De wereld van Sandrine Verstraete en Jean De Lacoste komt ‘s nachts pas tot leven en stuurt een vervormde werkelijkheid door een duister parcours van afstandelijkheid, grove geluidskorrel en haast industriële zwartheid.
Verstraete, die zich al een paar jaar ophoudt binnen de performance, maar een tijd geleden ook literair debuteerde met r mp, is al langer in de weer met muzikale gelijkgezinden. Na te hebben samengewerkt met onder andere Gino Coomans, Erik Heestermans (allebei van Sheldon Siegel) en percussionist Kris Vanderstraeten is ze een artistiek verbond aangegaan met medekunstenaar en levenspartner Jean De Lacoste, die vanuit Charleroi al een tijdje actief is in de videokunst en experimentele muziek met noise, soundscape en improvisatie. De combinatie van de twee levert, niet geheel onverwacht dus, een obsessief morbide trip op door een andere dimensie van intimiteit.
Als luisteraar word je immers voortdurend op het verkeerde been gezet door de gortdroog gedeclameerde taal van Verstraete, die aanvankelijk samenzweerderig lijkt te fluisteren, maar wier vervormde taal dwangmatig naar het terrein van de ingewanden, het gepeuter, isolement en het lillende vlees getrokken wordt. In combinatie met de asgrauwe muziek – bewerkte field recordings en gruizige gitaartexturen van De Lacoste – zorgt het voor een even simpel als vervreemdend effect waardoor alles vertrouwd aanvoelt, maar niets dat werkelijk is. Niet echt.
Het is een spanning die het opvallendst wordt uitgewerkt in “Reversed Room”. Daarin werd Verstraetes stem op zo’n manier bewerkt dat ze als een ander ging klinken, mocht je haar persoonlijke cadans niet herkennen. Haar onbewogen vertelstijl valt bovendien op in een omgeving die voortdurend aarzelt tussen ontzette bruitage en Throbbing Gristles “Hamburger Lady”. In “Escape I Am” wordt de hortende ademhaling uitvergroot tot een grotesk gehijg en afgewisseld met agressievere noise-erupties. Het laat het duo in z’n meest in zichzelf gekeerde modus horen, met een intimiteit die door z’n obscure aanpak en abrupte einde voorkomt dat de luisteraar helemaal deelgenoot kan worden van de performance.
TYSMFYH (Thank You So Much For Your Hell) is dan ook geen conventionele band, maar een multidisciplinair kunstproject dat zich resoluut situeert binnen de avant-garde en van daaruit met een haast autistische vastberadenheid die afgebakende zone binnenstebuiten keert. Niet bepaald uitnodigend, maar boeiend genoeg om de stilte na vijftien minuten als een schok te ervaren en een aanrader voor wie van de marge van het woord vs. muziekexperiment houdt. Een prima start. Benieuwd wat dat live geeft, zeker als er ook beelden aan te pas zouden komen.
TYSMFYH speelt op 8 juni in Magasin 4, naast Mugstar en Yodok III.
