Bijna exact een jaar geleden deed Disclosure, toen nog zonder debuutplaat Settle in de rugzak, voor het eerst de AB aan. De kleinere ABClub weliswaar, want Guy en Howard Lawrence toonden nog maar net hun kop aan de dancehorizon. Opeens ging het snel: Disclosure leverde een van de beste danceplaten in het recente geheugen af, hun concerten verkopen wereldwijd uit in een mum van tijd, en de band staat deze zomer tussen de grote namen te blinken op de hipste festivalweides. Toch eerst nog even langs de grote zaal van de AB, vanzelfsprekend lang op voorhand uitverkocht.
De broers Lawrence hebben opvallend goed afgekeken bij Justice: nog voor de twee op het podium verschijnen, davert de zaal op een pulserende dronebeat terwijl de hyperkinetische flikkerlichten vooraan een klein leger epilepsiepatiënten hadden kunnen vellen. Waar Settle op meesterlijke wijze het evenwicht tussen (post)dubstep, clubtracks, deep house en nu-soul opzocht, wist je in de Brusselse keet meteen dat die laatste pijler het onderspit zou delven: tussen het oorverdovende gedreun hoorde je nog net een sample van Eric Thomas — de hip-hop preacher die ook al de vocals leverde voor “When a Fire Starts To Burn” — vlak voor een pompend “F For You” werd ingezet.
Het schoon volk dat op Settle een aanzienlijk deel van de lyrics voor zijn rekening nam, had de band natuurlijk niet kunnen meebrengen. Gelukkig wisten de twee daar goed mee om te springen: een video van een zingende Mary J. Blige werd geprojecteerd op de ruitvormige schermen achter de broertjes, die zelf overigens meer deden dan wat knopjes overdraaien, samples aanklikken of schuivers openzetten. Uiteraard waren zowat alle vocals gesampled — behalve die die ze op plaat zelf ingezongen hadden — maar alles wat de twee live konden doen, deden ze ook live. Keyboards, drumcomputers, basgitaar… enfin, geen Peter-Hook-toestanden bij Disclosure. Dat doet deugd.
Dat kon dan weer niet gezegd worden van de allesverpletterende aanpak van de band: “F For You” verzoop in een brij pompende bassen, waardoor de basis van zwoele funk en dansbare R&B van de kaart geveegd werd. Wie dacht dat dat maar even zou duren, kwam er bekaaid van af: zo goed als de hele set werd gebouwd op een fundament van beukende ghettotech en kletterende, oorverdovende electro die de Schauvliege-normen bijzonder ver achter zich lieten. Na een halfuur hadden opvallend veel mensen de zaal al verlaten, en wie oplette kon de nuances van Disclosures songs gewoon mee buiten zien wandelen. In “Stimulation” verdronken de lyrics gewoon in de deep house; “Grab Her” dreunde harder dan Fuck Buttons; en in “White Noise” zág je Guy Lawrence wel tekeergaan op zijn drumcomputer, maar hóren deed je hem niet.
Toegegeven, niet iedereen zag graten in het geweld van Disclosure. We hebben ons laten vertellen dat op het balkon achteraan het geluidsniveau overigens nog wel te verdragen was, en helemaal vooraan ging het publiek als bezetenen tekeer. (Zonder denigrerend te willen zijn: vooraan stond het ook bomvol opgehitste homeboys en uitzinnig krijsende tieners en was de wietwalm zo opvallend dat een resem stewards voortdurend tussen de massa door liep om het boeltje in de gaten te houden.) Disclosure gaf heel vaak de indruk de makkelijkste weg te kiezen: het boeltje platspelen met knetterende drums en beats, dan hoor je de grootste feestvierders vanzelf wel bovendrijven. Daar hoorde ook nog een kleine voorraad makkelijke volksmennerij bij: beats even inhouden en dan uitpakken met daverende dubstep. Dat foefje bestaat al van voor dubstep een woord was. En met een paar keer “come on Brussels” als schaarse interactie met het publiek, kaap je ook geen prijzen weg.
Helemaal aan het eind was er opeens wel ruimte om het wat omzichtiger aan te pakken. “Help Me Lose My Mind” kreeg volop de ruimte om de zwoele, emotioneel geladen toptrack te zijn die het is, en een zinderend “Latch” bewees wat wij al de hele avond dachten: Disclosure heeft geen nood aan fundamenten van gewapend electrotech-beton om te overrompelen.
“Disclosure kwam, zag en overwon met een hyperaanstekelijke, dansbare set die muzikaal zoveel interessanter is dan het holle gebeuk van de collega’s van Boys Noize of Steve Aoki.” Zo besloot onze man ter plaatse vorige keer in de ABClub. Er kan veel gebeuren op een jaar.
