Een kleurrijk hoesje met een psychedelische paddenstoel erop kan alleen maar goed nieuws betekenen, toch? Met Magical Dirt is Radio Moscow echter niet aan zijn proefstuk toe. Reden te meer om zich af te vragen of de groep wel eeuwig kan blijven boeien met zijn typische mix van white soul en seventies psychedelica.
De heren van Radio Moscow hebben in ieder geval al één argument mee dat volledig in hun voordeel spreekt: ze zijn toch wel net dat ietsje meer dan de zoveelste revivalband, want meer nog dan de psychedelische seventies te laten herleven, weergallen er eveneens warme echo’s van The Black Keys in hun geluid. Het stemgeluid van zanger Parker Griggs heeft namelijk erg veel overeenkomsten met dat van The Black Keys’ opperhoofd en witte neger Dan Auerbach. Het is niet voor niets dat Auerbach nog een handje hielp bij de productie van enkele platen. Bovendien heeft Radio Moscows psychedelische rock vooral een blues-inslag, met het logische gevolg dat de groep nog dichter aanleunt bij The Black Keys. En toch verschillen beide bands nog genoeg om allebei bestaansrecht te hebben.
Een vooruitstrevende psychedelische groep van het type The Brian Jonestown Massacre of Thee Oh Sees is Radio Moscow echter evenmin. Toen wij het combo opvisten met Brain Cycles was het handelsmerk reeds een mengeling van psychedelica met warme blues en met opvolger The Great Escape Of Leslie Magnafuzz veranderde daar weinig aan, hoewel het combo hier en daar wel al eens iets onstuimiger te werk durfde te gaan, bijvoorbeeld door er een mondharmonica of elektronische geluidjes bij te halen. Een enkele keer zoals met “Densaflorativa” trok Radio Moscow zelfs volledig de instrumentale kaart. Een leuke variatie, maar uiteraard nog niet genoeg om de groep tot een genreoverschrijdend niveau op te tillen.
Met Magical Dirt gaan Griggs en co evenmin verder in een experimentele richting. Integendeel zelfs, want met “So Alone” openen ze het plaatje zoals wij het nog het meest gewoon waren van Brain Cycles: met indrukwekkende solo’s en de stem van Griggs om over de psychedelische geluidsgolven te surfen. Niets mis mee natuurlijk, al is het niet altijd even evident om op een dergelijke manier een volledige plaat lang te blijven boeien. Opvolger “Rancho Tehama Airport” biedt naast een fraaie titel namelijk vooral meer van hetzelfde.
Dat de teksten niet altijd even verstaanbaar zijn voor iemand wiens moedertaal niet het Engels is, helpt evenmin om het goedje toegankelijker te maken. Dat wordt vooral bewezen in een nummer als “Death Of A Queen” dat het met heldere lyrics wél beter doet omdat de klagerige gitaren en Griggs gekwelde zang hierdoor meer voor zichzelf lijken te spreken. Ook met “Sweet Lil Thing” lijken de puzzelstukjes allemaal iets beter op de juiste plaats te vallen: het nummer klinkt minder druk en luchtiger, terwijl de tekst niet in overdreven mate door luid gitaargeweld wordt overwoekerd. Waardoor je uiteraard bij de vraag uitkomt of Magical Dirt wel de productie heeft gekregen die het album verdient.
Niet dat Magical Dirt helemaal een maat voor niets is, want genregeeks kunnen ongetwijfeld heel wat plezier beleven aan de duizelingwekkende tempowisselingen in nummers als “These Days” en “Gypsy Fast Woman”. Helaas mist het album iets om écht op de juiste manier uit de verf te komen. Dat betekent echter ook dat Radio Moscow het voordeel van de twijfel behoudt en dat is natuurlijk ook al iets.
