Weldra ook getest op mensen, nu al voorspeld door uw favoriete cultuurmagazine: in 2014 blijkt de beste remedie tegen een kater en een verloren zomerlief een trip naar een zonovergoten strand met de nieuwe van The War On Drugs op repeat in uw oren.
Meer dan anderhalve maand op voorhand lag het promo-exemplaar hier in de postbus, en toch zat deze review pas net voor de releasedatum in de mailbox van onze eindredactie. Niet om onze hoofdredacteur (mvs) op de zenuwen te werken, wel omdat de band rond Adam Granduciel een plaat uitheeft die elke verrekte luisterbeurt aan diepte wint. Zelfs na een poging of 30 – zo goed is-ie – weet een mens nog altijd niet precies waar Lost In The Dream over gaat, maar je weet wel dat The War On Drugs een meer dan waardige opvolger uitheeft voor het drie jaar oude meesterwerk dat Slave Ambient heet.
Aan het vooruitgestuurde (en lichtjes fantastische) “Red Eyes” kon een mens al rieken dat The War On Drugs alweer op dreef was – strakke drums, Granduciel die zingt met de urgentie van The Boss – zonder hun vertrouwde geluid achter zich te laten. Americana meets Slowdive meets My Bloody Valentine, en ondertussen nog lonken naar Springsteen en Dylan ook. Heartland rock voor stoners die hun gitaren liefst achter vele lagen rook en witte ruis verscholen horen. En de opvallendste en meest voor de hand liggende vergelijking: rock voor liefhebbers van ex-bandlid en nu solo-chroniqueur Kurt Viles laatste Waking On A Pretty Daze – prachtplaat! (In tegenstelling tot wat veel luie journalisten berichtten, is er trouwens nooit sprake geweest van ruzie tussen hem en Granduciel, die zelf eertijds deel uitmaakte van Viles begeleidingsband The Violators.)
Toch klinkt deze Lost In The Dream beslist anders dan de twee voorgangers. Meer dan vroeger ligt de nadruk op de songs, waardoor de band vaak een stuk directer klinkt. “Suffering” haalt zijn kracht uit een spaarzame bezetting en een simpele productie, waarmee de abstracte, bijna impressionistische lyrics van Adam Granduciel op de voorgrond treden. Zoals op de rest van de plaat heb je op geen enkel moment een duidelijk idee waar hij het over heeft – ‘”You can see that you’re running cause I can go back on the street / why be here when we’re both gonna fake it?” – maar je weet verdomme maar al te goed hoe hij zich voelt. Hij is melancholisch zonder tristesse te cultiveren, zingt voortdurend over zijn eigen vertwijfeling en mislukkingen, maar dan wel op zo’n manier dat-ie er kracht uit put en iedereen rond hem meesleurt in zijn lust for life – met een gescheurde jeansjekker en een streep punkrock kan hij zo bij Titus Andronicus aan de slag.
Exemplarisch: hoogtepunt “An Ocean In Between The Waves”. Strakke alt. rock, hoekige drums, prima gitaarwerk, en een Granduciel die – net als in “Red Eyes” – met zo veel overgave en passie zingt dat het onstuimig wordt. “I’m in my finest hour / can I be more than just a fool / it always gets so hard to see right before the moon” – je vraagt je af wat hij precies bedoelt, maar je zou ’m blindelings ten oorlog volgen. Nog meer toptracks: “Burning” en “In Reverse”, waarin The Boss nadrukkelijk om de hoek loert; het uit galmende, spaced out gitaarrock opgetrokken puike “Under The Pressure” (wat staat die band geweldig te spelen, zeg); en de zachtere, bedachtzame songs “Disappearing” en “Eyes To The Wind”, die de afwisseling op de plaat waarborgen.
Oké, misschien moeten we het gewoon even onomwonden zeggen: The War On Drugs heeft een absolute topplaat uit, een plaat die zomaar de soundtrack van uw voorjaar, zomer, en nazomer kan worden.
