Na drie platen waarop de gitaar zich in het centrum van de aandacht bevond, heeft Wye Oak die nu even naar de hoek verbannen en verkennen Jenn Wasner en Andy Stacks met de hulp van enkele synthesizers nieuwe paden. Die evolutie was echter verre van een walk in the park, maar het resultaat van een lange en vermoeiende weg die Jenn Wasner graag voor u uit de doeken doet.
enola: Jij hebt een elektronische plaat gemaakt als Dungeonesse met Jon Ehrens en nu zijn jullie ook met Wye Oak een andere richting uitgegaan. De gitaar is aan de kant geschoven en synthesizers en bas hebben zijn plaats ingenomen. Hoe is dat nieuwe instrumentarium tot stand gekomen?
Jenn Wasner (gitaar, zang, bas, synthesizer):”Het was in ieder geval niet zo dat ik begon te schrijven met het idee om een statement over de gitaar te maken. Gedurende een lange periode probeerde ik te schrijven zoals ik dat altijd gedaan heb voor Wye Oak, maar dat vlotte totaal niet. Het was een echte strijd en ik heb zelfs even gedacht dat Wye Oak gewoon voorbij was. Maar na een tijdje raakte ik me ervan bewust dat de gitaar misschien te zeer verbonden was met een bagage die we gedurende al die jaren hadden meegesleept, en dat als ik mijzelf toestond die gitaar los te laten, er nieuwe ideeën naar de oppervlakte zouden komen. De plaat is dus echt ontstaan vanuit het loslaten van de dingen waarbij je je het comfortabelst voelt, uit een soort van negatieve cirkel breken, opnieuw songs kunnen schrijven en enthousiast zijn over wat je doet.”
enola: Was dat ook de reden waarom je die plaat als Dungeonesse gemaakt hebt?
Wasner:”Die plaat is eigenlijk ontstaan tijdens de vorige tournee met Wye Oak. Jon Ehrens ( de andere helft van Dungeonesse) producete de nummers en stuurde ze door terwijl ik op tournee was, en ik voegde gewoon vocale partijen toe. Ik zocht de rustigste plek op die ik kon vinden en nam daar op wat in me opkwam. Ik hou ook niet van touren en dan is het wel fijn als ik me even kan terugtrekken en toch nog een kans kan vinden om me een beetje creatief of geïnspireerd te voelen. Het houdt me gezond tijdens de vele dode uren.”
enola: De tournee na Civilian was heel zwaar. Jullie trokken zelfs uit jullie appartement, terwijl veel mensen van jullie leeftijd juist een kat en een huis kopen en misschien zelfs kinderen krijgen.
Wasner:”Ik denk dat we rond de 200 concerten gespeeld hebben, wat veel meer was dan we aankonden. Na een tijdje leefde ik gewoon op zetels van vrienden.”
enola: Is het niet zwaar dat je, wanneer een loodzware tournee afgelopen is, niet echt thuis kan komen?
Wasner:”Zeker, dat was vreselijk. Ik leefde van zetel naar zetel en had nooit een plaats voor mezelf. Ja, het was even verschrikkelijk als het klinkt.”
enola: Met Civilian hebben jullie een groter publiek bereikt. Is het dan niet logischer iets uit te brengen dat meer in de lijn van die plaat ligt?
Wasner:”Als succes het ultieme doel was geweest waarschijnlijk wel ja, maar uiteindelijk is waardering van de mensen minder belangrijk dan waardering van jezelf voor je werk. Ook was de nieuwe richting niet echt een keuze tussen een oude en een nieuwe richting, maar zaten we gewoon op een dood spoor. Dit is de plaat die we konden maken, wat niet hetzelfde is als een plaat maken die je kiest te maken.”< br>enola: En was je bang van de reacties? Nog geen Judas-momenten tot nu toe?
