Drie jaar nadat Mon-o-Phone meer dan aangenaam verraste met The Great Depression Of Mr And Ms Phono pakt het Belgisch-Nederlandse koppel op Escapism uit met een totaal nieuw geluid. Op zich al een reden om op de koffie te gaan bij Ciska Vanhoyland en Koen Brouwers.
”Mon-o-Phone was de eerste groep die we samen hadden. Ik had nog nooit gezongen. We zijn in 2007 begonnen en omdat we zelf konden opnemen, hebben we meteen een eerste demo uitgebracht”, schetst Vanhoyland de geschiedenis van de band. “We werden al opgepikt door magazines, ook al was onze muziek heel basic met alleen gitaar en zang.” Brouwers: “Het ging er serieuzer aan toe met het uitkomen van The Great Depression Of Mr And Ms Phono. We speelden optredens over heel Vlaanderen. In 2012 volgde een nieuwe EP en daarna hebben we twee jaar naar een nieuwe sound gezocht. Dat vonden we heel belangrijk. We wilden niet in herhaling vallen en onze tijd nemen.”
enola: De nieuwe plaat klinkt veel elektronischer en gelaagder dan het debuut. Was de zoektocht naar een nieuw geluid niet moeilijk dan?
Vanhoyland: (overtuigd) “Neen, dat was heel plezant!”
Brouwens: “Inderdaad, we hebben een eigen repetitieruimte en heel ons huis ligt vol met instrumenten. We kunnen dus zo lang repeteren als we willen zonder overlast te veroorzaken. We hebben wel veel geschreven en weer overboord gegooid. Tot we tot een drietal basisnummers kwamen om op verder te bouwen. Dat waren “Anyway”, “City Of Light” en “Lonely”. Ik hoor graag repetitieve, sfeervolle dingen. Voor “Anyway” had ik bijvoorbeeld één gitaarriff verzonnen en er een paar effecten op gezet. Het was zo simpel om te spelen, als een drone waarop je kon blijven zitten.”
enola: Schrijven jullie als koppel altijd samen?
Brouwers: “Meestal wel. Tijdens het schrijfproces waren we wel iedere dag samen aan het werk. Maar ik durf ook eens alleen prutsen met pedalen. Ik heb nu zo’n monster met twee verdiepingen.”
Vanhoyland: “Voor live shows repeteren we ook altijd intensief. Maar we zetten er geen uur op. We moeten ook nooit rekening houden met studiotijd.”
enola: Hoe zijn jullie bij Henrik Jonsson terechtgekomen? Hij masterde al platen voor The Knife, Lykke Li en Fever Ray, toch niet van de minste.
Brouwers: “Ik wilde vooral het open geluid van Fever Ray op de plaat. Ik vond zijn naam gewoon in het cd-boekje, heb zijn naam op Google gezocht en de band via mail voorgesteld.”
“Ik wilde niet langer alles dichtsmeren met gitaren. Omdat we maar met twee waren, maakte ik vroeger altijd zo veel mogelijk lawaai. Voor de nieuwe plaat probeerde ik altijd op één of twee snaren te spelen in plaats van alle snaren. Een van de doelen was ook: geen distortion gebruiken. We zijn nu wel een andere band, maar we houden ook van artiesten die constant veranderen van sound zoals David Bowie. Onze sound zal ook blijven groeien. Live zullen we dan ook maar één nummer van ons debuut spelen.”
enola: Toch is er nog een groot verschil tussen een nummer als “The Great Escape” en “Run, Run, Run”.
Brouwers: “De single is inderdaad wat funkiër, vrolijker en meer up-tempo. Maar het past nog altijd in de sfeer van de plaat. Je kan nog altijd allerlei vreemde effecten en klanken horen. “The Great Escape” heeft ook iets poppy, maar de melodie zit verstopt onder een batterij effecten.”
enola: Ciska, heb je je zangtechniek moeten aanpassen aan de nieuwe nummers?
Vanhoyland: (ondertussen met baby Alex op de schoot) “Ik heb vooral gezocht naar wat ik niet mocht doen. Ik mocht niet te hard uithalen of schreeuwen. Ik moest mijn zanglijnen meer melodieus aanpakken.”
enola: Mogen we live nog bijzonderheden verwachten? Komen er nog muzikanten bij?
Brouwers: “We gaan voor het eerst met een live-drummer spelen. De zanglijnen zijn volledig voor Ciska. Zij zal ook op de theremin spelen. Ik speel nog altijd gitaar, bas op pedalen en toetsen waardoor we veel moeten repeteren.”
“We hebben er een drummer bijgehaald omdat ritme heel belangrijk is op de nieuwe plaat en het zonde zou zijn dat live niet te zien. Ten tweede wilde ik niet langer de drumcomputer volgen. Zo hebben we live ook meer vrijheid. En zo kwamen we terecht bij Jelle Wouters en Wouter Theunis, die elkaar als drummer afwisselen. Theunis ken ik van bij Radio Infinity. Voor beiden is spelen bij Mon-o-Phone ook een uitdaging. Je moet er juist op zitten, want de fouten zal je vlug horen.” (lacht)
enola: Waar komt de albumtitel vandaan? Laat mij raden: jullie willen ontsnappen uit de dagelijkse sleur?
Brouwers: “Ik heb die titel verzonnen nadat ik de teksten van Ciska had gelezen. Daaruit kwam een soort wegvluchtgedrag naar een eigen wereld naar boven. Het was niet dus niet echt als een centraal concept voorzien.”
Ciska: “Ik denk dan ook dat de plaat best tot zijn recht komt met de koptelefoon op, het is ook niet echt een overdagplaat. We zijn ook zelf nachtmensen.”
Brouwers: “Je moet de plaat in alle rust kunnen beluisteren én in zijn geheel.”
enola: Waarom heten jullie Mr en Ms Phono?
Brouwers: “Mr en Ms Phono hebben we gekozen om de band te onderscheiden van het dagelijkse leven. Wonen in Zonhoven is niet zo speciaal. Het is fijn om in ons hoofd dat onderscheid te maken. Ik ben Koen Brouwers als ik naar de bank ga. Mr en Ms Phono vonden we ook gepast omdat we een duo zijn. De namen vormen één geheel.”
En dan ben ik het belangrijkste nog vergeten: de oorsprong van de bandnaam!
Brouwers: “Die betekent niet echt iets. We hebben de naam van een oud platenlabel genaamd Zon-o-Phone gehaald. Die streepjes ertussen vonden wel leuk. Het heeft vooral een grafische betekenis dus. Maar we hebben nog nooit naar de muziek geluisterd, misschien moeten we dat straks eens doen.” (lacht)
Mon-o-Phone speelt op 4 oktober twee keer in Hasselt: eerst in platenwinkel Giga Swing en daarna op Play Festival. Op 7 oktober zijn ze te zien in De Centrale in Gent. Op 4 november speelt het trio in Vynilla Record Shop in Gent, op 6 november in Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond in Amsterdam. Daarna komen nog STUK in Leuven (18 november) en Club Woensdag in Genk (19 november) aan de beurt.
