Beste Mick
Vooreerst: proficiat! Als dan toch iemand moest proberen het eigengereide taalgevoel en kierewiete spelen met klanken en woorden van Gainsbourg, dat zo goed gedijt in het Frans, naar het Engels te vertalen, moest het uiteraard een Bad Seed zijn. We geloven ook niet dat Cave zelf er geschikt voor was geweest. Te veel talent, te veel ego’s in een nummer, en hoewel we het Blixa – Gainsbourg met kettingzagen – of Ellis – Gainsbourg met door kettingzagen gemolesteerde violen – graag eens hadden horen proberen, bij wijze van scherts, leek jij zelfs de meest geschikte Bad Seed om de handschoen op te nemen. Dat was respectievelijk 1995 en 1997. Vandaag zijn we 2014, en geef je ons bovenop het simultane heruitbrengen van zowel Intoxicated Man als Pink Elephants nog twee nummers – “’Dr. Jeckyll”’ is donker als een spookhuis voor min-twaalfjarigen, maar boezemt geen angst in, “’Run From Happiness”’ is alleen titulair al een oersaaie vertaling van het poëtische “’Fuir Le Bonheur De Peur Qu’il Ne Se Sauve”’, en wordt muzikaal niet beter. Voor de rest is dit, laat ons eerlijk zijn, herkauwen. En als er één iets is wat we Bad Seeds, weze het dan ondertussen gewezen Bad Seeds, liever niet zien doen, is het net dat. De Goden op de Olympus re-enacten ook geen Egyptische veldslagen.
Je herwerkingen van Gainsbourgs nummers zijn helaas niet allemaal om over naar huis te schrijven. “’Bonnie & Clyde”’, toch een van Gainsbourgs meest zichtbare moments de gloire, is niet minder dan een miskleun, en ook “’Intoxicated Man”’ – hoogstens een matige Bondsong, zie ook: ”’The Ticket Puncher of Lilas”’ – en “’Sex Shop”’, dat ons bevalt als was het de titel van een door peetje Benedictus voorgedragen encycliek, bezorgen ons het plaatsvervangende schaamrood op de wangen. Voorts: vooral veel middelmaat (“’Harley Davidson”’, “’The Barrel of My 45”’, “’Scenic Railway”’), weinig beklijvende herwerkingen (“’Chatterton”’, “’The Sun Directly Overhead”’, terwijl “’Sous le soleil Exactement”’ nog zo’n viriel nummer is) en aanfluitingen van klassieke Gainsbourgkunst – ik wou dat “’I Have To Tell You I’m Going”’ en “’The Ballad of Melody Nelson”’ me bespaard waren gebleven.
Maar misschien ben ik initieel al te streng, Mick. Je verduidelijkt in de hoestekst namelijk hoe je niet meer pretendeerde dan het genie van Gainsbourg ook met de Engelstalige wereld te delen. Je ambitie was niet meer dan die van vertaler, gezel in het atelier van de meester. En soms luk je daar wonderwel in. “’Requiem”’ is op de noot identiek en best aardig vertaald, “’The Javanaise”’ ook – zelfs dat lidwoord deed je correct, ondanks de instinker met dat Franse “’le”’ en “’la”’. “’Comic Strip”’ is zelfs nóg maffer dan het origineel. Het is wel niet beter, maar je kunt niet alles willen.
Af en toe, waarde Mick, overstijg je die routineuze kopieerdrift zelfs. In “’Ford Mustang”’ is Anita Lane andermaal verleidelijk en basst David McClymont subtiel een aardig stukje weg, “’Jazz In The Ravine”’ is een leuke interpretatie van “’Du Jazz Dans Le Ravin”’ en “’Overseas Telegram”’, met Lane als prima Jill Birt, had wat ons betreft zo op Triffidsmeesterwerk Born Sandy Devotional gekund. Dat we in jou op geen enkel moment een David McComb horen mag nauwelijks als verwijt passeren, we zien Pélé ook niet in Divock Origi.
Nee, Mick, dan de Bad Seeds. Niet dat we de huidige bezetting rond de baard van Ellis een koud hart toedragen, maar je koele zakelijkheid en de psychopathische manie van Bargeld worden node gemist. Trakteer Cave op een fles maagdenbloed van een goed jaar, bak zoete broodjes met hem, en zorg nu maar dat je als de wiedeweerga herenigd een bühne in onze buurt betreedt. Geef hem trouwens onze complimenten voor zijn naar hart en onderbuik grijpende versie van “’Je t’ Aime (Moi Non Plus)”’, waarop Lane Harvey is en jij de beste secondant van de hele wereld, for old time’s sake. Het is namelijk makkelijk het beste nummer van je compilatie.
Vriendelijke groeten
Nick Delafontaine
Recensent