Wasner:”Neen. (lacht) Het gaat zeker niet ieders ding zijn, maar ik ben er trots op en dat betekent veel meer voor mij. Ik ben natuurlijk wel benieuwd naar de reacties, maar je kan geen artistieke onderneming beginnen met als enige doel het publiek te behagen. Het belangrijkste is uiteindelijk toch dat je er zelf blij mee bent. Er was een tijd dat ik er niet eens zeker van was dat deze plaat er zou komen, dus ik ben er zeker heel tevreden mee.”
enola: Denk je dat de Wye Oak van If Children de nieuwe plaat Shriek goed gevonden zou hebben?
Wasner:”Zeker, ik wou dat ik de tijd had kunnen vooruit draaien en deze plaat zelf had kunnen draaien toen ik 18 was, maar zo werkt het helaas niet .”
enola: En hoe kijk je nu terug op die eerste platen? Jullie waren nog heel jong toen jullie die uitbrachten.
Wasner:”Ik denk niet dat iemand van mijn leeftijd nog heel enthousiast kan zijn over wat ze deden toen ze 18 waren, daar ga ik niet over liegen. Ik ben waarschijnlijk ook niet de juiste persoon om dat aan te vragen. Als artiest neem je de beste plaat op die je op dat moment kan maken, maar daarna is die muziek niet meer van jou. Wanneer je besluit iets uit te brengen en dat te delen met andere mensen, is dit voor je luisteraars en draait het om hen en hun ervaring, niet om die van jou. Mijn ervaring met die plaat is op dat moment al voorbij en mijn perspectief is niet langer accuraat en ook niet meer relevant.”
enola:Shriek lijkt een minder donkere plaat te zijn met een dromerige sfeer in plaats van noise. Ben je misschien een meer vredig persoon geworden?
Wasner:Vredig is precies het juiste woord. Ik gebruikte deze songs in zekere zin om vrede te vinden. Veel van de nummers zijn ook een soort van mantra’s die ik gebruikte om mezelf te kalmeren, dus vredig is zeker een goede beschrijving. Mensen hebben ook vaak een vals beeld over muziek, alsof een feller nummer per definitie donkerder is. Songs die opgewekt klinken, zijn dat onderhuids niet noodzakelijk en muziek kan daardoor een zekere ambiguïteit en onvoorspelbaarheid krijgen. Zo’n muziek intrigeert meestal ook het meest, en het is zeker iets waar wij ook mee proberen te spelen.”
enola:”Logic of Colour” lijkt wel een van de meest opgewekte nummers te zijn die jullie ooit gemaakt hebben, of vergis ik mij daar dan in?
Wasner:”Neen, dat nummer is inderdaad puur geluk. Het is het geluid van het terugvinden van de mogelijkheid om muziek te maken, iets wat ik dacht verloren te hebben, en dat te delen met andere mensen.”
enola: In “The Tower” zing je over “ The fear of dying incomplete”.
Wasner:Heb jij nooit het gevoel als je de deur achter je dichtslaat en de straat opwandelt dat je over vijf minuten misschien aangereden kan worden door een auto, en dan denkt aan alle losse eindjes die je achterlaat? In mijn kindertijd had ik een schriftje waarin ik dingen schreef die ik nog aan mensen had willen vertellen, voor het geval ik zou sterven. Je plant je dood niet. Ik denk veel na over het aan elkaar knopen van die losse eindjes.”
enola: Het lijkt ook alsof je een nieuwe manier van zingen hebt ontdekt: je bereik is veel groter geworden, en je zingt op bepaalde nummers veel hoger en fragieler dan vroeger. Heeft dat iets te maken met de stemproblemen die je hebt gehad tijdens de vorige tournee?
