Dwarskop Neil Young en zijn even rudimentaire als fascinerende begeleidingsband Crazy Horse staan opnieuw op een Belgisch podium, voor een concert dat heen en weer schippert tussen crowdpleasen en onverstoorbaar eigenzinnig uit de hoek komen. De optelsom is een monumentale avond die de Lokerse Feesten ruim tweeenhalf uur doet gonzen.
Het had de klepper van Pukkelpop 2013 moeten worden, maar een handbreuk van gitarist Frank “Poncho” Sampedro zorgde ervoor dat Neil Young & Crazy Horse hun tournee in het kielzog van Psychedelic Pill vroegtijdig moesten afbreken. Bijna was het met de herkansing op de Lokerse Feesten ook fout gelopen. Bassist Billy Talbot werd recent geveld door een infarct. Opnieuw uitstellen was echter niet aan de orde. Vorig jaar al hintte Sampedro in een interview met Rolling Stone dat het, gezien de leeftijd van de bandleden en de jaren pauze die er tussen de samenwerkingen zitten, weinig waarschijnlijk is dat Neil Young nog met Crazy Horse de baan op zal gaan na deze tournee.
Geen tijd te verliezen met andere woorden, en dus werd bassist Rick Rosas, die eveneens al decennia in de buurt van Neil Young te vinden is, opgetrommeld. Samen met backingzangeressen Dorene Carter en YaDonna West trekt het herschikte gezelschap langs de Europese podia. Neil Young mag ditmaal met een ietwat kreupel en opgelapt paard op stap zijn, samen met Crazy Horse komt als vanouds het beste in de man naar boven. Sinds de tour bijna een maand geleden afgetrapt werd met ’s mans eerste IJslandse optreden, is het elke avond spannend afwachten wat geserveerd zal worden. Naast een vaste kern worden soms zeer verrassende songs in de setlist opgepikt en weer afgevoerd. “Goin’ Home”, het massieve blok dat het suffe “Are You Passionate?” in 2002 van de ondergang redde, weerklonk deze zomer meermaals en enkele gelukkigen waren eerder getuige hoe “After The Goldrush” in een fraaie elektrische uitvoering gebracht werd.
Dat is Lokeren niet gegund, maar wat het jarige festival voorgeschoteld krijgt, is daarom niet minder. Young & Horse pikken het slechts sporadisch gespeelde “Down By The River” op om hun concert af te trappen, en dat zal het publiek geweten hebben: de band zet de toon van de avond met een machtige uitvoering die vlot de 30-minutengrens haalt. Halverwege het nummer vallen hier en daar enkele pruillippen waar te nemen, maar het zal de muzikanten worst wezen: Young & Poncho wisselen licks en riffs uit alsof ze een intiem onderonsje beleven. En het werkt, zeker in dit nummer, dat tot het beste behoort dat de band op zijn repertoire heeft staan.
De klik is er echter niet altijd. “Love To Burn” blijkt niet de betoverende kracht van “Down By The River” te bezitten en wordt ronduit saai na tien minuten. Ook het van Crosby, Stills, Nash & Young overgehevelde “Name of Love” weet niet te overtuigen. Even lijkt wat zo goed begonnen was, helemaal in elkaar te zakken.
Neil Young gaat echter strategisch te werk en zorgt achtereenvolgens voor een meezing- en aanstekermoment met akoestische versies van “Blowin’ In The Wind” en “Heart Of Gold”. Wanneer later de set afgesloten wordt met een militant “Rockin’ In The Free World” is van enige ontevredenheid nergens nog iets te merken.
Niet slecht voor een set die, zelfs voor Neil Young, zeer hard focust op de aloude hippie-boodschap. Was het concert van vorig jaar in Vorst nog dat van een sixtiesbandje dat zich een avond komt amuseren, dan is de sfeer nu enigszins grimmiger geworden en heeft Young een duidelijke boodschap over te brengen. Dat gebeurt met de gratis uitgedeelde “protect”- en “earth”-shirts, maar evengoed door de tekst van “Rockin’ In The Free World” aan te passen en de olie-industrie op de korrel te nemen.
De bissen laten evenmin aan duidelijkheid te wensen over: het van Greendale gelichte “Be The Rain” en het nieuwe, catchy “Who’s Gonna Stand Up And Save The Earth” lopen, net als “Living With War”, over van het idealisme. Er is dus nog niet veel veranderd sinds Young bijna 50 jaar geleden met The Buffalo Springfield “For What It’s Worth” uitbracht. Daar kan lacherig over gedaan worden, maar boor een willekeurige nieuwsbron aan en ’s mans gelijk spat je in het gezicht. Als Neil Young zijn aanval tegen die waanzin met het muzikaal geweld van Crazy Horse aanvat, dan heeft hij echter onze volle steun.
