Erika M. Anderson is vermoeid. De jongedame achter EMA staat op het punt The Future’s Void op de wereld los te laten en zet zich scherp voor wat komen zal. Voorganger Past Life Martyred Saints gooide immers, ondanks zijn overweldigende schoonheid, het leven van Anderson geen klein beetje overhoop. Opnieuw binnenstebuiten gekeerd worden, ziet Anderson niet zitten. Een knoert van een jetlag blijkt al erg genoeg te zijn.
enola: The Future’s Void klinkt verrassend: de plaat gaat meer richtingen uit dan zijn voorganger.
Anderson: “Dat is gewoon gebeurd. De voorbije jaren heb ik veel geleerd, ook op technisch vlak. Ik heb leren werken met analoge synthesizers en electronics. Eigenlijk ben ik die dingen nog steeds onder de knie aan het krijgen. Als je alleen maar dingen doet waarvan je al weet hoe je ze moet doen, valt er niks te ontdekken. En het is nu eenmaal niet altijd even opwindend om op een stoel te gaan zitten en een gitaarsong te schrijven.”
enola: Hoe kies je welk jasje een song aangemeten krijgt?
Anderson: “Laat me daar eens over denken.”
“De laatste tijd heb ik veel minder muziek gehoord dan vroeger en een pak meer gelezen. Dat beïnvloedt de muziek. Ik lees graag speculatieve fictie en ga al eens naar een noise of experimenteel concert, wat zijn weg gevonden heeft naar het begin van ‘Sattelite’.”
“Het voorbije jaar was ik op tournee met rockbands en ik realiseerde me dat ik dat eigenlijk miste, ook al was ik ze tegelijk kotsbeu. Misschien daarom dat ik het pallet wat open gegooid heb.”
enola: Daarmee volg je een omgekeerd parcours: doorgaans is een debuutplaat zeer divers, waarna er gesetteld wordt bij één geluid of stijl.
Anderson: “Yeah, misschien doe ik dat wel op de derde plaat. Vaak zie je ook op album één dat het crazy en luid is en klinken artiesten bij de opvolger al veel milder. Maar je moet doen wat juist voelt. Mijn intentie was om een punkplaat te maken, maar dan met instrumenten die nieuwer zijn en die live bespeeld worden.”
enola: Om ze los te koppelen van het tijdsvak waarin ze gemaakt worden? Want elektronische muziek is nog altijd makkelijker op zijn ontstaansperiode vast te pinnen dan gitaarmuziek.
Anderson: “Klopt. Het geluid volgt de technologische evolutie nog heel sterk bij elektronische muziek. Wacht. (denkt) Mijn hersens werken te traag. Ik heb een idee, maar kan het niet onder woorden brengen.”
“Eigenlijk zou ik graag een plaat maken met een akoestische gitaar. Dat is misschien een klassiek idee, en het is moeilijk om daarin origineel te zijn. Het is tricky om iets klassiek te maken, maar ik zal er waarschijnlijk op een bepaald ogenblik toch naartoe keren.”
enola: Je albumcovers zijn minder klassiek. Louter afgaand op de hoezen, zou je andere muziek verwachten.
Anderson: “Dat is een reactie die ik vaak hoorde toen Past Life uitkwam. Het ging zo ver dat mensen er niet naar wilden luisteren omdat ze vonden dat het er te veel als een popplaat uitzag. Maar wat mij betreft, hield die hoes steek. Wat moet je anders op zo’n cover zetten? Eigenlijk zou ik willen dat de hoes compleet neutraal is, clichés vermijden. Maar omdat dat niet gaat, heb ik er toch maar eentje gebruikt en het uitvergroot. Zoals de song “So Blonde”. Dat is een grungenummer en is helemaal opgebouwd volgens de clichés van het genre.”
“Bovendien zit er een element van humor in wat ik doe. Maar dat komt niet altijd over, denk ik. ‘Oh, ze is zo intens’. Terwijl het misschien gewoon funny is.”
enola: Toch gaat het er soms best intens aan toe: je gunt luisteraars vaak een blik in je ziel.
Anderson: “Ik hou van schrijven over wat ik doe. Bovendien luisteren mensen niet altijd even aandachtig naar de tekst, zeker wanneer het om niet-Engelstaligen gaat. Het kan ook een voordeel zijn, als mensen op die manier hun eigen interpretatie vinden. Zelfs als ze iets anders horen dan bedoeld werd. ‘Excuse me while I kiss this guy’. Dat maakt het leuk.”
enola: Je klinkt in ieder geval minder boos dan op Past Life.
Anderson: “Vind je? Ik vind The Future’s Void net kwader. Al is het minder direct, minder ‘Fuck California!‘ Het is subtieler kwaad. Want ik was pissig. Over het succesvol zijn, wat weird is. Daardoor is er een soort bitterheid in de tekst geslopen. Je wil enerzijds niet ondankbaar zijn, want eigenlijk is het wonderbaarlijk, de hoeveelheid liefde die Past Life veroorzaakt heeft. It keeps me going. Maar langs de andere kant, pakweg foto’s laten maken die dan overal verschijnen en de manier waarop zo’n dingen gebeuren, deed me een beetje gek worden.”
enola: Waarom wou je dat niet? Als je een plaat uitbrengt, kan je toch verwachten dat zo’n dingen zullen gebeuren? En dat het nu opnieuw zal gebeuren.
