Geprobeerd dat we hebben. Geprobeerd! Zo hard zelfs dat er twee deadlines gemist werden — met alle lijfstraffen vandien. Maar toch is Alt-J’s tweede ondanks alles een gigantische sof. Was An Awesome Wave nochtans een verfrissend plaatje vol tegendraadse pop, klaterende melodieën en aangenaam gebruikte electronica dan verhoudt opvolger This Is All Yours zich tot dat debuut als Mumford & Sons tot Funeral.
De eerste beluisteringen waren al meteen best underwhelming. “Goh ja, spijtig, maar misschien hoort iemand anders er wèl wat in”, zeiden we nog welwillend tegen de hoofdkozen, “want veel verder dan de helft boeit het album tot nu toe niet.” We waren niet onder indruk, zelfs lichtjes teleurgesteld, maar dat kon ook aan ons liggen, volop onder de invloed van een nieuwe Aphex Twin als we waren. Tot This Is All Yours zijn eerste volledig rondje afgewerkt kreeg op onze draaitafel. Toen pas schoot de bloeddorst in de ogen en de pen in het vitriool.
Een hele tijd na afsluiter “Leaving Nara” zit namelijk een ronduit schabouwelijke cover van het nochtans hemels en onverwoestbaar geachte “Lovely Day” van Bill Withers. Het is instant zonneschijn en auditief antidepressivum, door een bende omhooggevallen rukkertjes uit Cambridge tot een bloedend hoopje muzikale miserie verkracht. Als die cover iets bewijst, dan dat het ooit sympathieke debuutbandje op nauwelijks twee jaar tijd alle richting is kwijtgeraakt en dat niemand hen durft zeggen dat ze misschien toch een beetje harder moeten proberen. Of dat ze bassist Gwylim Sainsbury (die samen met Newman de songs voor het debuut schreef) misschien toch aan boord hadden moeten houden.
This Is All Yours is ook het album met ‘de single met de Miley Cyrus-sample’. Een slimme marketingstunt en dankbaar gespreksonderwerp in promo-interviews, maar voor wie verder kijkt dan de interessante soundbyte, toch ook een beetje droevig. Als je als winnaar van de Mercury Music Prize en alom gefêteerd nieuw indiesnoepje zèlf niets boeienders over je nieuwe album te vertellen hebt dan: “Ja, en toen viel alles in zijn plooi dankzij een Miley Cyrus-sample. Maak dat mee!”: tja. Nog erger is dat die sample (zowat halfweg het album) ook de eerste keer is dat band en luisteraar lijken wakker te schieten. En dat het zaakje vanaf “Warm Foothills” weer rustig opgaat in het versgedrukt vintage behang waar het al zeven songs lang niets origineels te vertellen heeft.
This Is All Yours is dan al behoorlijk vervelend begonnen met “Intro”, dat start als een hipsterversie van Enya en nadien veel te hard zijn best doet om geïnspireerd te zijn door de vocoderstrapatsen van Kanye West. Helaas komt Alt-J nauwelijks verder dan een vocale sample door een synthesizer te draaien en dan hyperkinetisch, maar vooral doelloos op wat toetsen te drukken. Dat de piano uit “Arrival in Nara” nogal dicht tegen die uit Aphex Twins “Avril 14th” en dus ook Kanye’s “Blame Game” heeft gelegen, zal ongetwijfeld evenmin toeval zijn.
Heel This Is All Yours lang vecht Alt-J tegen de verveling, met licht wanhopige kunstgrepen. Tijdens “Every Other Freckle” staat iemand met een vinger een weinig interessant melodietje op een keyboard te pingelen, goed wetende dat de song ook daarmee niet echt boeiend wordt. Voor “Left Hand Free” heeft de groep net dat tikje te veel naar een of andere quirky single van een one-hit-wonder uit de nineties geluisterd. Het zou “Camel Walk” van Southern Culture On The Skids kunnen zijn, maar de drilboorgitaren en het “N-E-O OMG” komen dan weer uit een ander nummer. Het geblokfluit van het eerste intermezzo zoekt weeral heil in faux-celtische mystiek (zooo dit decennium!) en ook “Choice Kingdom” waaiert een beetje etherisch nergens in het bijzonder heen. “Warm Foothills” zou het moeten hebben van Conor Obersts bijdrage en een tweede strofe waarin men voor elk woord een andere vocale partij kiest. Slim, knap gedaan, maar (jawel, ook wij vallen op den duur in herhaling) niet boeiend. “Bloodflood Pt. II” mag een van de hoogtepunten van hun debuut herkauwen, met een hoop wazig gedoe in plaats van de de spanning van deel één.
Het màg allemaal en er is ontzettend veel grotere bagger op de markt, maar warm worden we hier niet van. An Awesome Wave had tekortkomingen, maar was spannender en veel rijker geschakeerd dan This Is All Yours. Er gebeurt nauwelijks iets dat de oren doet spitsen en af en toe flirt Alt-J zelfs met de zelfparodie en de idiotie (het tum-ti-dum-tie-dum pianootje aan het eind van “Leaving Nara” wordt dagelijks door muzikaal analfbete passanten uit onbeheerde keyboards getokkeld). Was dit een debuutalbum, dan zou het waarschijnlijk volledig onopgemerkt blijven in de stroom van nieuwe releases in plaats van de suf gehypete plaat van de maand te zijn.
Maar als u dan toch, tegen beter weten in, (Mumford & Sons verkoopt ook bakken platen, weten wij veel) This Is All Yours in de platenkast wil, zet het album dan gewoon af als de laatste noot van “Leaving Nara” is weggestorven. En wil u, met het oog op het algemeen welzijn, samen met ons tomaten in de aanslag houden als Alt-J live “Lovely Day” inzet? Wij zullen voor een voorraadje zorgen als we op de festivals niet helemaal rond Alt-J heen kunnen. U herkent ons aan het “The most interesting part of your second album is a Miley Cyrus-sample!”-shirt.
