De afgelopen drie jaar heeft Triggerfinger op een rollercoaster gezeten en daar zit “I Follow Rivers” vanzelfsprekend voor iets tussen. Zelf heeft de band een hekel aan een tweedeling in de periode voor en na die single. Dat is ook te horen aan het uitstekende By Absence Of The Sun, hun vierde plaat: rauwer dan dit klonk het beest met drie ruggen nog nooit. De puntjes op de i zetten, heet dat.
enola: Wat een smerig beest van een plaat. In vergelijking hiermee deden jullie op pakweg tweede album What Grabs Ya jullie plechtige communie.
Paul Van Bruystegem (bas): (hilariteit) “Wel, sinds vorige week weten wij dat ook. Vorige week had Mario ze eens loeihard opgezet en het was de eerste keer dat we ernaar luisterden als een verzameling “liedjes”. Niet echt beroepshalve, maar als luisteraar. En ik dacht plots ‘Miljaar, dit klinkt wel héél live’ En dat terwijl we niet speciaal iets anders gedaan hebben. Ze is bijvoorbeeld wel met ingenieus veel micro’s opgenomen. Maar ’t is een vettig plaatje, ja.”
Mario Goossens (drums):: “Vorige week waren we aan het repeteren en toen we de tweede plaat opnieuw opzetten om er nummers uit te kiezen voor de setlist, dachten we inderdaad een moment ‘Euhm … oké’, terwijl veel mensen dat nog steeds onze ruigste plaat vinden. Wij zijn er echter van overtuigd dat het niet meer naturel kan dan nu. Dit komt heel dicht bij wat we live doen, terwijl op What Grabs Ya niks is wat het lijkt.”
enola: Het toont aan hoe jullie veranderd zijn. Bij de release van All This Dancing Around werd er overal opgemerkt dat jullie eindelijk jullie livereputatie op plaat konden vastleggen. Daarvoor was de kritiek dat dat op plaat nooit lukte.
Van Bruystegem: “Voor ons was All This Dancing Around de eerste keer dat we met de Greg (Gordon, pn) werkten en de eerste keer dat we na de eerste take van een nummer dachten ‘Moeten we daarvoor nu tien jaar lang in België rondgekloot hebben terwijl het tijdens de opnames meteen prijs was?’”
enola: Creëren jullie met de gladde groove van single “Perfect Match” geen verkeerde verwachtingen? Het lijkt wel een vuile knipoog naar de radiostations om jullie toch te draaien.
Ruben Block (gitaar, zang): “Oei nee, totaal niet! We wilden gewoon een goeie plaat maken zonder plan of voorbedachte rade. Wij maken muziek en de radio maakt radio. Je kunt alleen maar muziek maken die je zelf goed vindt, ongeacht of dat nu op de radio gespeeld wordt of niet. En als dat radiogewijs niet in de politiek van het moment past, is dat maar zo. Dan probeer je maar op een andere manier je muziek te verspreiden.”
Goossens: “In eerste instantie moet het hier tussen ons drieën goed zitten met een nummer.”
Van Bruystegem: “Er is ook een tijd geweest dat we compleet niet gedraaid werden en dan zijn we ook gewoon onze zin blijven doen. Op de een of andere manier kregen we toen de AB ook al vol.
enola: Wat me ook opvalt, is dat er bitter weinig raakpunten zijn met jullie vorige plaat. Het zou makkelijker zijn gewoon voort te borduren op het succes daarvan.
Block: “Pas op, er zijn raakpunten. Maar het heeft voor ons echt geen zin te kopiëren wat we al hebben gedaan. We wilden wel aansluiting vinden bij de vorige plaat, nummers schrijven in dezelfde headspace, maar vooral ook nieuwe horizonten verkennen. Uiteindelijk blijven we nog altijd wel dezelfde groep.”
enola: Je zegt dezelfde groep, maar de afgelopen drie jaar is er wel ontzettend veel voor jullie veranderd.
Block: “Ja, maar uiteindelijk draait het nog altijd om ons drieën en zijn wij an sich nog altijd hetzelfde gebleven. De perceptie is wel anders misschien.”
Van Bruystegem: “Veel mensen hebben het nu over de periodes voor en na “I Follow Rivers”. Ik kan me voorstellen dat als je 300.000 keer (fluit het gekende melodietje) hoort, dat je het op je zenuwen krijgt. Maar ten eerste was dat helemaal niet onze bedoeling. Ten tweede gaan we ons daar geenszins over schamen en ten derde hebben de mensen er zelf voor gezorgd dat het zo veel op de radio kwam, wij niet (lacht).”
enola: En vooral: deze plaat heeft niks met dat nummer te maken. Voor wie jullie al kende, is dit het logische vervolg op jullie vorige plaat. Maar voor de nieuwe fan zal dit toch even schrikken zijn.
