Band of Horses speelt uitgepuurde greatest hits in een legendarische concertzaal. Dat levert het kwaliteitsvolle live-album Acoustic At The Ryman op. Eentje voor de liefhebbers.
Eigenlijk gaat Band of Horses al een tijdje mee. Tien jaar om precies te zijn. Laten we dat vieren met een liveplaatje, moeten de countryrockers uit Seattle gedacht hebben. De groep rond zanger Ben Bridwell palmde in april 2013 twee avonden lang de Ryman in, een historische concertzaal in Nashville, Tennessee. Het resultaat is te horen op Acoustic At The Ryman, opgenomen in hoge resolutie (DSD-formaat) om de magie van die avond zo perfect mogelijk over te brengen naar de luisteraar.
Dat Rymantheater is ook niet van de minste. Enig opzoekwerk levert de titel ‘the Mother Church of Country Music’ op. Een zaal met geschiedenis, waar menig groten der aarde met plezier het beste van zichzelf mochten geven, van Elvis Presley tot Coldplay. Qua akoestiek ongeëvenaard, naar het schijnt. Een ideale setting voor een puike liveband als Band of Horses.
Band of Horses zijn gitaarmannen die graag samen zingen. Tijdens optredens gaat het er weliswaar nooit erg ruig aan toe, maar die combinatie zorgt wel voor de nodige animo. Dat ze hun live-album akoestisch brengen, siert hen. Een piano en wat gitaren, meer is er niet nodig om hun songs tot hun recht te laten komen. De groep brengt op Acoustic At The Ryman een interessante bloemlezing uit hun vier albums. Al winnen de underdogsongs het deze keer van de publieksfavorieten. Het levert een subtiel plaatje op,eentje voor de kenners.
Acoustic At The Ryman laat zich het best beluisteren in de bescheidenheid van een woonkamer met een koptelefoon op het hoofd. Die superieure kwaliteit is immers niet gelogen. Een loepzuivere opname die elk detail weergeeft: de zoemende bas hier en daar, het enthousiaste gilletje vanuit het publiek, elke stem in de samenzang van de Horses. Een ware streling voor het oor.
Echt veel heeft het ook niet om handen. Of zo eenvoudig klinkt het toch allemaal. Laat Bridwell zijn warme stem uitspelen met enkel de piano of een akoestische gitaar als subtiele houvast en je krijgt gegarandeerd kippenvel. Bij de goede ouwe “Detlef Schrempf” bijvoorbeeld, of bij het juweeltje “No One’s Gonna Love You” dat je, naargelang je persoonlijke invulling, opzadelt met een gerust, dan wel beklemmend gevoel.
Met “Everything’s Gonna Be Undone” brengen de heren een ode aan de country. Een voortsjokkend gitaartje en de harmonieuze samenzang doen ongetwijfeld aan de gloriedagen van de countrytempel denken. Kort daarna volgt Older hetzelfde scenario.De laatste drie nummers verrassen nog het meest. Leg de uitgeklede versie van “Wicked Gil” maar eens naast het origineel. Waar het op Everything All The Time nogal geagiteerd klinkt, brengt de veel trager gebrachte akoestische versie een zekere nostalgie met zich mee. De meerstemmigheid van de Horses kwam nog nooit zo mooi tot zijn recht als op “Neighbor”. De puurheid waarmee ze klassieker en publiekslieveling “The Funeral” brengen, is behoorlijk pakkend.
Band of Horses doet op Acoustic At The Ryman natuurlijk niks nieuws. Maar de hoogwaardige kwaliteit van de opname en de subtiliteit waarmee de nummers gebracht worden, zorgen voor een aangename luisterervaring. Ze kozen ook zorgvuldig net die nummers die zich perfect lenen tot een akoestische set. Niks spectaculairs, maar dat hoeft in dit geval ook niet. Want ze zingen toch zo schoon, meneer.
