Goed anderhalf jaar geleden maakte [sic] z’n albumdebuut met een release die grotendeels onder de radar bleef. Jammer, want de band heeft in België weinig gelijkgezinden, zoals onlangs mocht blijken, toen ze nog eens als voorprogramma van Lean Left mochten aandraven. Ontbrak het op die plaat nog wat aan explosiviteit en misschien wat diversiteit, dan laat deze nieuwe EP opnieuw een trefzeker en wat compacter geluid horen.
Niet dat er zo heel veel veranderd is bij deze instrumentale combinatie van overstuurde bas (Lieven Eeckhout), drums (Mattijs Vanderleen) en saxen (Eva Vermeiren, Bertel Schollaert en Thomas Van Gelder), maar de band klinkt hier wel degelijk ietsje gebalder en de productie krachtiger, waardoor je als luisteraar wat langer op het puntje van de stoel blijft rondhangen voor die combinatie van potige jazzcore en indierock die zich nog altijd ophoudt in de zone tussen Zu en X-Legged Sally, met hier en daar een vleugje metalgekte.
En eigenlijk is dit, ondanks die experimentele stempel, best wel toegankelijke muziek. Saxen en instrumentaal suggereren vaak allerhande gepiep, geknor en geïmproviseerde chaos, maar daar hoef je bij dit kwintet niet voor te vrezen. [sic] is een gestroomlijnde machine die wentelt, maalt en vreemde rondjes draait, maar wel steeds met een duidelijke focus en een blazerssectie die de rauwe ritmesectie vaak verrassend elegant weerwoord biedt. Zo wordt in “JJ” een aanstekelijk thema gevolgd dat haast dansbaar is.
De stampende drumslagen van “L*D” kondigen dan weer een minder bekende wereld aan, waarin de band iets sterker naar Zu neigt, met kromme ritmes en ingrijpende vervormingen, maar ook strak rond elkaar wentelende saxen, die in een tweede helft wat meer kunnen losbreken van hun keurslijf. Het hek gaat vervolgens helemaal van de dam in “ShpS”, dat het tempo aanzienlijk omhoog trekt met een hoger metalgehalte, hakkende ritmes en even over de helft een loeiende vertraging die het geheel plots ongenadig heavy doet klinken.
Steekt de grootste gekte uiteindelijk de kop op in “TH”, met hortende en stotende eensgezindheid en schreeuwerige saxuithalen, dan gaat afsluiter “SPKk” uiteindelijk iets zachtaardiger te werk, of toch iets trager, want het tempo staat hier op de dodenmarsstand, terwijl de lijzige blazerspartijen weggelopen lijken uit een pervers balorkest voor grafdelvers. Hier klinkt [sic] zwaar en dreigend, een mooie kentering na het voorgaande geweld en prima om de EP mee af te sluiten. Kortom: weinig verrassingen in het [sic]-kamp, en nu en dan zou je willen dat de leden zich nog wat meer vrijheden permitteren, maar de troeven komen samen op een release die knap verder bouwt op het debuutalbum.
De EP verscheen op cd en 10” vinyl. Luisteren en (digitaal) bestellen kan ook via Bandcamp.
