Neopsychedelica ontdaan van alle hipheid, fake plug-in-sounds en tovereffecten? Het bestaat en Damon McMahon aka Amen Dunes is precies dat zeldzame geluid volop aan het verfijnen. Een stand van zaken vindt u op zijn nieuwste album Love.
We schrijven april 1966 en tijdens de opnames van Revolver, vraagt John Lennon aan producer George Martin om zijn stem te laten klinken als honderd zingende tibetaanse monniken. Het nummer “Tomorrow Never Knows”, dat deels is geïnspireerd door het Tibetaans Dodenboek, combineert die bovenaardse zang met een dronend C-akkoord en tegendraadse beat. Een gelukt experiment dat midden jaren 60 de parameters van de traditionele popsong grondig opfokte.
Vanaf opener “White Child” hoor je meteen dat de duinenman uit Philadelphia uit hetzelfde vaatje tapt, maar met een eigen laidback invulling. Een gezapig galmende piano ontmoet diezelfde Himalayazang, wat resulteert in een buitenechtelijk kind van Loaded van The Velvet Underground en John Lennons Plastic Ono Band.
“I Know Myself” doet denken aan Death In June, die andere band die erin slaagt in de slipstream van Syd Barett te blijven zonder duizend-en-één computereffectjes. Jengelende neofolk waar de eerlijkheid afdruipt. Een akoestisch gitaartje (en weer die stem) wordt geleidelijk aangevuld met een baslijntje, shakers en een achtergrondkoortje dat stevig aan de rosé heeft gezeten. Het geeft Love een aardse kleurschakering, maar is helaas ook een zeldzaam hoogtepunt op de B-kant, the slightly weaker underbelly van de plaat.
“Lilac In Hand” stuurt protagoniste Cousin Betty via een tikkend salsaritme naar de dikke witte volle maan. ‘Hypnotiserend’ kan zo’n dooddoener zijn wanneer je muziek beschrijft, maar wie McMahons stem en die repetitieve woodblocks hoort, voelt de lauwe adem van Rasti Rostelli al in de nek.
Een gitaar die richting horizon afglijdt. Een nummer waarin verleden en toekomst elkaar nog een laatste keer in de ogen kijken. Op “Lonely Richard” bereikt Love aan afgetekend hoogtepunt. De LP vertelt hier over een veel breder soort van liefde, het soort liefde dat onvoorwaardelijk geeft zonder te nemen. De zware psychedelica van voorganger Through Donkey Jaw kan nu achterwege blijven, alles op Love is helder en licht.
“Do you know me like they know me there?/ My friends out there on the horizon”. Wij hoorden een bitterzoet plaatje vol halfvergeten herinneringen dat niet zou misstaan in uw hippocampus.
