Het opgeven van het gerenommeerde Fear Falls Burning en de start van de Microphonics-reeks onder eigen naam, had voor Dirk Serries veel te maken met een persoonlijke back to basics-beweging, de terugkeer naar de naakte essentie, zonder te gaan schuilen achter pseudoniemen of voortdurend van gedaante wisselende bezigheden. Intussen blijkt echter dat het samenwerken met gelijkgezinden de Antwerpenaar nog altijd in het bloed zit. Een goede zaak, zoals ook bewezen werd in een duo met jazzdrummer Teun Verbruggen.
De pas verschenen 2LP Transmission liet het geluid horen van twee herkenbare stilisten met sterk verschillende achtergronden die eigenlijk vooral zichzelf bleven. Er was duidelijke interactie voelbaar, dat wel, maar je had nergens het gevoel dat ze bewust op zoek gegaan waren naar een andere vorm van expressie. Het kwam er gewoon op aan om de twee temperamenten op elkaar af te stemmen, wat leidde tot een verrassend geslaagd, zelfs vanzelfsprekend samengaan van kalmte en ongedurigheid, impressionistische gitaarvegen en vrije ritmiek en elektronische bewerkingen. Voor het concert keerde het duo terug naar die aanpak van Transmission en kreeg de luisteraar te zien met hoeveel beheersing de muziek gestalte kreeg.
In drie gerekte stukken namen de twee de tijd om de stukken te laten openvouwen. Zo leek Verbruggen zich haast onbewust van het publiek terwijl hij aarzelend en proberend de aanzet gaf met een bricolage van getik, cimbaalruis en geklingel, dat hij meteen elektronisch bewerkte tot hikkende klanken en schijnbaar achterwaartse plofjes en geklik. Serries, altijd de man van het understatement, pakte dan weer uit met de eindeloos aangehouden klanken die hij door een effectenpedaal en het aanhoudend buigen van de snaren wist te kneden tot een dromerige ondergrond waarop Verbruggens steeds intensievere, soms haast industrieel getinte, spel kon gedijen.
Net als op het album kreeg je zo bijna onopgemerkt een evolutie naar terrein dat je misschien niet wild rockend kan noemen, maar dat wel stevige, zelfs heftige ritmes herbergde en door de combinatie van gedreven gesoleer en ratelende elektronica even voor een fors trance-effect zorgde. Het tweede stuk ging van start met een intimiderende aanzet van Serries, die Verbruggen inventief van weerwoord diende met sierlijk blote handenspel. Daarna volgde opnieuw die beweging naar een steeds vollere sound, Serries die bij momenten behoorlijk heftig sleurde aan de gitaarhals om de laatste restjes klank eruit te wringen, terwijl het duo de eindbeweging inleidde.
Het slotstuk, opnieuw gestart door Verbruggen met grof geschraap, volgde de aanpak van het eerste, met Serries die haast onhoorbaar opwelde vanuit de achtergrond. Hier bleef het duo wat langer in een zelfde sfeer, volume en densiteit hangen, waardoor het iets sterker ambient-gericht was, al kreeg het ook weer een robuuste wending, met Verbruggen die zich even op een taptoe voor stompende marsritmes leek te wanen. Zijn kompaan bleef echter resoluut in de weer met z’n zingende eBow-effecten, terwijl geblutste elektronica het concert afrondde.
Aanvankelijk lijkt het dus best wel eigenaardige muziek en zou je je als nietsvermoedende luisteraar kunnen afvragen wat die golvende, bijna etherische gitaarklanken in Godsnaam te zoeken hebben in het bijzijn van dat geknisper en geratel, maar in handen van deze muzikanten, die al te graag over muurtjes te kijken, leidde het tot een sterk debuutconcert en een frisse en geraffineerde combinatie van elementen die gerust nog wat verder verkend mogen worden.
In februari speelt Serries een paar duoconcerten met de Zweedse drummer Tomas Järmyr onder de naam The Void Of Expansion: 13/2 in cinéPalace (Kortrijk), 14/2 in De Singer (Rijkevorsel) en 16/2 in Kunstgroep de Compagnie (Veghel, NL).