Samen met zijn bas had Carlos Dengler de toekomst van de band aan de haak had gehangen, dat was de teneur na de release van Interpols laatste, zelfgetitelde langspeler. Dat kwatongen de boom in kunnen en zich daar best nog even diep kunnen gaan schamen, is het onverbloemde antwoord dat het achtergebleven trio hier op majestueuze wijze serveert.
Elke seconde die je spendeert aan de volstrekt nutteloze vraag of “El Pintor” nu Spaans voor “de schilder”, dan wel een anagram voor “Interpol” is, is er een minder die je kan spenderen aan de plaat zelf en dat is pure zonde. Anderzijds is de naam niet eens zo slecht gekozen, gezien het magistrale talent dat gitarist Daniel Kessler hier tentoon spreidt. Texturen zijn de nieuwe melodieën en als dusdanig lijkt hij zijn gitaar wel te hanteren als ware het een penseel. De hoeveelheid lagen die sommige nummers bevatten, grenst aan het waanzinnige (probeer ze maar eens te tellen op “Anywhere”), net als de wijze waarop die samen weten te binden tot een eindproduct dat ongetwijfeld een negatief advies zou weten weg te dragen van de anti-drugsbrigade.
Het album speelt met de luisteraar als een kat met een muis, om deze finaal half dood achter te laten, smekend om de genadeslag. Telkens een schijnbaar bekende Interpolmelodie of -ontwikkeling zich aankondigt, weet de groep te verrassen met een andere wending. Meermaals ligt die verrassing specifiek in de hoge regionen die Banks opzoekt — iets wat hem overigens erg goed afgaat — zoals op “Tidal Wave” en het ijzingwekkend mooie “My Blue Supreme”. Tekstueel vertoeft de man nog steeds in het straatje waarin ook de betere Wong Kar Wai-film zich bevindt, te weten de donkere zijde van de liefde en de ongeneeslijk diepe kraters die deze kan slaan in mensenlevens. Wat dat betreft niet veel nieuws onder de zon, maar als zanger klinkt Banks zekerder dan ooit tevoren. Leek het vroeger nog wel eens alsof zijn stem dicteerde wat hij moest doen, dan is hij nu eindelijk duidelijk de baas in huis.
Verder hoeven de toekomstige geschiedkundigen de oorzaak van de zich onvermijdelijk binnen negen maanden voltrekkende babyboom alvast niet te zoeken. Deze plaat straalt iets ongemeen seksueels uit. Niet grotesk, niet gratuit, zelfs niet eens bedoeld. Wel naakt in al zijn schoonheid: intiem en o zo kwetsbaar. Drummer Sam Fogarino, die de hi-hat nog steeds beroert als ware het zijn minnares en de plaat quasi erotisch voort laat pulseren, wordt hier grotendeels schuldig aan bevonden, al moet gezegd dat Banks op bas een stevige duit in de zak doet.
Het eindresultaat is in gelijke mate de verdienste van de groep, die de muziek aflevert, als die van legendarische knoppenveteraan Alan Moulder, die het geheel weet te kneden tot een uit zijn voegen barstende brok energie die het bloed doet koken en de handen spontaan naar de mokerhamer doen grijpen. Bij wijlen weet de man, die galm en delay aanstuurt als een ridder zijn strijdros, een Chinese wall of sound op te trekken waar zelfs Phil Spector instantaan groen van zou uitslaan (die climax in “My Desire”! dat refrein in “Ancient Ways”!). En als de plaat dan toch per se tot een loudness war conforme worst moet gekneed worden, is mastering engineer extraordinaire Greg Calbi, hier present voor de vijfde maal op rij èn in topform, de beste — correctie: de enige — keuze die er is.
El Pintor is het album waarvoor de door medicatie functioneel geworden bipolaire patiënt zijn pillen gezwind door het raam zwiert, om terug ongeremd, als een ware Columbus, de ongezonde extremen van zijn emotionele belevenisschaal te kunnen exploreren. Het soort platen waarvan de eerste luisterbeurt zich voor eeuwig in de schedelwand graveert. Kortom, het album waarvan niemand durfde te dromen, laat staan hopen, dat Interpol hem nog in zich had. Als de aarde dan toch steeds meer een niet meer te redden zootje ongeregeld wordt, laat dit dan in godsnaam de laatste klanken zijn die de steeds zeldzamer wordende O2-moleculen zullen transporteren. Fuck Napels, vanaf nu is het El Pintor horen en voldaan sterven.
