Vijf verdiepingen klimmen naar het dak van de Brusselse Beursschouwburg voor een concert: een mens moet er wat voor over hebben. Maar niet zonder reden: de affiche die in de ‘loft’ bovenin stond geprogrammeerd zou wel eens de fundamenten van het gebouw hebben kunnen beschadigen. Zo ver is het misschien niet gekomen, maar dat dak, dat zijn ze wel kwijt.
Eindelijk!! Eindelijk!!!! Old Man Gloom steekt dan toch de oceaan over voor een Europese tour. De band is een pseudogelegenheidsproject van Aaron Turner (ISIS, Mamiffer), Caleb Scofield (Cave In), Nate Newton (Converge, Doomriders) en Santos Montano (Zozobra), oorspronkelijk geconcipieerd als studioproject zonder ambitie om op een podium te kruipen. En buiten een paar kleine tournees door de States, werd er tot nu toe zelden opgetreden. Maar nu waren er dus toch die eerste Europese concerten, beginnend in Duitsland en eindigend op Roadburn in Nederland, samen met goede vrienden en gesjeesd Fins conglomeraat Circle.
Maar de avond werd afgetrapt door het Gentse Oathbreaker. Op zich geen verrassing: de band toerde reeds met Converge en brengt ook zijn platen uit op het Deathwish-label van frontman Jacob Bannon. Het moet dus een blij weerzien geweest zijn met Nate Newton. Oathbreaker had er in ieder geval zin in, met een woest openingskwartier, dat even zijn evenwicht moest vinden in de geluidsmix, maar het stilaan binnenstromende publiek stevig imponeerde. Het tweede deel van de set schakelde een versnelling lager, maar beukte niettemin even ongenadig door, met onder meer een intens “Glimpse Of The Unseen”. Knappe opener, vooral omdat Oathbreaker even strak stond te spelen als de stembanden van frontvrouw Caro Tanghe.
Strakheid is dan weer het laatste wat je de Finse freakshow van Circle kan verwijten. Ze bestaan intussen een kwarteeuw en hebben in die tijd al zowat elk muziekgenre door hun repertoire gejaagd, liefst door elkaar. Circle staat telkens weer garant voor een even unieke als onberekenbare performance (want dat is het eigenlijk wel), waar je meestal kop noch staart aan krijgt. Kortom: love it or hate it, een tussenweg is er niet. En ook deze keer koos minstens de helft van het publiek ervoor om het optreden vanuit de bar en het terras te beleven. En toegegeven, om een uur naar vijf zwetende mannen in spandex te kijken die meer lijken op een pseudohomo-erotische kruising tussen Spinal Tap en A Clockwork Orange. Muzikaal viel er ook deze keer weer geen touw aan vast te knopen, met bijwijlen enorm catchy retrohardrock met knappe riffs, die even snel weer aan flarden worden gespeeld door ellenlange monotone drones of avantgardistische ploinke ploine, overgoten met een dikke, absurd theatrale saus, en gekruid met nekmassages, een potje zangerheffen en een vliegende stoel. Wij konden er zoals gewoonlijk weer geen touw aan vastknopen, maar leuk vonden we het wel.
Nadat de zaal weer bij zijn positieven was gekomen, was het eindelijk de beurt aan Old Man Gloom. Op plaat staat deze band in constante spreidstand tussen beukende sludge en intrigerende ambient, maar op het podium was van dat laatste maar weinig te merken. Openingsnummer “Gift” kwam harmonieus en langzaam van de grond, maar transformeerde al gauw in een kolkende vloedgolf die door de zaal raasde. Turner & Co gooiden er meteen een aantal korte, knallende kopstoten achteraan, zoals “Regain/Rejoin” dat Old Man Gloom van zijn meest meedogenloze, allesverwoestende kant liet zien. Maar tegelijkertijd kwam ook de zwakte van de band aan het licht: er werd met overgave gespeeld, maar de machine liep niet helemaal lekker. Dat had uiteraard te maken met het feit dat dit viertal slechts zelden samen speelt (vooral drummer Santos Montano had wat last van flanellen benen), maar de speelfoutjes en de hier en daar gemiste timing haalden de vaart er wat uit.
De heren zijn echter professioneel genoeg om het niet aan hun hart te laten komen, en haalden onverwijld de sloophamer weer naar boven in “Common Species”, waarna het tempo zakte naar loodzware doomlogheid. Vooral gecombineerd met het enorme volume maakte dit van het optreden een pulserende, hypnotiserende trip. Rustpunten waren schaars, tenzij voor de korte ambient-onderbrekingen die gebruikt werden om de snaren te stemmen, waarna er weer volop en rücksichtslos werd voortgeramd. De intensiteit was torenhoog, zowel bij de band als het publiek. Caleb Schofield liet zich verleiden tot een rock & roll-pose (niet van zijn gewoonte), en Aaron Turner ging zelfs in interactie met het publiek (dat we dat nog mogen meemaken). Verdere hoogtepunten waren het ultrakorte “Skullstorm”, het oerharde “To Carry the Flame”, met een Nate Newton in topvorm, en een topzware, slepende en allesvernietigende finale, die het publiek naar het einde van een soms wat aarzelend, maar verder indrukwekkend concert sleurde.
Old Man Gloom gaf op de bovenste verdieping van de Beursschouwburg een masterclass publiek slopen, zonder daarvoor een fenomenaal concert te geven. Dat belooft voor het optreden op Roadburn volgende week, wanneer de band wat meer gerodeerd is. Ze kunnen in Tilburg maar beter het luchtafweergeschut klaarzetten.
