Future Islands :: Singles

Wat één optreden in de show van David Letterman al niet vermag. Plots ging Future Islands ook viraal zoals dat heet. Al volstonden 140 tekens niet om die intrigerende, passionele voordracht van Samuel T. Herring te omschrijven. Want hij is het die Future Islands boven het maaiveld doet uitsteken.

De Morrissey van de synthpop? Misschien wel, maar dan in overdrive. Een drama queen die plots grunts vanuit de diepste krochten van z’n ziel naar boven spuwt, met dance moves als ware hun songs zweepslagen die hij moet ontwijken terwijl hij zich blauwe plekken op de borst klopt. Het nummer dat ze speelden was “Seasons (Waiting On You)”, nu al een van de beste, meest meeslepende songs van het jaar. En veruit de beste song van Future Islands tot dusver — vinden ze zelf ook — die zich in het refrein voluit laat meeslepen door de theatraliteit van Herring (bij andere bands is het doorgaans omgekeerd). Dat moet Future Islands vaker durven.

Want ook nu weer beweegt een album van Future Islands zich op het spanningsveld tussen die ingehouden songs en de soulvolle vurigheid van Herring. Op plaat durft het al eens te kabbelen, maar op het podium barst die spanning los, wat Future Islands al jaren een van de beste livereputaties van het circuit meegeeft –- met als terecht hoogtepunt het optreden bij Letterman. Dat geeft Herring alle vrijheid om zich vocaal uit te sloven, wat Future Islands een arty kantje meegeeft dat zowat alle andere synthpopbands van het moment ontberen. Deze band uit Baltimore wil meer zijn dan een guilty pleasure, daar zijn hun mijmerende teksten over twijfels in de liefde en het leven ook te serieus voor.

Op basis van het pakkende “Seasons” en de plaattitel Singles verwacht men van een synthpopband ook een plezante autoplaat, waar plaats kan en misschien wel moet zijn voor diepgang. Maar tijdens de rest van de plaat wordt er wederom met de handrem op gespeeld. Het maakt van Future Islands’ vierde wederom een goed album, waarop het trio deze keer de perfecte balans vindt tussen het meer experimentele, arty kantje van op In Evening Air (2010) en het meer contemplatieve van op On The Water (2011). Dit is zo’n plaat van een band die voelt op de drempel van het momentum te staan, het beste van zichzelf verenigt zonder de scherpe randjes er te hard af te vijlen. Dat Singles uitkomt op 4AD is dan ook geen toeval. Dat label heeft een patent op groepen die doorbreken zonder in te boeten op hun eigenheid of essentie. Zoals The National, om er maar één te noemen.

Maar hun Boxer of High Violet is dit niet: daarvoor blijven te veel songs met de staart tussen hun benen. Wanneer het wél raak is, wordt de potentie van Future Islands helemaal duidelijk: het heerlijke “Sun In The Morning” bijvoorbeeld, dat in het meeslepende refrein gezelschap krijgt van blazers en zo aarzelend naar de hemel reikt. Er gebeurt telkens iets wanneer hun synthpopgeluid blendt met organische instrumenten. Wat wel altijd werkt, is de pulserende,ritmische bas van William Cashion die de marsrichting voor alle nummers aangeeft en van soundssongs maakt. Al is daar de rol van producer Chris Coady eveneens essentieel: ook bij Beach House, YeahYeahYeahs en Grizzly Bear waakte hij er mee over dat de broeksriem bij hen aanbleef.

Toch overheerst het gevoel dat die broeksriem bij Future Islands wat losser mocht. Bij “A Song For Our Grandfathers” wacht je op een soort epiphany die er niet komt, “Light House” en “Like The Moon” hadden nog een laatste trap op het gaspedaal kunnen gebruiken en blijven daardoor na een dozijn luisterbeurten nog steeds niet hangen. Groot is dan ook de opluchting wanneer in “Fall From Grace” die spanning plots wel uit de lucht wordt gewassen door een onverwachte oerkreet van Herring die samen met een slijpschijf van een gitaar de song openrijt.

Live zal dat ook met alle songs van Singles gebeuren, maar op plaat is het te weinig. Het is mooi dat die essentie bewaard blijft, maar een band die z’n livereputatie verguld wil zien met een groter publiek, moet op plaat toch iets forser uit de hoek komen. Niettemin: Future Islands blijft de komende jaren een van de boeiendste synthpopbands om te volgen.

Om te beginnen op 11 mei in de Vooruit in Gent.

http://www.future-islands.com
4AD

verwant

aanraders

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

The Slow Show :: Subtle Love

Eigenlijk had The Slow Shows daags na verschijnen van...

Goes & Goes :: Nie Gezeverd

Bestaat er zoiets als blues uit Vlaamse klei getrokken?...

Public Service Broadcasting :: This New Noise

Geef J. Willgoose, Esq. een oubollig onderwerp en hij...

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in