Flandrien van Action Zoo Humain kaart op uiterst komische wijze het ‘ik ben geen racist, maar…’-gevoel aan. Met net wat meer grappen en grollen dan we gewend zijn van de broers Ben Chikha wordt er een clash van culturen getoond. Een West-Vlaamse wielerploeg heeft een nieuwe buitenlandse aanwinst die de huidige Flandrien van de groep van zijn troon komt stoten. Een komedie met een filosofisch kantje, maar het moet allemaal niet te serieus zijn.
Zouzou en Chokri Ben Chikha wenden het theater al enige tijd aan om de relatie tussen de Vlaamse cultuur en buitenlandse invloeden erop te thematiseren. Daarbij scheppen ze er plezier in om stereotypen op scène te brengen, wat ook in Flandrien opnieuw sterk aanwezig is. Wim Willaert — mogelijk de West-Vlaming met het meest aangename stemtimbre van het moment — zet samen met Tom Vermeir het toonbeeld van de Vlaamse wielrenners neer, die in zekere zin bedreigd worden door de nieuwste aanwinst in de ploeg: Mourade Zeguendi. Ambigu persoon van dienst is Zouzou zelf, die ondanks zijn niet geheel Vlaamse naam ontzettend veel de typische stoplap “ma how seg” laat vallen. De situatie escaleert wanneer Mourade zichzelf een Flandrien noemt, een titel die zodanig specifiek is dat zelfs “de grote Eddy” hem eigenlijk niet verdiende. Een oervlaamse sportterm als uitgangspunt om de zwaarwichtige problematiek van cultuurbotsing aan te kaarten levert een erg verfrissende voorstelling op. Wie voorbij de — soms platvloerse — humor kijkt, zal meer dan eens verrast worden door de onderliggende boodschap van deze vrolijke voorstelling.
Het onmiskenbare getrippel-trappel van koersschoenen in complete duisternis zorgt voor een onmiddellijke onderdompeling in de wereld van de koers. Wanneer de vier acteurs vervolgens Reservoir Dogs-gewijs naar voren wandelen lijkt er meteen sprake te zijn van een sterke broederschap tussen de vier renners. Die illusie wordt echter snel op losse schroeven gezet, wanneer de racistische commentaren ten opzichte van Mourade steeds minder subtiel worden. Een in de plotse stilte nagalmende “makak!” zorgt ervoor dat deze voorstelling even dieper gaat dan de oppervlakte. De sportwereld als plaats van tolerantie ten opzichte van andere culturen wordt hier satirisch neergezet en voorzien van enkele kritische bedenkingen. Hoofdaandeel van de voorstelling omvat echter vooral hilarische muzikale intermezzo’s, haantjesgedrag, spraakverwarringen en veel rondspattende spijs en drank (de rauwe biefstuk uit Zouzou’s wielerbroekje belandde nét niet op het hoofd van een toeschouwer). De diepzinnige kant van de constante dialoog tussen deze vier renners wordt in zekere zin overschaduwd door de — soms misschien té — komische karakters van de personages. Enorm geslaagd is de feilloze imitatie van de welbespraaktheid van wielrenners die na een overwinning geïnterviewd worden. Dit met name door Tom Vermeir, die steeds “de kans met twee volle teugen vastpakt.”
Flandrien is een voorstelling die zich bezighoudt met de grens tussen talen, culturen en vriendschappen. Een diepere betekenis kan de toeschouwer besluipen, maar enkel als hij ervoor open staat. Zouzou en co zetten op overtuigende wijze de sfeer van een kleurrijke kermiskoers neer die, met een overdaad aan West-Vlaamse wijsheden, soms aanzet tot denken, maar toch hoofdzakelijk tot schaterlachen. En daar is absoluut niets mis mee.
Flandrien toert nog tot in Vlaanderen. De volledige speellijst vind je op de website van Action Zoo Humain.