Het curriculum vitae van Mogwai is hoogstwaarschijnlijk al leerstof voor het tweede middelbaar. Het Schotse vijftal blijft dan ook nog steeds zeer populair. Het concert in de AB op 1 februari is al geruime tijd hopeloos uitverkocht, en dat terwijl de band toch al bijna tien jaar geen potten meer breekt. Misschien komt er met langspeler acht weer wat schot (ta-daa!) in de zaak.
De tijd dat een nieuw Mogwai-album het haar op je armen deed rechtstaan, ligt al even achter ons. Op zich is dat geen drama: de Glaswegians hebben eind jaren negentig hun strepen meer dan verdiend, maar sindsdien maakt de band van wisselvalligheid haar handelsmerk. Nu is dat niet anders: we moeten ons niet te veel ergeren aan zangpartijen, maar we zijn wel de geestige titels kwijt. You win some, you lose some.
Rave Tapes trapt sterk af met het dromerige “Heard About You Last Night”, waarin luie synths en warme gitaren de ochtendzon door je speakers laten glijden. “Simon Ferocious” bouwt voort op de vibe van dit nummer, maar steekt meer dreiging in het toetsenwerk en laat de gitaren wat meer tandvlees zien. Mooi en intrigerend tegelijkertijd. De eerste tien minuten van Rave Tapes zijn het bewijs dat Mogwai soms maar aan een paar ideeën genoeg heeft om knappe muziekstukken te construeren. Het roept herinneringen op aan het begin van Happy Songs For Happy People, misschien wel Mogwais laatste écht sterke plaat.
”Remurdered” weet die opbouwende spanning jammer genoeg niet helemaal vast te houden. Het nummer vergeet de eerste minuten om duidelijke lijnen te trekken tussen drumcomputer, gitaren en toetsen, waardoor het geheel wat rommelig overkomt. Gelukkig vindt het tweede deel van het nummer als bij wonder zijn draai weer door met een dodelijk efficiënte en zelfs groovy drum/synthcombo op de proppen te komen. Het (te) korte “Hexon Bogon” toont een meer ‘vertrouwde’ kant van Mogwai en brengt de focus terug op het gitaarwerk van de driewieler Braithwaite/Cummings/Burns, ondersteund door die o zo bekende ritmesectie, met als herkenbare uitschieter de o zo mooie baslijnen die Dominic Aitchinson steeds weer uit zijn polsen weet te schudden.
Na het (op het half geestige spoken word stukje over satanische boodschappen in rockplaten na) wat efemere, maar te weinig bestemde “Replenish”, komt Mogwai halverwege Rave Tapes voor de eerste keer met een echte, onvervalste riff aandraven. “Master Card” staat bol van de gitaarspanning en gecontroleerde energie die met mondjesmaat, maar extreem efficiënt wordt losgelaten. Het maakt van “Master Card” meteen het zwaartepunt én het hoogtepunt van deze plaat. Jammer genoeg wordt de kleine triomf op de rest van de plaat niet meer herhaald.
”Deesh” probeert verder te borduren op het elan van het openingskwartier, maar verliest zich wat te veel in het drammende ritme en dravende synths. In “Blues Hour” wordt er weer gezongen. Dat is nooit de beste keuze van de Schotten geweest, maar hier wordt de bal wel stevig misgeslagen. Eén woord: boring. Het sluitstuk van Rave Tapes pikt gelukkig weer de draad op waar de groep die bij “Simon Ferocious” had laten liggen. Het evenwicht tussen gitaren en toetsen wordt in “No Medicine For Regret” weer hersteld, wat een eenvoudig nummer met echo’s van grandeur oplevert. Op afsluiter “The Lord Is Out Of Control” (toch nog een geinige titel) heeft Mogwai het gezond verstand gehad om die blijkbaar onvermijdelijke zang tenminste door een vocoder te sturen, wat eigenlijk een extra synth oplevert. Het doet het nummer veel goeds, waardoor Rave Tapes in schoonheid naar zijn einde drijft.
“Arguably their strongest set yet”, klinkt het in de perstekst van Rave Tapes, maar zoals zo vaak doet deze uitspraak de waarheid ook nu stevig geweld aan. Je kan weliswaar niet echt verwachten dat deze bijna-veertigers hun duivels kunnen ontbinden zoals ten tijde van Young Team, dus enige gezapigheid is de heren wel gegund. Maar het gebrek aan consistentie is dan ook weer te veel in het oeuvre van de Schotten geslopen. Op Rave Tapes hijst Mogwai zich voorzichtig weer in een vorm die doet denken aan Happy Songs For Happy People, maar toont de band nog steeds haar zwakheden. Dat irriteert, maar frustreert niet meer zoals bij The Hawk Is Howling. Volgende keer er wél kloef op hé, lads.
