U kan wel wat klassieke soul smaken maar hebt het graag net een tikkeltje moderner? Die ijle r&b-madammen die de laatste jaren welig als onkruid tieren vindt u dan weer wat te modern? De gulden middenweg wordt bewandeld door de Zweedse zangeres Fatima die met haar langspeeldebuut Yellow Memories een plaat aflevert die zonder schroom naast het beste werk van pakweg Erykah Badu kan staan.
We kunnen het er immers maar meteen uitgooien: Fatima heeft erg goed geluisterd naar de eclectische hiphop-soulwereld die Badu heeft opgebouwd doorheen haar carrière, al gaat Fatima wel wat minder vaak de excentrieke kant op. Het wat conventionelere stemgeluid zit daar alvast voor iets tussen, maar ook de keuze van producers helpt een handje. Met songs die laveren tussen pure soul en experimenteel dreunende hiphopbeats is Yellow Memories vooral een geslaagde stijlpuzzel en indrukwekkende staalkaart van Fatima’s kunnen. Nadeel van die variatie is dan weer dat het misschien een minder coherent artistiek statement is.
Nochtans loopt de plaat wel over van de uitstekende tracks. Opener “Do Better” mag zo meteen al hoge toppen scheren met een klassieke soulgroove, meeslepende blazers en teksten die de clichés van het genre mooi omzeilen. Floating Points verzorgt hier de productie, net als op ongeveer een derde van de andere tracks, waarbij hij een opvallende stijlbreedte aan de dag legt. In “Talk” levert hij nog een sterkhouder aan met een half verdronken rhodesriedel en ontwrichtte drums. Afsluiter “Gave Me My Name” is dan weer niet meer dan Floating Points’ rhodes en Fatima’s stem, maar zorgt wel voor een emotioneel einde waarin Fatima het gemis van een vaderfiguur in haar leven aankaart: haar biologische vader gaf haar dan wel haar naam mee, later heeft ze maar weinig van de man gezien. De onzekerheid die daaruit groeide blijkt ook in andere songs een belangrijk thema, gekoppeld aan gevoelens rond de prestatiedruk die ontstond na haar debuut-EP Follow You.
De twee tracks die door de Chileens-Londense producer Flako werden verzorgd vormen het absolute hoogtepunt van de plaat. Zo zet “Family” zich af van de repetitieve sferen van de andere tracks met een rijke klankwereld en een lekker lopende afwisseling tussen verzen en refreinen, en maakt “La Neta” daarna gebruik van ophitsende tempowisselingen om de schwung er overtuigend in te houden. De variatie in productie, het kameleonkarakter van Fatima’s stem en de continue kwaliteit van het materiaal zijn dus elementen die van deze debuutplaat een ijzersterke collectie songs maken, maar de samenhang tussen de tracks is soms wat zoek. Een goed voorbeeld is de overgang tussen “Biggest Joke Of All” en “Underwater” (wat een toepasselijke titel bij Knxledge’s mompelend voorstromende beat trouwens) die erg geforceerd aanvoelt.
Het algehele muzikale concept zou dus nog wat strakker in handen mogen gehouden worden, maar aan de kwaliteit van de songs kan hoegenaamd niets worden afgedongen. Fatima toont met Yellow Memories een beloftevolle nieuwe stem in de soulwereld te zijn die bovendien bruggen kan bouwen tussen de neosoul van de late jaren negentig en hedendaagse r&b-ontwikkelingen.
