Al 12 jaar opteert Otis Gibbs ervoor om koppig zijn eigen ding te doen. Met de regelmaat van de klok brengt hij in eigen beheer een nieuwe plaat uit. Met Souvenirs Of A Misspent Youth, nummer 7 in de reeks, heeft hij een album uit waarmee hij toont dat hij ondertussen echt wel mee kan met de grotere namen uit de rootsscene.
De oorspronkelijk uit een buitenwijk van Indianapolis afkomstige Otis Gibbs is al die jaren, bij gebrek aan ondersteuning die een platenmaatschappij hem zou kunnen geven, gedoemd is tot het spelen in een nichemarkt van overtuigde americana-liefhebbers. Met Souvenirs Of A Misspent Youth zal hij waarschijnlijk niet meteen een groter publiek bereiken, maar het is wel zijn beste werkstuk tot nu toe.
Veel muzikale vernieuwing moet je niet verwachten bij Otis Gibbs. Ook op dit album blijft hij mooi binnen het traditionele americana-stramien. Fiddle, banjo, pedal steel: het is allemaal van de partij. Zowel muzikaal als qua stem sluit hij nog het dichtst aan bij Steve Earle. Tekstueel is hij een begenadigd verhalenverteller die, in de traditie van artiesten als Bruce Springsteen en Woody Guthrie, vooral oog heeft voor de kleine man en diens strijd om in de genadeloze maatschappij het hoofd boven water te blijven houden. Zo is er het verhaal dat Gibbs graag (en vaak) vertelt over die keer dat hij op tournee in Frankfurt door een Duitse filmploeg per abuis werd aangezien voor een dakloze.
Die thematiek komt meteen tot uiting in de in country gedrenkte opener “Cuzmina”. Het begint met een instrumentale banjo en fiddle intro van bijna 80 seconden, om dan plots over te gaan in een a capella aangeheven verhaal van een rondzwervend meisje dat haar vader verloor in de mijnen. Ook in andere songs (“It Was A Train”, “The Darker Side Of Me”) weerklinkt de sfeer van een Amerika van vroegere tijden, met zijn rondtrekkende zwervers en gelukzoekers die met behulp van goederentreinen het hele land doorkruisten. “Nancy Barnett” vertelt het waargebeurde verhaal van het graf van Nancy Barnett, dat op de route lag van een nieuw aan te leggen weg. Haar kleinzoon verhinderde manu militari om het graf open te breken, en nog steeds ligt er ergens in Indiana een weg die in het midden gesplitst wordt door haar graf.
Maar op sommige nummers haalt hij de inspiratie uit zijn persoonlijk leven, de titel van het album is immers niet voor niets Souvenirs Of A Misspent Youth. Zo vertelt hij het ontroerende verhaal van z’n vroegere buurman, een oude bokser die zijn zoon verloor in Vietnam (“Ghosts Of Our Fathers”) of geeft hij zijn interne tweestrijd mee toen hij met zijn vader ging jagen (“Gun In My Hand”): enerzijds de opwinding om de jacht, anderzijds het medeleven met de weerloze dieren. In “No Rust On My Spade” verwijst hij naar zijn vroegere job als bomenplanter – hij zou er volgens zijn eigen telling 7176 geplant hebben – in Wanamaker, Indiana om een Bond Zonder Naam-achtige boodschap mee te delen (“While one generation plants the trees, the other feels the shade”). Gelukkig levert het wel een goeie song op.
Muzikaal zitten de songs allemaal wat in dezelfde klassieke sfeer van rootsmuziek en zitten ze op de grens van folk en country. De productie is erg sober gehouden en de stem van Otis Gibbs wordt duidelijk centraal in de mix gehouden. Veel muzikale verrassing moet je hier dus niet verwachten, maar gelukkig is de kwaliteit van de songs zo groot dat dat geen probleem is. Zelfs de ene song die hij niet zelf geschreven heeft, “Wrong Side Of Gallatin”, met een melodie die dagenlang in je hoofd blijft zitten, past perfect binnen de sfeer van het album. Het feit dat het geschreven is door Gibbs’ partner Amy Lashley is daar ongetwijfeld niet vreemd aan.
En zo heeft Otis Gibbs met Souvenirs Of A Misspent Youth in alle stilte een van de beste rootsplaten van 2014 gemaakt. Voor de liefhebbers van authentieke en doorleefde rootsmuziek is dit album een must. Zoals hij zelf zegt in zijn wekelijkse podcast: “Thanks for giving a damn”.
