“Ik heb pop nooit een minderwaardige kunstvorm gevonden”, stelt Ballet School-zangeres Rosie Blair strijdlustig in de biografie bij The Dew Lasts An Hour. En zo is het maar net. Des te jammer dus dat het debuut van haar groep die stellingname van zo weinig argumenten voorziet.
Het begint nochtans goed eenmaal we die volstrekt overbodige instrumentale intro “Slow Dream” voorbij zijn. “Pale Saint” raast over een gedreven baslijn; als wil het de spacerock van M83 waar het zo dicht bij gelegen heeft opnieuw richting aarde ranselen. De knallende getriggerde drums brengen herinneringen aan fluogroene beenverwarmers en akelig brede schoudervullingen naar boven, maar Ballet School weet de pastiche vakkundig te vermijden. Daarvoor is dit te perfecte pop, met de juiste dosis euforie.
Maar die eighties dus; dat we daar niet naast kunnen luisteren. En het is ook niet zo erg. Ballet School paart het synthgeluid uit het plastieken decennium op zijn beste momenten immers aan een onstuitbare rockdrive, die een vonk van opwinding kan doen ontstaan. De drumroffels die “YAOI” – naar een homo-erotisch mangagenre, godbetert – aankondigen, hadden uit de grungetijd kunnen komen, maar wanneer de toetsen oploeien weten we alweer beter; dit smeekt om Top Of The Pops, hoog gepermanent haar, en een frontale ventilator. En alweer: topnummer. Als we de nostalgie naar het tijdperk van de yuppies dan toch niet kunnen ontwijken, laat het dan zo zijn. Of zoals in vroege single “Heartbeat Overdrive”, “Ghost” of “All Things Return At Night”; stuk voor stuk onweerstaanbare popnummers.
Ze staan gegroepeerd aan het begin en het einde van dit ietwat pathetisch getitelde The Dew Lasts An Hour. Daartussen belijdt de groep zijn liefde voor Cocteau Twins — niet voor niets zijn ze op het Bella Unionlabel van voormalig bassist Simon Raymonde getekend — iets te nadrukkelijk in laidback nummers die dreampop moesten zijn, maar designbehang voor luxelofts werden. En net dan schiet Blairs stem, zoals in “Heliconica”, in een schrille pseudojodel die als nagels over een bord kerft. In “Lux” lijkt ze even diepere regionen op te zoeken, maar halverwege de derde strofe zitten we toch weer richting iel gepiep dat graag R&B zou willen zijn, maar de warme roomkleur daarvoor nodig ontbeert.
Het helpt ook niet dat The Dawn Lasts An Hour bij momenten randje overstuurd is geproduceerd; als dit echt the loudness wars zijn, dan is dit de shock and awefase. Het is verschrikkelijk vermoeiend, en bij momenten op het randje van draaglijk. En dus valt Ballet School voorlopig vooral in korte dosissen te beluisteren. Download eerst en vooral “Heartbeat Overdrive”, “YAOI” en “Pale Saint”, en bekijk dan of u meer wil. Van ons moet u niet echt.
