Tegelijk met de aankondiging dat Daniel Blumberg het voor bekeken hield bij Yuck, liet de band in april vorig jaar weten dat een tweede plaat onderweg was. Ondertussen is dat album er en probeert de groep live zijn draai te vinden in zijn nieuwe gedaante. Echt van harte gaat dat niet, maar de gevreesde ramp blijft uit.
Dat is geen evidentie, zo valt op te maken uit het in september verschenen Glow & Behold. In tegenstelling tot het titelloze debuut, dat een sprankelende mix vormde van aanstekelijke indiegitaren en melancholische popsongs, leverde Yuck een plaat af die vooral goed blijkt in het vergaren van dikke lagen stof.
Het is dus met een bang hartje dat de Botanique opgezocht wordt. Yuck heeft echter een uitgekiende setlist bij elkaar gepend, waarbij niet alleen vakkundig tussen de twee albums gewisseld wordt, maar er bovendien op gelet wordt dat het zoutloos karakter van de songs van Low & Behold waar mogelijk wat verdoezeld wordt.
Een pittig “Middle Sea” vormt de verrassende starter en met “Holing Out” en “Lose My Breath” wordt een openingstrio bij elkaar gespeeld dat duidt op redelijk wat zelfvertrouwen kan rekenen. Al is dat geen constante. Max Bloom, die nu alleen de troepen aanvoert, kondigt meermaals bijna verontschuldigend “een nummer van de nieuwe plaat” aan, daarmee zelf de vinger pijnlijk op de wonde leggend. Want de songs in kwestie, “Rebirth” en “Out of Time”, laten zich niet bepaald opmerken als hoogtepunten in de set.
Dat geldt evenmin voor “Nothing New”, waarin Bloom met een akoestische gitaar net iets te veel weg heeft van een puber die met zijn emoties geen blijf weet en er dan, tot lichte ontsteltenis en plaatsvervangende schaamte van zijn onmiddellijk omgeving, maar een liedje over gemaakt heeft.
Het lichtpunt van de avond volgt echter luttele ogenblikken later wanneer “Another One” voor de voeten van het publiek geworpen wordt. De song, zo nieuw dat die zelfs niet op Glow & Behold staat, laat opnieuw het vitale, van jeugdige levenslust blakende Yuck horen en doet daarmee het beste vermoeden voor de toekomst.
Dit is immers een band die zich op een wel heel cruciaal moment in zijn bestaan bevindt. Wordt Yuck een slaapverwekkende kampvuurband die met stuff als “Nothing New” een deel van het publiek met een zucht doet neerzitten, en in enkele gevallen zelfs de benen doet nemen? Of wordt het de band die een punky versie van New Orders “Age of Consent” speelt, dollend, maar hoekig over het publiek walst tijdens “The Wall” en “Georgia”? De kamerbrede glimlach waarmee de Rotonde verlaten wordt, doet vermoeden dat die laatste optie niet uitgesloten is. Een uur eerder had dat nog zeer onwaarschijnlijk geweest.
