Dat de grens tussen heroïsch doorzettingsvermogen en infantiele koppigheid soms erg dun is, bewijst eenmansproject Electric Funeral met dit (voorlopige?) carrièreoverzicht, tegelijkertijd een van de meest afmattende en agressieve releases van 2014.
Aan het eind van de jaren zeventig kwamen een paar jongeren in het Britse Stoke-on-Trent samen om een band op te richten en de agressiefst mogelijke muziek te maken. Punk, maar sneller en kwader. Veel kwader. Die band was Discharge, en de eerste releases — debuutplaat Why? (1981) en vooral opvolger Hear Nothing See Nothing Say Nothing (1982), inclusief een paar oude singles en ep’s — behoren nog altijd tot de mijlpalen van de extreme muziek. Niet enkel omdat ze er daadwerkelijk in geslaagd waren om withete furie vast te leggen die de competitie van tijd aan gruzelementen schopte, maar en passant ook aan enkele grondbeginselen van onder meer de trashmetal en grindcore bijgedragen hadden. De politiek geladen songs van Discharge blijven tot op de dag van vandaag overeind als hondsdolle tirades die korte metten maken met politieke systemen, machtsmisbruik en consumentencultuur en eigenlijk nog altijd even relevant zijn.
Discharge en een paar gelijkaardige bands zouden van invloed blijken voor hele generaties die hun sound (vaak D-beat genoemd, vanwege het overmatige gebruik van een typisch drumpatroon) en die van verwante subgenres als crustpunk zouden recycleren. Dat was vooral in Scandinavië het geval, waar een heel leger bands de nalatenschap blijft verspreiden. Een van die late voorbeelden is ook Electric Funeral, het eenmansproject van ene Jocke D-Takt (nom de plume van Joakim Staaf-Sylsjö), die al actief was binnen een hele resem bands, maar zichzelf met Electric Funeral definitief op de kaart zet.
Het wordt snel duidelijk dat dit geen eerbetoon is aan Black Sabbath en hun gelijknamige song (al vonden we op Facebook alleen al een tiental bands actief met die naam en herkomst). Electric Funeral haalt de mosterd bij D-beat-/crustbands als Doom, Anti Cimex en, onvermijdelijk, Discharge. Vooral de ziedende sound en energie van Hear Nothing See Nothing Say Nothing diende overduidelijk als blauwdruk. Het opmerkelijke is dat de man het inhoudelijke overnam, maar het muzikale volledig in het rood duwde. Total Funeral, uitgebracht op het Southern Lord-label van fan Greg Anderson, verzamelt nu alle releases die Electric Funeral uitbracht tussen 2010 en 2013 en gooit er vier onuitgegeven nummers bovenop.
Dat betekent:drie korte albums, vier singles/ep’s, en twee cassettes, samen goed voor maar liefst 53 songs met een speelduur van zo’n anderhalf uur. De manische ritmes, zaaggitaren en geschreeuwde zangpartijen krijgen een waanzinnige passie mee. De onophoudelijk aangeslagen cimbalen klinken alsof ze door gebroken glas gegooid worden met zo’n heftige agressie dat het vlotjes tegen en over de grenzen van de noise gaat loeren. Het resultaat: on-waar-schijn-lijk brutaal en smerig klinkende muziek, een muzikale handgranaat die pakweg de digitale hardcore van Atari Teenage Riot brutaal binnenstebuiten gekeerd en aan flarden gerukt terug naar de speeltuin stuurt.
De titels maken snel duidelijk dat oorlog (“Worldwide Genocide”, “War Is Hell”, “End Of All Life”) en zwartgalligheid (“Raped System”, “Realities Of Hell”, “Void Of Life”) nog steeds favoriete thema’s zijn. Elders is het al even deprimerend: “Consuming Shit”, “Selling Death” en “Die / Hate / Cry”, stuk voor stuk uitgevoerd op leven en dood. De songs zijn voor een leek amper van elkaar te onderscheiden, al klinken de releases wel niet allemaal uniform: tijdens D-Beat Noise Attack is het soms zoeken naar de vocalen, in de songs van In League With Darkness zit de bas een stuk prominenter in de mix, Gröndalen klinkt zo overstuurd dat het harsh noise wordt en de agressie van Make Noise, Not War is die met het schuim in de mondhoeken.
In het begin van de release ontwaar je nog verschillen of details, zoals de verborgen solo in “Scorched Earth” of de turbohaat van “Haunted By Ghosts”, maar daarna vallen de tracks eigenlijk pas op als er iets bijzonder gebeurt, zoals een legendarische sample uit Full Metal Jacket in “War Face” of een trage (!) riff in “Queen”, het eenenvijftigste nummer op de plaat. Het straffe is dat je op eender welke plaats kunt inpikken in Total Funeral en steeds opnieuw achterover gehamerd wordt door de kracht en passie die in de muziek is gestopt. Slechte tracks vind je niet. Daardoor kan je zowel consumeren in kleine dosissen (een vinylhelft met een goed dozijn muilperen, bijvoorbeeld) als via een langgerekte luisterbeurt die gewoon zorgt voor een aurale slachtpartij die aanhoudt voor de duur van een langspeelfilm. Het krijgt haast iets kunstigs. Een uitputtingsslag, zelfs voor degenen die al iets gewoon zijn, maar tegelijkertijd een onvergelijkbare, fascinerende en opwindende tour-de-force.
Het album werd op 2LP uitgebracht door Southern Lord. Fijn detail: de schijven zijn respectievelijk “blood red” en “beer piss”. Toepasselijk voor deze smerige hoop kabaal. Luisteren en kopen (digitaal/vinyl) kan via Bandcamp.
