Newmoon had nog maar pas een nummer op het net gegooid of de drie shoegazers werden al getekend bij het label van Jeremy Bolm, bekend van post-hardcoreband Touché Amoré. In november staat de jonge band zelfs al in De Kreun en Het Bos. Dat dat “Aria” geen toevalstreffer zou worden, stond in de sterren geschreven. En zo geschiedde: Invitation To Hold smaakt naar meer, veel meer.
De volwassen sound waarmee Newmoon uitpakt, is niet zo verrassend aangezien vier van de vijf bandleden vijf jaar lang furore maakten bij de melodische hardcoreband Midnight Souls. In 2012 werd hun debuutplaat Going Through The Motions in België onthaald als een van de beste in het genre. Die bracht hen naar optredens op Groezrock en podia in heel Europa. Maar vorige zomer gaf Midnight Souls er de brui aan. De inspiratie was op en misschien wilden de Kempenaars wel op een hoogtepunt stoppen? Nog een half jaar later begonnen ze, met drie gitaristen, de zoektocht naar meer melancholisch, introverte en met reverb doordrongen muziek.
Minder agressiviteit, meer mysterie: dat was ook een doel. Ondanks zijn stevige ondertoon is “Mask” meteen een schot in de roos. Een lang, mooi shoegazenummer, dat aan Slowdive doet denken maar tegelijk de punkroots van de band niet verloochent. Newmoon weet de emotionele toets op het juiste moment plaatsen, dus om die reden zullen niet alleen fans van Whirr of Pains Of Being Pure At Heart zich aangesproken voelen maar even goed Dustin O’Halloran.
De kracht van dit plaatje zit hem ook in de kleine dingen: bijvoorbeeld in de door cimbalen begeleide overgang naar “Aria”. Het tweede nummer is meteen iets andere koek door zijn meer poppy inslag. Het is gelaagd, mysterieus en stevig: alles wat eerlijke ninetiesachtige klanken nodig hebben. Het beste bewijs dat Newmoon ook kaas gegeten heeft van Nirvana en Pixies.
“Dwell” daarentegen zal ook de post-rockfans kunnen bekoren. Om te beginnen is er al een lange intro die je meteen in hogere sferen brengt. Maar de afsluiter zwelt minutenlang aan tot een met reverb, echo en distortion geïnjecteerde geluidstrip waarin de zangstemmen in onvervalste shoegazestijl op de achtergrond ronddwalen. “Dwell” voelt aan als een draaikolk waarin de gitaren beginnen te zingen terwijl de stemmen zelf een instrument worden.
Een plaat die hooguit een kwartier duurt is misschien wel een makkelijke opgave. Je moet het maar kunnen: nog maar een half jaar echt serieus bezig zijn en al zo’n boeiend plaatje op de wereld loslaten. Weetje: de kleurrijke hoes werd ook ontworpen door iemand van Touché Amoré en past omwille van zijn mysterieuze kracht bij de muziek. Die klinkt, hoe vreemd het ook mag klinken, verrukkelijk.