Anderson: “I know! (zucht) En nu ben ik er ook opgewonden over. Ik denk dat ik nu iets beter begrijp wat ik moet doen. Dat ik even moet nadenken voor ik ‘ja’ zeg tegen iets, en dat ik niet gewoon ergens naartoe moet vliegen. Wat beter op mezelf letten, ook. Het is vreemd als je woorden en foto’s in de buitenwereld belanden. Sommige mensen houden er van, anderen worden knettergek. Ik slinger ergens tussen de twee.”
enola: Wat bedoel je met op jezelf letten? Wat liep er mis?
Anderson: “Maanden aan een stuk op tournee gaan. Omdat alles zo snel ging, had ik bovendien niet onmiddellijk de kans gehad een band op poten te zetten. We wilden dan ook nog eens alles heel punkrock doen: geld uitsparen door bij mensen te overnachten, heel de tijd feesten. En dat kan je niet blijven doen. De avond voor een of ander belangrijk festival sliepen we bij iemand in de kelder op een slechte luchtmatras. Dat is ergens cool, maar tegelijk dringt het besef door dat het misschien geen kwaad kan om een goede nachtrust te hebben voor je een concert speelt. Dat het geen schande is om wat meer verantwoordelijkheid te tonen. Op sommige vlakken.”
enola: Ook dat is vreemd. Het is begrijpelijk dat iemand die op tournee gaat daar plezier aan wil beleven, maar dat daarbij, om het scherp te stellen, opnieuw dezelfde fouten gemaakt worden die zowat elke artiest de voorbije decennia gemaakt heeft, is toch wat verbazingwekkend.
Anderson: “Yeah, I know what you mean. Maar het is zo hard. Gewoon, door de manier waarop alles is. Je bent nooit eens alleen, zit altijd met vier of vijf mensen samen, in vreemde omstandigheden. Zelfs de dingen die je kan doen om een schijn van normaliteit op te houden, zoals eten of sporten, verlopen chaotisch.”
“En dan moet je dat concert geven. Dus wil je scherp staan, pomp je jezelf op, drink je iets om in een sfeer te komen en nadien blijf je met zoveel energie zitten, dat je niet weet waar naartoe. Want er is niet eens een kamer om zelfs maar vijf minuten alleen af te koelen. En dan staat nog eens altijd en overal drank ter beschikking.”
“Vreemd hé? Het lijkt zo voor de hand liggend, maar in de praktijk blijkt het dat niet te zijn.”
enola: Wat als een tour eindigt? En dat alles wegvalt?
Anderson: “De eerste dagen zijn aaaaaargl. Je ligt gewoon op je sofa. Wat ik in het begin niet wist, maar gaandeweg beseft heb, is dat je effectief even niets moet doen. Jezelf de tijd geven om op adem te komen. Je brein heeft dat nodig, anders komt je creativiteit niet terug.”
“Daarom dat je geen songs kan schrijven op tournee. Ik zou het graag kunnen, maar je kan niks doen onderweg. Ben jij ooit op tournee geweest?”
enola: Huh? Neen.
Anderson: “Je zou dat eens moeten doen. Eigenlijk zou elke journalist eens een week of twee op tournee moeten gaan. Als merchandiseverkoper bijvoorbeeld. Dan kan je daar achteraf over schrijven en dit alles begrijpen.”
enola: Merch guy nodig?
Anderson: “Haha. Wil je mee?”
enola: Zou dat wel een goed idee zijn? Iemand meenemen die over alles gaat schrijven, zeker over de dingen waarover je niet wil dat geschreven wordt?
Anderson: “Goh. (denkt) Weet je wat het is op tournee? Je wordt muziek beu. Na een maand kan je geen muziek meer horen. En elke avond vragen mensen naar wat ik luister en ik heb geen antwoord op die vraag.”
“Ik luister natuurlijk nog wel naar muziek, als ik dat niet meer zou doen, zou er iets stevig mis zijn. Maar nieuwe muziek? Er komt me niks voor de geest. (abrupt) Weet je waar ik veel naar geluisterd heb? Technotronic. Dat zijn Belgen, right? Sommige van hun nummers zijn geweldig. Ya Kid K is een fantastische vocaliste. Hun sound is zo geweldig. Die klap op “Sattelite”, is geïnspireerd op Technotronic. Dat nummer is mijn poging om een Sovjet Technotronic te zijn. Ik ben al lang op zoek naar gelijkaardige bands, maar vind niks dat even goed is.
enola: Op de speelplaats vonden veel fans van Technotronic ook 2 Unlimited zeer goed.
Anderson: “Ik moet dat opschrijven. Technotronic was zo groot toen ik jong was en het blijft overeind als je er nu naar luistert. L7 en Nine Inch Nails waren ook heel belangrijk voor deze plaat.”
enola: Nine Inch Nails wordt wel vaker aangehaald om EMA te omschrijven. Stoort je dat?
Anderson: “Goh. Er zijn dingen in mijn muziek die niet afgekeken zijn, maar die je wel zou kunnen omschrijven als Nince Inch Nails-moves. Ik probeer ook niet om het te verbergen. Als ik mezelf betrap dat er zo’n punt van overeenkomst is, maak ik de referentie nog duidelijker. En als ik Trent Reznor zijn, zou ik wat EMA doet niet erg vinden. Het is niet dat ik zijn hele concept na-aap. We hebben zelfs het idee gehad om iets samen te doen, maar toen vertrok NIN op tournee. Misschien maar goed ook, want anders had vast iedereen gedacht dat Trent mijn plaat gemaakt had.”
“Ik ben benieuwd naar de reacties. Ik weet dat niet iedereen het even goed gaat vinden als de eerste plaat. Maar ik moet vooral mezelf blij maken, ik moet zorgen dat het voor mezelf opwindend blijft.”