Vorige week zaten wij rustig in de zetel, tot er plots maden onder de deur kwamen gekropen. En jawel, er lag weer een postrockplaat op de deurmat.
Het cliché van een morsdood genre lijkt wel een verplicht nummertje wanneer het over postrock gaat. En uiteraard zit er (veel) waarheid in het cliché. Maar wat doe je als je nu eenmaal goed bent in datzelfde cliché? Wat als je daarbij bovendien af en toe toch heel hard je best wil doen om een bank vooruit te mogen in de klas? This Will Destroy You heeft er in elk geval altijd alles aan gedaan om niet in het smalle steegje van de postrock te worden geramd. De vier Texanen draaiden in het verleden bijvoorbeeld hun hand niet om voor een snuifje subtiele elektronica. Veel meer dan een snuifje werd er weliswaar niet in de ketel gegooid; daarvoor hebben we 65daysofstatic al. Bovendien besteedt de groep minstens evenveel aandacht aan de ruimtes tussen die obligate uitbarstingen, waardoor hij ook uitblinkt in zeer mooie dromerige en wazige sfeerstukken. Stiltes zijn soms even belangrijk of zelfs belangrijker dan de uitbarstingen, die vaak helemaal uitblijven. Daarbij schuurt de groep vooral zeer dicht aan bij het geluid van een genregigant als Mono.
Bijna-stiltes geven This Will Destroy You natuurlijk ook de ruimte om hun uitbarstingen nog feller te doen weerklinken. Op het nieuwe Another Language overheersen zowel bij opener “New Topia” als “Dustism” na een korte, emotionele aanhef de herkenbare monolithische geluidsgolven. Het eerste nummer is echter te zeer gericht op hersenloos drammen, met drums die je de oren van je hoofd hameren. “Dustism” werkt beter, wat het ook deels te danken heeft aan de mooie pianotoets die aan het nummer wordt gegeven. “Serpent Mound” en “War Prayer” bouwen verder op de gekende formule, maar tonen daarmee wel dat de groep hun kunstjes tot in de puntjes beheerst. De overweldigende gitaarmuren zijn van gewapend beton (herinner u ook “Little Smoke” van hun vorige plaat, Tunnel Blanket) en door de ongelofelijke en uitzonderlijke kracht die de groep weet op te wekken, onderscheidt hij zich van andere bands in het genre. De grens met noise en post-metal is soms flinterdun.
Vooral op kant twee worden de bekende paden achtergelaten. In het geval van “Mother Opiate” mag vooral Bohren&Der Cub Of Gore zich aangesproken voelen. De slome nachtelijke jazzsfeer had zeker niet uit de toon gevallen op Sunset Mission of Dolores, maar de vraag blijft natuurlijk hoe relevant dit nummer is, als je ook een van bovengenoemde platen kan opleggen. Anderzijds biedt de song wel wat afwisseling en injecteert het noodzakelijk nieuw bloed in de plaat. “God’s Teeth” en “The Puritan” zijn dan weer fraaie, ambientachtige sfeerstukken en illustreren mooi dat het niet altijd hoeft te donderen in het universum van This Will Destroy You. “Invitation” bevat dan weer een van de mooiste pianolijnen in het genre sinds “Friend Of The Night” van Mogwai.
Maakt dat alles van Another Language een levensnoodzakelijke plaat? Absoluut niet, dan moet u maar mokerslagen als Young Team of Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven in huis halen. Maar al wie het genre nog steeds een warm hart toedraagt, zal aan This Will Destroy You geen miskoop doen.