Wasner:”Zeker, ik denk heel anders over mijn stem sinds ik ze een tijdje verloren had op die tournee. Mijn stem was iets dat ik altijd vanzelfsprekend had gevonden, maar op een rare manier heeft het verlies ervan mij doen inzien hoeveel controle ik erover heb, dat ik er zorg voor moet dragen en dat het een instrument is dat je kan oefenen, ook al maakt het deel uit van je lichaam. Dat betekent natuurlijk oefenen en er beter mee leren om te gaan. Het is een fantastisch gevoel om je stem te voelen evolueren en groeien, terwijl ik vroeger altijd dacht dat het iets was wat vaststond. Nu bekijk ik mijn stem eerder als een gave. Voor het eerst heb ik er ook echt op geoefend deze nummers te zingen, iets wat ik vroeger nooit deed.”
enola: Andy is naar Portland verhuisd in de periode tussen Civilian en Shriek: heeft dat een invloed gehad op hoe jullie songs schreven? Was het moeilijker iets te maken met iemand terwijl die persoon aan de andere kant van de Verenigde Staten woont?
Wasner:”Neen, op een bepaalde manier was het zelfs makkelijker om zo te werken, en eigenlijk verschilde de werkwijze nu niet zo heel veel van de manier waarop we vroeger altijd werkten. Het is niet zo dat wij vaak samen schreven in één ruimte. We trokken eerder met onze afzonderlijke ideeën naar de studio en voegden daar alles bij elkaar. Nu werkten we ook apart in onze eigen studio’s en wanneer we tevreden waren over een stuk, mailden we het naar elkaar door, waarna de ander er weer mee aan de slag kon. Het opnemen verliep dus vrij vlot, ook omdat het moeilijker is ruzie te maken per mail en we elkaar dus niet over kleinigheden in de haren vlogen.”
enola: Je hebt hem nooit een haatmail gestuurd dan?
Wasner:” Neen, nog niet. (lacht) Achter een computer is het gemakkelijker om even af te koelen, na te denken en dan je mail een beetje uit te filteren voor je hem uiteindelijk verzendt. Dat helpt wel om het allemaal een beetje beleefd te houden.”
enola:Is het moeilijk om de nieuwe songs op het podium te combineren met de oude songs?
Wasner:”Echt moeilijk is het niet, maar ik ben wel benieuwd hoe de mensen zullen reageren, gezien het verschil in stijl tussen de nummers. Sommigen zullen het zien als een bepaald aspect van onze muziek, en anderen als een irritante afleiding. Maar ik kan mijn groep nooit vanuit het publiek aan het werk zien, waardoor ik daar uiteindelijk ook niet echt een goed beeld van heb. Andere mensen hebben al gezegd dat het werkt, maar misschien zeggen ze dat gewoon omdat ze beleefd willen blijven.”
< b>enola: Het is waarschijnlijk een beetje toekomstmuziek, maar hebben jullie al enig idee hoe de opvolger gaat klinken? Ga je de gitaar terug opnemen?
Wasner:”Het is eigenlijk heel grappig: toen al de commotie in de pers losbarste dat er geen gitaren op Shriek zouden staan, was ik op mijn kamer gitaar aan het spelen. Laten we het daarbij houden(lacht).”
enola: Nog een laatste vraag: een tijdje geleden zei je in een interview dat het vreselijkste nummer dat je kende er een van Papa Roach is. Veel haatmails gekregen van kwade fans?
Wasner:”Oh god! (lacht) Ja toch wel vrij veel eigenlijk. Die journalist wou gewoon wat bitsige opmerkingen, maar het interview eindigde met een lichte existentiële crisis waarbij ik dacht ‘dit voelt raar en als zoveel mensen die song leuk vinden, wat voor een harteloos persoon ben ik dan om het nummer af te kraken?’. De zanger van de groep was wel heel vriendelijk, hij heeft me zelfs een bos bloemen gestuurd. (lacht) Maar natuurlijk vonden zijn fans mij eerder een arrogante bitch. Als je onze pagina op Facebook uitpluist, kom je waarschijnlijk wel nog doodsbedreigingen tegen van boze fans, maar het was uiteindelijk vooral grappig allemaal. We had a fun time.”(lacht)
