Het nieuwste fenomeen in hip-hopland heet Young Fathers. Drie rappers uit Liberia, Nigeria en Schotland die een bijzondere, verslavende mix brengen van rap, spoken word en zang. Op plaat alvast een ware sensatie, maar weten de heren de magie ook naar een podium te vertalen?
Het geplande voorprogramma Antwon moest op het laatste nippertje afzeggen, omdat hij door onvoorziene omstandigheden zijn vlucht miste — zo gaat dat met hip-hoppers — dus starten we de avond met Brihang. De West-Vlaamse rapper heeft zopas de talentenwedstrijd De Nieuwe Lichting gewonnen en blaakt van het zelfvertrouwen. De man wekt sympathie met zijn alledaagse teksten die hij hier en daar voorziet van een poëtische inslag. Een flard Arno (“k èn een klintje mo ’t schiet verre!”), of een stukje poëzie aan het begin van “Lichaam”, voorgelezen door zijn kompaan Janes Zeghers; Brihang brengt het met het grootste gemak. Geef deze kerel wat tijd en hij komt er wel.
Tijd is iets dat Young Fathers inmiddels al gekregen hebben. Het trio Alloysious Massaquoi, Kayus Bankole en Graham ‘G’ Hastings trok met zijn ep’s Tape One (2011) en Tape Two (2013) de aandacht van pers en blogs en bracht enkele weken geleden zijn gesmaakte debuutplaat Dead uit op het Britse label Big Dada. Aan die release koppelde het drietal meteen een slopende Europese tour, die hen vanavond naar Brussel brengt. De tour loopt op zijn einde — dit is maar liefst het vijfentwintigste optreden op een maand tijd — en de heren hadden sinds midden februari geen enkele dag rust.
De vermoeidheid valt dan ook van de gezichten af te lezen wanneer het trio, voor de gelegenheid aangevuld met een livedrummer, het podium opstapt. G draait een drone open, Bankole speelt een stukje mondharmonica en Massaquoi neemt een uitheems percussie-instrument ter hand om vervolgens de eerste lijnen van “Am I Not Your Boy” in te zetten. Al snel volgt het oudje “Deadline”, achternagegaan door “Come To Life”, waarop vinnig gerapt wordt over het orgeltje. Het verwachte vuurwerk, de explosie van vurige rhymes en vlammende woede, blijft echter uit. Enkel de kleine Kayus Bankole maakt hier en daar een gekke bokkensprong.
Pas tijdens “WAR” gaat het er wat intenser aan toe. Het nummer wordt ingeleid door een imponerende preek van Massaquoi, die vanavond gehuld gaat in een lange zwarte mantel, en wordt afgesloten door de “You lost your child!”-kreet van G, waarbij het bloed in de aders van zijn ogen zichtbaar wordt. Op “How Many Colours” pakt de band voor de eerste maal echt uit met zijn grootste troef: het snelle omslaan tussen zoete zang en harde raps. Slaan en zalven, een procédé dat ook terugkeert in “Low”. “Queen Is Dead”, met zijn oerkreten en zijn flikkerende lichten, brengt pure razernij. In “Just Another Bullet” etaleert Massaquoi zijn mooie zangstem en ook “Effigy”, een nummer dat de band opnam voor de compilatie Show Me The Future, komt er vlot uit.
Dan gaat het weer even fout. Massaquoi, die de klankman al enkele malen om meer weergalm op zijn stem verzocht, mompelt temidden “Rumbling” iets en legt het nummer vervolgens stil. De twee anderen kijken verbaasd op en allen samen hernemen ze de track beducht. Dat er vanavond niet gelachen wordt, blijkt niet alleen uit de non-interactie met het publiek, maar ook wanneer Bankole de groep voorstelt. Iemand uit het publiek grapt “Crazy” nadat Bankole “We are…” inzette, om er vervolgens zonder verpinken, vrij bitsig “Young Fathers” aan te plakken. Na de afsluiter “Get Up”, dat iets te haastig en te slordig wordt afgewerkt, duikt de groep dan ook meteen de coulissen in. Zonder dank, zonder begroeting, na amper vijftig minuten.
Kwam de band zelf tot de bedenking dat hij meer in zijn mars had? Of gingen de mannen snel wat slaap inhalen? Vanavond merkte je bij momenten het enorme (groei)potentieel van Young Fathers, maar door omstandigheden kwam het er niet altijd uit. Herkansing in een festivaltent tijdens de zomer. Dan wel met een frisse kop, heren?
