Door al die heisa rond het nieuwe album van Aphex Twin zou je haast vergeten dat met Autechre een kwarteeuw geleden nog een andere groep aan de wieg stond van de intelligente dancemuziek. Het duo Rob Brown en Sean Booth steekt zijn beats al eens ineen via een algoritme en kent alleen zelf de betekenis achter zijn absurde songtitels. Nerds? Zeker en vast, maar wel van de geniale soort.
Een nieuw album zit er voor Autechre nog niet meteen aan te komen. De aanleiding van zijn bezoek aan de AB is de vijfentwintigste verjaardag van thuishaven Warp. Enkele weken terug organiseerde dat label een groot feest in Kraków, waar naast Autechre ook labelgenoten als Plaid en Squarepusher ten dans speelden. Speciaal voor die gelegenheid staken Booth en Brown een nieuwe show ineen. Al is show een groot woord, want net als tijdens hun laatste passage hier in de AB — intussen meer dan vier jaar geleden — kiest Autechre ervoor om alle lichten te dimmen, zowel in de zaal als op het podium, én om zonder visuals aan te treden. In het pikkedonker dus.
Het is al even na elven wanneer Sean en Rob een blik elastische, zeg gerust spastische beats opentrekken. De heren toveren een opvallend dansbaar geluid uit hun apparatuur, vol tempowisselingen. Geen twee seconden klinken dezelfde en toch krijgt Autechre je in een bepaalde trance. Horen we knisperende kristallen, vervormde kerkklokken of het plasmabranden van aluminium? Geen idee. Het duo vuurt ondefinieerbare klanken af op het publiek. Het Geluid van Q-music is er niets bij. Na een kwartier gaat het tempo naar beneden en komt Autechres voorliefde voor hiphop(beats) bovendrijven. Niets waar Jay Z of Kanye raad mee zouden weten, maar erg abstracte, industriële beats opgevuld met wat subtiele noise.
Nummers herkennen, daar is geen beginnen aan. Vooral omdat Autechre zijn optredens steeds vult met nieuw werk. Zo zijn het bij dit tweetal eerder de platen die voortkomen uit de optredens, en niet andersom. De set is ook één langgerekte trip, zonder pauzes. Na een half uur duiken dissonante synths op en is ook de noise steeds nadrukkelijker aanwezig. Het geluid wordt dreigender en minder dansbaar, en de aandacht van het publiek verslapt. We moeten zoeken naar een plekje waar mensen niet over de muziek heen beginnen babbelen. Tot Autechre ons plots allen de mond snoert met enkele rake, snoeiharde beats die herinneringen oproepen aan het vroegere werk van LFO. Beats als zweepslagen zijn het, kurkdroog en ontdaan van elke menselijke warmte. De bassen zorgen opnieuw voor een polyritmische toets. Na exact een uur is het afgelopen. Jammer, we zouden hen dit graag eens drie tot vier uur lang willen horen doen.
Al betwijfelen we of u daar zit op te wachten. Want de belangstelling voor deze grootmeesters van de dwarse elektronica is toch wat afgezwakt. Zo is de AB lang niet uitverkocht en kan je makkelijk tot helemaal vooraan wandelen. De zitplaatsen en de tribunes boven blijven zelfs de hele avond dicht. Echt Cutting Edge is Autechre dan ook al een poos niet meer. Net als Aphex Twin op Syro slaan de Britten vanavond geen nieuwe wegen in, en zijn ze vooral bezig met het perfectioneren van het eigen geluid. Voor ons niet gelaten, want tenslotte zet niemand een betere Autechre neer dan Autechre zelf.
