Savages :: Silence Yourself Dit Londense viertal met duistere humeuren deelde in het eerste kwartaal een muzikale uppercut uit waar ons kaakbeen nog steeds niet helemaal van hersteld is. Postpunk door onverstoorbare grieten met gitaren, een ‘zangeres’ die een publiek moeiteloos op de knieën dwingt en knetterende songs als “Husbands” en “Shut Up” maakten dit de strafste plaat van het jaar.- Vampire Weekend :: Modern Vampires Of The City Op de derde langspeler van deze soms akelig perfecte hipsters wordt subtiel vernieuwd zonder al te ver af te wijken van het gekende, sowieso al steengoede geluid. Ook college boys worden ouder, dus de lyrics snijden iets dieper, maar voorts is het vooral genieten van de weldoordachte kruisbestuiving tussen pop, zalige reggaeritmes, koorgezang, hier en daar een zuchtje orgel en begeesterde hoogtepunten als “Step”, Ya Hey”, “Finger Back” of “Diane Young”.
- Julianna Barwick: Nepenthe Een weemoedige parel van een herfstplaat die in donkere tijden menig zielenwondje verlicht of misschien net iets harder laat bloeden. De in IJsland opgenomen nummers hebben immers eerder hartverscheurende tristesse in de aanbieding dan troost. Laat je gewillig ontroeren door de warme elektronica en ijzige zanglijnen, vakkundig bewerkt door Jónsi en Alex Somers, en kom in maart maar terug uit je winterhol gekropen.
- The National :: Trouble Will Find Me De intense hype had het voor ons bijna verpest, maar niemand kan ontkennen dat de voormalige indie darlings een van dé platen van 2013 hebben voortgebracht. Matt Berninger klinkt ondanks het succes nog steeds als een getormenteerde dronkaard en de kraan met sentimentaliteit werd af en toe iets te hard opengedraaid, maar daartegenover staat dat hun typische sound scherper wordt gesteld zonder de essentie uit het oog te verliezen. Wie onberoerd blijft bij het beluisteren van “Sea Of Love” of het tedere “I Need My Girl” heeft geen hart.
- Chvrches :: The Bones Of What You Believe Singles en persoonlijke favorieten “Recover”, “Lies” en “The Mother We Share” circuleerden eind 2012 al in onze playlists, maar op het officiële debuut was het wachten tot najaar 2013. Als geheel valt de plaat soms iets te (ondraaglijk) licht uit, maar voor vrijwel volmaakte elektropop met een frêle frontvrouw aan het roer halen wij onze neus niet op.
- Goldfrapp :: Tales Of Us Door collega Nuyts treffend omschreven als een plaat vol “intimistische, verkillende en filmische grandeur”, is Tales Of Us van een stille schoonheid die nog lang blijft nazinderen. Luister naar het stijlvolle “Drew” of het dromerige “Annabel” en geniet van de magie die in de lucht hangt.
- Anna Calvi :: One Breath Live doet deze bloedmooie Italiaanse menig manvolk op hun benen trillen met haar stem en hypnotiserende présence. Op plaat is het voor haar typerende contrast tussen de frêle sequenties en de soms verpletterende uithalen binnen een nummer misschien niet voor iedereen geschikt, maar wie deze mooie tweede aan zich laat voorbijgaan, mist wel parels als “Suddenly” en het prachtige “Sing To Me”.
- My Bloody Valentine :: m b v Na een slaapje van 22 jaar brachten de iconen van de introverte shoegaze een nieuw album uit. Een nieuwe Loveless kon het onmogelijk worden, maar die niet te evenaren, sensuele cool tekent nog steeds present. Dreunende gitaren? Check. Massa’s feedback? Check. Roesverwekkende, wazige vocals? Hell Yeah! Oogjes en gordijnen dicht om 9 nummers lang te duizelen en weg te zweven op een wolkje van gitaarfuzz.
- Parquet Courts :: Light Up Gold Puike, pretentieloze en puntige gitaarrock, gecombineerd met een ‘kort maar goed’-attitude die we steeds kunnen smaken. Meer woorden hoeven daar dus niet aan vuil gemaakt te worden.
- Forest Swords :: Engravings Voor die momenten waarop je een soundtrack zoekt voor die lange, duistere nachtwandelingen in een sprookjesbos, waarvan de inwoners niet veel goeds met je voorhebben.
