Van afstudeerproject tot volwaardige band; het verhaal achter Japan4 kan je niet makkelijker samenvatten. De groepsleden leerden elkaar kennen aan de Provinciale Hogeschool Limburg en timmerden al even aan de weg voor ze de aandacht trokken van menig recensent. Een aantal rockconcoursen en een diploma later was de tijd rijp om een ep op de wereld los te laten.
Prettig gestoord; dat is zowat het minste dat je van Japan4 kan zeggen. Hoewel het de groepsleden menens is, hoor je een duidelijk kinderlijke ondertoon op hun eerste schijfje. Dat de onderwerpen van de verschillende songs zowat lukraak gekozen overkomen, doet het geheel geen goed. En dat is nu net het jammere aan Japan4; beoordeel je de eerste ep van de band louter en alleen op basis van de muziek, dan krijg je een lekkere cocktail van punk, new wave en opzwepende rock achter de kiezen.
Muzikaal zit alles dan ook meer dan snor; de gitaren gieren lekker een eind weg, de bassen zijn net nadrukkelijk genoeg aanwezig om het geheel een likje funk mee te geven en een aantal goedgekozen elektronische elementen werken zachtjes op je gemoed in zonder ook maar een enkele keer te domineren. Zo krijg je met “Security”, het tweede nummer op het album, een muzikale opdoffer die je onmiddellijk terugkatapulteert naar de hoogdagen van Bloc Party. Ook “Shelter”, een donker nummer waarin de gekwelde ziel van zanger Tom Adriaenssens haast voelbaar is, zou je ogenblikkelijk een plaatsje geven in de hoogste regionen van een of andere alternatieve hitlijst. Jammer genoeg zijn dat ook de enige nummers op het album waarin zang, muziek en thematiek elkaar weten aan te vullen.
Een aantal van de overige songs krijgt een eerder maatschappijkritische invulling zonder echt te overtuigen. Zo lijkt opener “Opinion” wel een halfzacht afkooksel van eender welk My Chemical Romance-nummer; een ronduit irritante track gedreven door gitaren die een duidelijke punkinvloed verraden, maar die consequent naar de achtergrond worden gedrukt door de boodschap die Adriaenssens probeert mee te geven. Au fond gaat “Opinion” over de geldingsdrang van iedereen met een mening. Een leuk idee, maar de invulling wordt al snel potsierlijk en Adriaenssens schippert zo tussen leadzanger en stand-upcomedian zonder een duidelijke rol te kiezen. “Documentalificalisation” is in hetzelfde bedje ziek; als luisteraar begrijp je perfect waar de band naartoe wil, maar aankomen doet de groep niet echt.
Japan4 is dan ook simpelweg op zijn best wanneer die “poging tot” achterwege wordt gelaten. Wat dan overblijft, zijn professioneel opgebouwde tracks die oprecht smaken naar meer; nummers waarin je duidelijk merkt dat de band over een degelijke dosis potentieel beschikt. Het gerucht doet de ronde dat er naarstig gewerkt wordt aan een volledig album. In de veronderstelling dat het de Limburgers dan wel lukt om de neuzen in dezelfde richting te plaatsen, zijn wij alvast vragende partij.
