Londen heeft de fakkel als centrum van de alternatieve muziekscène al een tijdje aan Berlijn moeten overdragen – het kreeg er in de plaats vaten vol financiële haaien voor, je wint wat, je verliest wat – maar dat heeft Moiré zich allerminst aan het hart laten komen. Na de EP Never Sleep, eveneens alleraardigst, vorig jaar, komt die dit jaar met Shelter. Geen moment te vroeg.
Bij Moiré geen shelter als bron van warmte in een moment van nood. Moiré’s schuiloord is veeleer een kale kelder waarin het node ontsnappen is aan een nucleaire aanval. Dat isie al op “’Attitude”’, dat aardedonker met slechts een kleine spleet om wat hoop binnen te laten, opent. Niet onaardig om de toon te zetten, ook muzikaal niet. De pulserende beat wordt steeds donkerder, tot ze overgaat in wat een door de mangel gehaalde “’Harder, Better, Faster, Stronger”’ van de neefjes van Kraftwerk had kunnen zijn. Dat, afgespeeld door versterkers die louter dienen om de vluchtelingen een pervers psychologisch experiment te laten doorstaan. Denk aan een dansbare versie van Becketts Endgame, maar dan het soort dans dat Thom Yorke te berde brengt wanneer de rook om zijn hoofd is verschenen.
Even is er plaats voor lichtvoetigheid als “’Elite/Hands On”’ dat de kater na een zware trip oproept. Helaas is het nummer meteen ook een van de mindere composities op het album, zodat verveling en het gevoel dat naast de kater ook een geweldige opkuis wacht finaal de bovenhand nemen.
Nee, dan liever “’Infinity Shadow”’, dat als perfecte prelude kan gelden voor een stevig dreunend, tegelijk subtiel variërend en stomend pulserend “’No Gravity”’. Een zomers baslijntje op een lome productie, te murw om nog recht te komen, als perfect voorspel, faut le faire.
”’Stars”’ haalt het tempo weer even onbedoeld uit het album, en mist in zijn Britse deugdelijkheid wat zuiderse franje of Amerikaanse flair, maar Charlie Tappin maakt van “’Rings”’ wel een volgend hoogtepunt. De compositie is Angst met een hoek af, de schuilkelder tussen luchtalarm en bommensalvo, die seconde waarin doodsangst en levensdrift, malle Eros en Thanatos, een innig spelletje blad, steen, schaar aangaan. Het nummer gaat organisch over in slotakkoord “’Mr Figure”’, dat, ondersteund door een zakelijke stem uit een verre intercom, crescendo naar het zenit rijkt, om dan plots desolaat in het niets te verdwijnen.
Moiré heeft met Shelter een splinterbom gedropt waarvan we na enkele luisterbeurten de schade nog niet kunnen opmeten. Feit is dat de jonge Londenaar met zijn debuut volledig uit de schaduw van Actress en Flying Lotus is gestapt, en dat wij er alleszins een kandidaat voor ons eindejaarslijstje bij hebben.
