Wet de messen, Aborted heeft nummer acht uit: ongelikt, driftig, wervelend en ziek, een plaat waarop de uitdrukking “If you can’t stand the heat, stay out of the kitchen” opnieuw meer dan van toepassing is.
Uw nijverige inktkoelie bij enola is Aborted, die weergaloze deathgrindband met wortels in de West-Vloanders uitermate genegen, zelfs toen sommigen afhaakten na de aandacht voor melodie op Strychnine.213. Jawel, in hun albums grasduinen is altijd een intense belevenis en we nemen elke gelegenheid te baat om collega’s en vrienden (waaronder enkele — dear oh dear — toegewijde Editors-fans) te wijzen op de technische virtuositeit van oude Aborted-nummers als “Meticulous Invagination” of “Sanguine Verses (…of Extirpation)”, de ingenieuze waanzin van “Blood Fixing The Bled” of “A Methodical Overture” (onze pogingen om het woord ‘overture’ te grunten zijn ronduit lachwekkend), het melodieuzere werk à la “Ophiolatry On A Hemocite Platter” of de in-jouw-smoel rauwheid van “Nailed Through Her Cunt” of “From A Tepid Whiff”. Hou ons tegen of we proberen zelfs ons 86-jarige grootje — het moet tenslotte niet altijd over haar karig pensioentje of den Duits gaan — te overtuigen.
En onderhand kennen we onze pappenheimers: The Necrotic Manifesto vat aan met soundbites van een piepende deur van een martelkamer, een onheilspellend koortje, enkele spadesteken, wanhopig gekrijs, een roedel gemene knaagdieren en een citaat van het Hellraiser-creatuur Pinhead (“Pain, allow me to show it to you. Gentlemen, I… Am… Pain”), waarna de luisteraar — op ons promo-exemplaar althans — zestien opgenaaide ribbenplakkers dient te verhapstukken die als een van de haas gevogelde bliksem vooruitschieten.
Verbazingwekkend is hoe telkens alles bij Aborted lijkt te kloppen: de zanglijnen, afwisselend doorvoelde diepe grunts en kwaadaardige screams lijken in perfecte harmonie met het instrumentarium te leven. Bij deze band komt het erop aan de meesterlijke structuren van de songs te doorzien, de schoonheid in razernij en lompheid te begrijpen: de nummers zitten zo goed in elkaar dat je er even opgewekt en blij van wordt. Maar vergis u niet, Aborted maakt, zoals we dat ook bij Napalm Death, Bolt Thrower of Hail Of Bullets ervaren, troostende muziek voor de ontroostbaren, voor zij die een leven lang treuren over de alomtegenwoordige menselijke slechtheid. Zo roepen songs als het perfect meebrulbare “Coffin Upon Coffin” of “An Enumeration Of Bodies” bij ons beelden op van massaslachtingen in loopgraven, de Holomodor in Oekraïne, het gruwelbewind van Pol Pot, Auschwitz-Birkenau, Nanking en andere hellepoelen uit de recente geschiedenis.
Het iets vadsigere “Die Verzweiflung” laat even toe wat adem te happen en verder strepen we graag de majestueuze aanloop van “Purity Of Perversion” en van de Suffocation-cover “Funeral Inception” aan of de dromerige gitaarsolo’s op “Necrotic Manisfesto” en “Chronicles Of Detruncation” maar al bij al geeft de plaat met al haar gruwelijke intensiteit weer wat er gebeurt wanneer het freudiaanse Es als een doos van Pandora openklapt en onbelemmerd zijn gang kan gaan en een inkijk biedt in het hoofd van seriemoordende types als Andrei Chikatilo of John Wayne Gacy.
Keelgat en peetvader van de band, Sven “Svencho” de Caluwé alias Gurgloroth heeft het toch mooi voor mekaar: de drums staan op full throttle, het hagelt blastbeats en dubbele basdrums en met twee nieuwe gitaristen (Mendel bij de Leij en Danny Tunker) in de line-up is het gusto waarmee de rotgetalenteerde musici spelen indrukwekkend. En hebben we het al over het loepzuivere productiewerk van de Deen Jacob Hansen gehad, de man die ook op de gore-klassiekers Goremageddon: The Saw And The Carnage Done en Global Flatline aan de knoppen frutselde? Alleen al omwille van zijn onvoorspelbaarheid, vasthoudendheid, veelzijdigheid (bewijs: “Cenobites”) en oog voor precisie, verdient de band tal van accolades. Binnen zijn soort staat Aborted aan de top: genregenoten als het Franse Benighted zijn beresterk, maar geef ons een stuk krijt, een schietlood, de stelling van Archimedes, het getal pi en … als het echt moet … een duimschroef en we bewijzen u dat Aborted in se nog beter en verrassender klinkt.
Geen spoor van een Arcadië of een of ander nirwana, deze rottweiler van een plaat is het verklankte horror vacui, een schop in de kloten, een withete brok nihilisme. Aborted doet immers aan het soort muziek dat niet door mensen lijkt te zijn gemaakt: “It’s life, Jim, but not as we know it”. The Necrotic Manifesto gaat op hetzelfde barbaarse elan als Global Flatline verder en komt net niet in de buurt van hun chefs-d’oeuvre Goremageddon: The Saw And The Carnage Done en Slaughter & Apparatus: A Methodical Overture maar mijn god, wat doet het deugd om het voor de achtste keer uit te schreeuwen: Fucking Aborted!
