Ha, waar zijn die schone tijden gebleven, toen we nog zo jong en dartel waren? Wat Herzog betreft zijn ze nooit weg geweest en mogen ze eeuwig blijven duren. Deze vier knapen uit Ohio houden er een Peter Pan-filosofie op na, zien nog steeds de humor in van zesde-middelbaarmopjes over scheten en rijden graag rond met hun brommer. En dat straalt af op Herzogs ondertussen reeds derde langspeler Boys. Boys will be boys, of zoiets.
De goede lezer heeft het meteen door: wie op zoek is naar subtiliteit en diepgaande zielenroerselen laat
Dit is nu echter net het punt: Herzog maakt van oppervlakkigheid een kunst, doet dan ook weinig moeite om zijn invloeden te verbergen en heeft bij momenten gewoon een neus voor goeie melodieën. “Playing guitar and making noise”, nooit meer, maar zelden minder. “Mad Men” is een leuk meezingertje, “Oh No” gaat er heerlijk gemoedelijk aan toe en bij “Henchmen” wil je spontaan een zonnebril opzetten en gaan rondrijden op het zonnige platteland (“Places where dreams go to die”). Hét vlaggenschip van Boys is echter “It’s Hard Getting Old”. Die nostalgische outro brengt een diepgaand ja-gevoel bij een mens naar boven; wat dat ook moge betekenen.
“You Are Not The Villain” onderstreept nog maar eens het spelplezier dat er bij Herzog van af druipt. Een smurrie van uitgesmeerde gitaren en melodieën die je spontaan luidkeels meezingt en een outro die maar blíjft duren: het laatste nummer in zicht heeft het viertal er duidelijk nog te veel zin in om al op te houden. Terug naar de realiteit of niet, “Boys Part 2” legt de plaat uiteindelijk dan toch zachtjes neer.
Je kan er alles en niets tegenin brengen. Boys is onversneden lol, maar door een totaal gebrek aan nuance bijzonder stemmingsgevoelig en te beluisteren met mate teneinde hoofdpijn te vermijden. Wees nochtans gerust, van tijd tot tijd eens een portie complexloos amusement kan zeker geen kwaad.