Van Bruystegem: “Die zal even slikken, ja. Maar dat was echt niet de intentie. We wilden niemand choqueren, schofferen, laat staan wegjagen. We wilden gewoon altijd zo klinken als op deze plaat. We wisten alleen niet goed hoe. Ook voor Greg is het altijd opnieuw zoeken, naar een klank waar iedereen zich het beste bij voelt bijvoorbeeld.”
enola: Hebben jullie nu toch niet minder moeten zoeken? Je kende de producer, je was vertrouwd met een grotere studio in LA …
Goossens: “Ik denk dat vooral Greg daarvoor heeft gezorgd bij ons. We hadden nu bijvoorbeeld ook iets meer tijd dan de vorige keer. We kenden elkaar ook beter. De vorige keer was ik de enige die hem kende, en je hebt ergens nog altijd die barrière van ‘Hoe kan ik met die mens babbelen?’ Ondertussen zijn we drie jaar verder en hebben we een liveplaat en een EP voor Record Store Day met hem gemixt, hij is in België geweest voor een ander project en we hebben nog zoveel andere dingen samen gedaan dat je elkaar ook gewoon beter leert kennen. Daardoor valt die barrière weg en kun je makkelijker uitdrukken wat en hoe je denkt en mekaar ook sneller in twijfel trekken. We hadden met Greg niet alleen al heel wat dingen heen en weer gestuurd, maar we hadden ook en vooral de goesting om eindelijk die nieuwe plaat te maken.”
Van Bruystegem: “Naar ons gevoel waren we al een jaar in vertraging. “I Follow Rivers” had niemand zien aankomen en we zouden gek geweest zijn om daar niet verder op in te gaan. Maar dat touren bleef maar duren en op den duur hebben we echt stop moeten zeggen. Het was ook voor mij de eerste keer dat ik het gevoel had echt een ei te moeten leggen. We moesten voor onszelf echt iets nieuws maken.”
enola: Ik kan me voorstellen dat er ook bij jullie tijdens zo’n never ending tour op den duur metaalmoeheid optreedt.
Van Bruystegem: “Ja, we hebben echt aan de alarmbel getrokken. We zijn geen 16 meer en dan nog. Ik wil het zo’n bende zestienjarigen wel eens zien doen. Dan hebben we echt gezegd ‘Kijk naar ons, we zien er moe uit, het moet kalmer en we willen nog een plaat gaan maken.’ Het moet menselijk blijven. Een mens moet ook slapen en zijn partner en eventuele kinderen ook eens hallo kunnen zeggen.”
enola: Ook dat is een groot verschil met ons vorige gesprek naar aanleiding van All This Dancing Around: toen waren jullie heel voorzichtig over een mogelijke buitenlandse doorbraak. Die is er ondertussen duidelijk wel.
Block: “Ja, dat begint aardig te lopen. Ook weer mede dankzij die single die alles in een stroomversnelling heeft gebracht, maar we waren daarvoor ook weer veel aan het spelen.”
Van Bruystegem: “Op de een of andere manier zijn ze ons toch sindsdien wat serieuzer beginnen nemen, omdat ze zien dat het goed marcheert. En dan zie je ons in Berlijn spelen in zalen van 2000 in plaats van 200 man.”
enola: De gevolgen van een grotere groep worden is dat wat jullie buiten de muziek zeggen ook meer gewicht krijgt. Paul, jij durft op je Facebookpagina al eens van leer trekken. Voor je het weet beland je daarmee in de boekskes.
Van Bruystegem: “Ik vind het wel plezant dat mensen dat lezen. En het strafste is dat ik er nog vrienden door heb gemaakt ook (lacht). “Vriend” is misschien een sterk woord, maar door plagerijen kom je ergens wel dichter bij mekaar. Au fond gaat het om discussies tussen muziekliefhebbers, weliswaar van verschillende genres, maar dan nog. Meer is dat ook niet. Er zijn leukere onderwerpen om nummers over te schrijven (lacht).”
enola: Hoewel, zoveel leuke dingen waren er precies niet altijd, Ruben, als ik de teksten zo hoor.
Block: “Ergens pak je zulke dingen ook mee. We hebben heel veel fijne dingen meegemaakt, onwaarschijnlijk mooie tijden beleefd door al dat spelen, maar ook minder fijne dingen tegengekomen waarmee iedereen in z’n leven moet omgaan. Bovendien ben je al een beetje ontheemd door al die tijd onderweg te zijn, en dan vraag je je wel eens af hoe je al die mooie en minder mooie dingen rijmt met elkaar. Dat zit op deze plaat ook niet in het voorplan, we wilden absoluut niets deprimerends maken na al deze waanzinnige jaren. Ik vind dat de toon perfect zit.”
enola: Hoe zouden jullie de toon zelf omschrijven?
