Let Your Hands Be My Guide is een van die fijne plaatjes van 2013 die nog altijd beter worden, alsof er ’s nachts telkens iemand het schijfje komt vervangen door een geëvolueerd exemplaar. Vanavond in de villa langs de N9 in Eeklo horen we de nummers opnieuw met de oren van de eerste luisterbeurt, met een liveband die voor het eerst compleet is.
Want vanavond zal ook Alan Gevaert mee op het podium staan, de man die de dikke snaren plukt bij dEUS en Trixie Whitley. Die primeur valt Eeklo te beurt, een stadje dat op het vlak van aantrekkelijkheid noch bereikbaarheid de gemiddelden overstijgt maar dat met de N9 wel een aangenaam muziekcentrum herbergt. Het programma avondvullend maken is een klusje voor Leonore, een indiepopband uit het Brusselse die binnenkort zijn debuut op welwillende oren loslaat.
Leonore staat wat gehandicapt aan de aftrap, want frontvrouw Chloë Nols is verkouden en de celliste en de pianist ontbreken wegens “nog examens”. Die laatste wordt deels vervangen door bassist Bram van der Stocken, die oordeelkundig beslist welk instrument wanneer het best wordt ingezet. Met nummers als “Four In The Morning” en “The Island” gaat het trio de melancholie niet uit de weg en het fijne “Justine” bewijst dat Nols’ stem zich vooral in het hogere register comfortabel voelt.
“Al mijn liedjes gaan eigenlijk over zoeken en op zoek zijn”, vertrouwt Nols ons bij de aankondiging van “The Hunter” toe. Die lijn kun je soms doortrekken naar de nummers zelf, want regelmatig stoppen de nummers abrupt, zoals bij het korte “A Place Where You Were Born”, dat al eindigt wanneer we denken dat het nummer pas aan het refrein toe is. Geen mannen of vrouwen overboord, het repetitiehok is jullie vriend en profiteer gerust van het recht om te brossen als de inspiratie op komt borrelen.
Chantal Acda komt vervolgens het podium op met een grijns alsof ze minstens vijf cijfers juist heeft bij de lottotrekking van vanavond. Het kan natuurlijk ook dat ze geweldig veel zin heeft om de nummers van haar soloplaat voor te stellen. Zoals eerder gezegd doet ze dit vanavond voor het eerst met Alan Gevaert erbij en daarnaast vaste waarden Gaëtan Vandewoude, opperhoofd bij Isbells, en Eric Thielemans, vaste partner op gebied van ritme, tafel en bed. De grote vraag is: hoe worden de nummers van Let Your Hands Be My Guide vertolkt wanneer geen enkele van de vier studiomuzikanten/vrienden/sherpa’s aanwezig is?
Cliffhanger.
Vanaf de eerste tik tegen het cimbaal van Thielemans’ rute sticks bij “Jason” is het duidelijk dat de kaart van de interpretatie wordt getrokken en er niet gekozen wordt voor een klakkeloze herneming van de studio-opnames. Eender welke andere keuze zou dit kaliber muzikanten oneer aandoen, maar het is de dag van vandaag zeker geen evidentie — stel je voor dat iemand dat liedje van de radio niet herkent, oh wacht dit komt helemaal niet op de radio — en tegelijkertijd heel erg verfrissend om een album dat in onze kantoren veel gedraaid is op een nieuwe, opwindende manier te horen. De vier alleszeggend naast elkaar geposteerd: er wordt gekeken, er wordt geluisterd, er wordt gelachen.
Het lijkt alsof het enige wat van de plaat gevolgd wordt, de volgorde van de tracks is. De nummers klinken dwingender, op de een of andere manier bijna dansbaar en laten een stukje van hun emotionele geladenheid en kwetsbaarheid los: alsof ze in een ronde kamer terechtkomen die geen hoeken heeft om in te kruipen. In “My Night” ruilt Thielemans de drums voor de marimba om er zowel ritme als melodie uit te halen — hij lijkt geen last te hebben van de niet werkende echo in zijn monitor — en gaat vervolgens in dialoog (maar nooit in duel) met de gitaar van Vandewoude.
Die gitaar van Vandewoude mag vervolgens de cellosolo vertolken in “Arms Up High”, waarin Thielemans de zangpartij van Peter Broderick voor zijn rekening neemt. “Backdrops” is een hoogtepunt, maar dat klinkt even kig als de ene Alp hoger dan de andere noemen. Met de Low-cover “Sunflower” krijgen we nog een primeur, Acda heeft haar grijns nog eens bijgevuld. Gevaert zoekt vanavond de voorgrond nooit op, maar plukt, anticipeert en ontwijkt de evidenties: beslist een meerwaarde. In het afsluitende “Wintercoat”, met Vandewoude ditmaal achter de drums, ontstaat nog een Tarantinodialoog tussen cimbalen en marimba.
Als bisnummer speelt Chantal Acda in haar eentje “Lost”. We hebben haar helemaal niet zo veel vermeld in deze recensie, het lijkt allemaal ook zo evident, terwijl het wel haar kindjes zijn die hier vanavond vertolkt worden. “Ik ben best wel een oké stiefmoeder”, zegt ze lachend als het over het meisje gaat dat achterin de zaal de merchandise verkoopt. Wel Chantal, iedereen hier in de N9 vanavond zou een goede stiefouder zijn voor jouw liedjes; er zou eveneens goed voor gezorgd worden. Intussen kan je dan even nadenken of het geen goed idee zou zijn om Let Your Hands Be My Guide uit te brengen als dubbelaar, met op het ene schijfje de studiotracks en op het andere de liveversies in deze bezetting.
Chantal Acda speelt nog op 7 februari in de Maz in Brugge en op 15 februari in het Kunstencentrum in Hasselt. Als u tot hier gelezen hebt, zou ik toch maar eens gaan kijken.
