tekst is door zoveel beïnvloed, ik kijk erin terug naar mijn verleden en het verleden van anderen. Ik word er anders door geraakt dan mijn andere liedjes, het is redelijk verwarrend.
enola: Vind je niet dat het uitleggen van je songs de magie wegneemt?
Crowley: Een beetje, maar ik hoop dat ik niet teveel uitleg. Ik heb nog nooit mijn teksten ontcijferd om het verstaanbaarder te maken. Zo ben ik niet, het schrijven is dikwijls een mysterie, en ik voel me er goed bij, het is als een gemakkelijke jas. Trouwens, ik denk niet dat ik alles zinvol zou kunnen uitleggen.
enola: Je bent ook een amateurfotograaf. Bekijk je de wereld anders?
Crowley: Ik hou van beelden, ik ben heel visueel, ik zie een verband tussen muziek, film, fotografie en literatuur. Ik zie ze als bedgenoten, en ik veronderstel dat mijn liefde voor het nemen van foto’s zich ook vertaalt in de manier waarop ik schrijf. Het verhalende is voor mij belangrijk, in beide disciplines. Het soort fotografie waar ik van hou is nogal vaag, niet te opvallend.
enola: Wat is dat dan precies?
Crowley: Ik hou van landschappen, maar ik neem ook graag ongemerkt foto’s van mensen. Verder heb ik ook heel wat foto’s van vensters en interieurs, met verschillende schaduwen. Ik hou enorm van het uur van de dag voor de zon ondergaat, dan zit er een bepaalde gloed in het licht. Voor mij is dat het perfecte uur om te schrijven, net zoals het eerste licht van de ochtend dat ook is.
enola: Je hebt met heel wat artiesten al samengewerkt, zoals met James Yorkton. Maar toch ben je eerder een solo artiest. Wat haal je uit die samenwerkingen?
Crowley: Ik hou van het delen met andere artiesten, zoals met James. De laatste maanden heb ik met een aantal muzikanten uit Dublin samengewerkt. Ze maken allemaal prachtige muziek. Ik speel wat piano en klarinet voor hen. Het is anders dan als ik voor mezelf speel, maar ik vind het spannend. Een belangrijk voorwaarde is wel dat ik niet alleen hun muziek leuk moet vinden, ik moet ook de muzikanten leuk vinden, ik moet weten dat ze mij niet willen opjagen, of dingen opleggen.
Voor mij is alles een samenwerking, zelfs het werken met de technicus in de studio is belangrijk, dus ook daar moet het op persoonlijk vlak klikken. Je moet elkaar kunnen vertrouwen.
enola: Je zou dus niet functioneren in een groep met mensen die je niet kent?
Crowley: Als ik ze niet ken in het begin, zal ik ze wel vlug leren kennen. Maar als ik voel dat ik op hun systeem werk, dan hoeft het voor mij ook niet meer. Het is best grappig: ik ken heel wat mensen door de muziek. Van sommige muzikanten vond ik de muziek heel goed voor ik ze leerde kennen, en achteraf bleek dat we ook heel goed met elkaar overweg kunnen.
enola: Ik heb ergens gelezen dat je muziek in je slaap hoort.
Crowley: Dat gebeurt soms, een paar jaar geleden kwam het heel vaak voor. Het gebeurt in het moment tussen slaap en wakker worden en het voelt aan als een restant van een droom. Maar, het zit nog in mijn oren, en dan ebt het weg. Ik kan het ook niet neerschrijven, ik heb het enkele keren geprobeerd, maar ik ben ermee gestopt, want het klonk verschrikkelijk, het was precies een belachelijk en onbestemd geknor.
Adrian Crowley speelt op 5 februari 2015 in de AB.
