Strips kunnen ook uit het leven gegrepen zijn. Zidrou maakt er meer en meer zijn handelsmerk van. Samen met klasbak Roger overweldigt hij nu met Michel.
De nieuwste one-shot van scenarist Zidrou zit er weer helemaal op. Hij kiest voor een gevoelig thema dat nog vaak onbesproken blijft. Hoe gaan familieleden van personen met een handicap immers om met de zorg voor dat familielid en de angsten voor hoe het verder moet op lange termijn. Soms wordt die voortdurende zorg elke mens wel eens te veel. Tegelijk schamen de zorgers zich dan voor die in hun ogen egoïstische gedachten. Zo woont Michel bij zijn moeder Catherine. Na een verkeersongeluk leeft Michel immers verder met een verstandelijke beperking. Met hem leeft ook Catherine verder met die beperking. Zidrou maakt van Michel een prachtig en warm portret van het leven van Catherine en Michel. Hij heeft daarbij oog voor de moeilijke kanten, maar ook de mooie momenten komen aan bod, in zijn ondertussen typische stijl. Soms balanceert deze strip op het randje van het melige, maar wat ons betreft behouden de auteurs een mooi evenwicht.
Na het tegenvallende Moederkillers is Zidrou opnieuw bij zijn sterkste genre beland. De losstaande stripverhalen met een nadruk op menselijkheid gaan hem beter af dan de wat gekunstelde spanning uit een tweeluik als Moederkillers. Michel is zonder twijfel een sterke aanvulling op zijn oeuvre. De samenwerking met de Spaanse tekenaar Roger draagt daar zonder twijfel aan bij. Blloan vertaalde eerder al de drie eerste delen van diens strip Jazz Maynard en leverde daarmee een van hun sterkste albums af. Het tekenwerk in dat album was al van een zeer hoog niveau en Michel is dan ook een aangenaam weerzien met het werk van Roger. De tekeningen zijn uiteraard minder strak en wat zachter dan bij Jazz Maynard. Zo passen ze beter bij het zachtere karakter van dit verhaal. Het talent van Roger en Zidrou samen zorgt alleszins voor een straffe strip. Niet alleen de mooie scènes zijn in goede handen bij Roger. Ook de explosieve dreiging wanneer Michels structuur overhoop gehaald wordt door een ontbrekend T-shirt brengt Roger perfect over. De lezer merkt daarbij heel goed dat Catherine door haar leeftijd eigenlijk niet langer opgewassen is tegen een Michel die explodeert.
Het is net die onderhuidse dreiging die het leven van Catherine zo stresserend maakt. Tegelijk leeft ze zoals ze altijd met Michel geleefd heeft, maar toch groeit dat besef dat ze hem niet langer de baas kan. Verder ziet ze anderen met kinderen opgroeien die hen ondersteunen bij het ouder worden. Ook dat confronteert Catherine met haar eigen gemis. Eigenlijk is het onbegonnen werk om de complexiteit van de thematiek uit Michel volledig te duiden. We kunnen alleen maar respect hebben voor de fijnzinnige manier waarop de auteurs dit in een strip als Michel verwerkt hebben. Wie zegt dat er geen echt relevante stripverhalen bestaan, heeft zeker en vast Michel nog niet gelezen.