Van Bruystegem: “Het belangrijkste is misschien wel de dualiteit, zoals Ruben het net omschreef: de goede dingen met de minder goede verbinden in je ziel, in je hoofd. Neem nu iets anders: we zijn in Istanbul gaan spelen, een land waar YouTube tegenwoordig verboden is. Als je dat in de krant leest, sla je het blad om, maar wij hebben daar mensen leren kennen. Zolang het nodig is, gaan we daar spelen. Je hoort verhalen van Greg die zijn ouders gaat bezoeken in Detroit, buren die het huis naast hen in brand steken omdat het is achtergelaten door mensen die hun lening niet konden betalen en zo willen vermijden dat er junks naast hen komen wonen. Dat is Mad Max, man. En dan zijn er nog de persoonlijke tragedies die gebeuren. Dat overkomt iedereen, maar als je op een tourbus stapt, is dat volgens mij nog iets anders. ‘Wanneer en hoe gaan we dat verwerken? En hoe kan ik zo meteen weer op het podium kruipen en gas geven?’ Maar tegelijk ook blij zijn als je een goeie show gegeven hebt, mensen tevreden hebt gemaakt en bijgevolg ook jezelf. Dat begint soms te koken in je hoofd.”
enola: By Absence Of The Sun klinkt meer dan ooit als een geheel. Ik vergelijk het met “Baby’s Got A Gun” van op de voorganger dat drie kwartier lang wordt uitgerekt.
Van Bruystegem: “Ik kan me daarin vinden, ja. Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik echt 100% achter elk nummer sta. Soms gebeurt het dat je spijt hebt dat je een bepaalde song niet beter hebt afgewerkt. Maar nu heb ik eindelijk het gevoel hebt dat alle songs even goed zijn.”
enola: Je gitaren klinken ook steeds rauwer en vooral natuurlijker, Ruben. Ben je zelf ook een andere gitaarspeler geworden?
Block: “Wat er uit de versterker komt, wordt gewoon zo opgenomen, ja. Misschien ben ik een beetje veranderd … Het zit allemaal in dezelfde grootorde, maar misschien komt het er nu soms anders uit. (denkt na) Wat misschien wel het geval is, is dat alle individuele elementen (drums, gitaar en bas) luider staan. Dat heeft ook met plaatsing van al het materiaal te maken, niet te veel dingen in elkaars weg zetten. Dan kun je alles goed luid zetten en hoor je tenminste de hele band spelen zonder dat alleen de drums of de gitaar overheersen.”
Van Bruystegem: “Dat is ook weer de impact van Greg: alles klinkt heel old school en is ook old school opgenomen. Bij de vorige plaat was dat toch minder: alles moest toen wat sneller en goedkoper. Nu zijn we veel langer in de Sunset Studio’s kunnen blijven, zo’n zeven weken. En dat is nog niet overdreven als je naar veel andere bands kijkt.”
Goossens: “En het fijne aan Greg is ook dat hij, net als wij, een klein kind kan zijn als hij bezig is met muziek. Een echte schelm ook. Zo kwam hij tijdens de opnames van “Perfect Match” af met allerlei lucifers, van heel kleine tot gigantisch grote, en die begon hij urenlang af te strijken om toch maar het perfecte geluid te hebben om te kunnen gebruiken. En het staat er nog op ook (lacht).”
enola: Jullie willen steeds zo naturel mogelijk klinken.
Block: “Ja, en dat uit zich ook live. Keep it simple. We staan met z’n drieën ook altijd dicht bij elkaar op het podium. Dan moet ik Mario niet in mijn monitor hebben, dan hoor ik hem naast mij. Je voelt elkaar ook spelen dan, je voelt die geluidsgolven. Iedereen staat binnen handbereik.
Van Bruystegem: “Dat is echt het zaligste gevoel ter wereld. Je staat bijvoorbeeld op dat grote podium van Werchter en je hoort de drum via de PA binnenkomen, maar ik hoor Mario’s rolls naast mijn oor. Dat is gewoon de max. Bij ons maakt tien centimeter verder van elkaar staan een wereld van verschil. Dat is vallen of staan, zo fragiel is dat. In de studio ook trouwens. Zet de hihat iets te luid of de bas iets te stil en het stuikt als een pudding in elkaar. 0,3 decibel verschil horen wij niet alleen, we voelen dat. (denkt na) Melodie en groove, dat moeten wij hebben.”
Goossens: “Ik heb het al vaak gezegd: met het gat schudden, daar draait het om, meer dan om heftigheid. Soul en blues hebben dat ook altijd gehad. Heftig zijn kan iedereen. Daarin zijn we ook nog steeds aan het evolueren, op een hele old school manier. Ik kan het niet anders omschrijven. Luister naar de eerste en de laatste platen van Elvis Costello bijvoorbeeld, daar zit ook zo’n mooie evolutie in. Vergelijk de eerste drie platen van U2 met The Joshua Tree.”
Van Bruystegem: “Ruben is zo bijvoorbeeld geëvolueerd van gitarist over gitarist-zanger tot zanger-gitarist. Wat hij op “I Follow Rivers” deed, had hij acht jaar geleden niet gekund. Of zeker niet geweten dat hij het kon. Het stopt nooit. Je blijft bijleren, je blijft zoeken naar manieren om vooral ook elkaar niet te vervelen, en ook jezelf niet. Ik heb het gevoel dat het met deze plaat pas echt begint.”
