It’s a long way to the top, dat heeft Family Of The Year de voorbije jaren ondervonden. Nadat debuut Songbook weinig tot geen rimpelingen veroorzaakte, lijkt met single “Hero” nu toch een en ander te bewegen. Milow stortte zich al op de song en volgende week speelt de band zelf in Leuven.
Daar zal het niet alleen “Hero” zijn dat weerklinkt. Het nummer en bijbehorende plaat Loma Vista zijn in de ogen van de band bijna een afgesloten hoofdstuk. Plaat nummer drie is alweer onderweg en daar wordt momenteel al gretig uit geplukt op het podium. “Toen we Loma Vista net klaar hadden, was er een label dat het album ging uitbrengen in Europa, maar dan plots toch niet meer”, vertelt gitarist James Buckey. “Daardoor verscheen het album enkel in de VS. Nu ligt het echter ook in Europa in de winkel.”
Christina Schroeter: “Eigenlijk begint alles nu opnieuw. Nadat we heel de VS en Canada hadden platgespeeld, begon “Hero” te lopen en speelden we overal opnieuw. Nu wordt het nummer ook in Duitsland opgepikt en komen we in Europa spelen. Het duurde heel lang voor de bal aan het rollen ging. Nu ja, aanvankelijk was het niet de bedoeling dat er zelfs maar muziek uitgebracht zou worden. We zijn een beetje per ongeluk een band geworden.”
enola: Hoe ontstaat een band per ongeluk?
Schroeter: “We speelden gewoon samen muziek. James had net een relatiebreuk achter de rug en …”
Buckey: “Maybe.”
Schroeter:“Seb idem, geloof ik. Zelf haatte ik mijn job. We kwamen gewoon elke dag samen en speelden muziek. Vooral covers in het begin, en werkten wat aan nummers waar Joe (Joseph Keefe, frontman) mee kwam aanzetten.”
Buckey: “We speelden heel cheesy rocksongs, dingen uit de jaren stilletjes die je op huwelijken van tantes hoorde.”
Schroeter: “Plots stelde iemand voor dat we eens zouden optreden. Dat was in een stinkend café waar niemand ooit naar een show komt kijken. Niet veel later hadden we plots een manager en toen dacht ik even dat we de grootste band op aarde zouden worden, zo opgeladen werd ik van onze muziek. Maar dat is vijf jaar geleden en ondertussen zijn we niet de grootste band op aarde.” (lacht)
“We hebben het er onderling trouwens vaak over gehad: misschien is het beter om rustig te groeien in plaats van als een raket omhoog te schieten en vervolgens uit elkaar te spatten.”
enola: Wat was de verschrikkelijke job?
Buckey: “Audio-ingenieur.”
Schroeter: “Ik zat in een job die het leven uit me zoog: PR. Ik zou degene geweest zijn die jou belde om een celebrity te komen interviewen, of eerder de wannabe-versies van celebrities. Hen moet ik op de rode loper voorstellen aan fotografen. Nachtmerriemensen waarvan het overloopt in LA.”
enola: En de band bood uitkomst? Op jullie website omschrijft Family Of The Year zich als meer dan een band, bijna een familie.
Schroeter: “We leven zo’n beetje de hele tijd samen sinds we een band zijn.”
enola: Dat klinkt bijna als een sekte.
Schroeter: “Yeah.”
enola: Euh, nu werd je verondersteld ‘neen hoor’ te antwoorden.
Schroeter: “Neen, echt, het is bijna zo. We zien elkaar enkel als we schrijven, repeteren, optreden en rondhangen. De hele tijd dus. Gisteren ging ik alleen op stap en ik werd heel nerveus van het idee dat ik in een groep mensen zou belanden die ik niet ken. Het bleek allemaal goed mee te vallen en fijn te zijn, maar het was raar, ik had het lang niet gedaan.”
Buckey: “Het is als getrouwd zijn met vier mensen, maar het is oké. Dit is waar we ooit van droomden, uiteindelijk. Dit is wat we wilden toen we zestien waren en hier zijn we.”
“Dat we zo samenhangen, is omdat we elkaar al zo lang kennen. Joe ken ik meer dan tien jaar. We woonden toen nog in Boston, waar ik betrokken was bij Unbusted, zijn vorige band. Jou heb ik zeven jaar geleden leren kennen, geloof ik?”
Schroeter: “De eerste keer dat ik James ontmoette, was op een feestje. Hij wou me steak en wijn geven. ‘Eet deze twee dingen’, zei hij. Ik voelde me meteen welkom.”
enola: Van Boston, waar Unboud rockmuziek maakte, naar California waar jullie sixties-pop maken. Symbolischer kan bijna niet.
Buckey: “Yeah, California symboliseert een nieuwe start voor veel mensen. Dat was het voor ons in ieder geval. We zaten allemaal in heavy rock bands …”
Schroeter: “Kwaad te zijn over het slechte weer.”
Buckey: “De pop van California zit ook in ons collectieve muzikale geheugen. Mijn pa draaide heel veel Beach Boys. De pa van Joe en Seb was zelf een singer-songwriter, waar zij hun voorliefde voor harmonieën vandaan hebben.”
enola: Met als eerste eigen opgemerkt wapenfeit “Hero”, dat dan net een eerder atypisch FOTY-nummer is.
Buckey: “Het is niet het enige trage nummer dat we hebben. Maar het is een beetje een buitenbeetje, klopt.”
Schroeter: “Ik zou graag hebben dat nog andere nummers aandacht krijgen. ‘Hero’ is lovely, maar we hebben songs waarop we live meer rocken. Als het publiek enkel voor ‘Hero’ komt kijken, is het misschien wat raar als we op het podium een feestje bouwen en het publiek staat te wachten op een rustig liedje.”
“Met de nieuwe plaat gaat het ook verschillende richtingen uit. We hebben enkele chilly nummers waaraan we aan het werken zijn, maar er is ook crazy pop. Ik kan niet wachten om die songs uit te brengen.”
Buckey: “We zijn al zo lang die oude dingen aan het spelen, dat het verfrissend is om nieuw materiaal in de concerten te laten opduiken.”
Schroeter: “Ik kan de oude nummers letterlijk in mijn slaap spelen. De nieuwe nummers in de set zijn een zegen. Er zijn nu opnieuw onzekerheden en dat is goed.”
Family Of The Year speelt maandag 14 april in Het Depot in Leuven.
