Hokjesdenken is tegenwoordig uit de mode, maar Clear Crystal Air, het langspeeldebuut van Horses, laat zich nu eenmaal het best omschrijven als “duystermuziek”. Getuige daarvan de geslaagde sessie die de band vorige week zondag speelde bij Ayco in de Stubrustudio. Hoog tijd om hun plaat eindelijk ook eens vanonder de enolaradar te halen.
De indiefolk van Horses vind al een tijdje vlot de weg naar een breder publiek: airplay op Studio Brussel en Radio 1, een voorprogramma van Warpaint in de AB, noem maar op. Het tegendeel zou verbazen. Ondanks het feit dat de groep rond Bert Vliegen het zichzelf niet gemakkelijk maakt met een naam die hoofdzakelijk leidt naar websites voor dressuurliefhebbers, heeft hij met Clear Crystal Air een toegankelijk debuut gemaakt. Bij de eerste luisterbeurt is het al prijs.
Gaëtan Vandewoude van Isbells beschreef ooit eens treffend hoe de meest uiteenlopende muzikale trends elkaar ononderbroken opvolgen, maar dat de mensen desondanks altijd blijven terugkeren naar complexloze, mooie liedjes en melodieën. Zijn eigen groep is daar een goed voorbeeld van en ook op Horses is die stelling van toepassing. De sterkte van Clear Crystal Air is dat het mooie muziek is. Punt. Neem nu bijvoorbeeld de intrigerende melodie van eerste single “Bobby Fischer”. Of de gelaagde stemmen in het refrein en de outro van het geweldige “This Is Why You’re Here (And I’m Not)” die onvermijdelijk een tijdlang in je hoofd blijven rondzweven.
Horses is lo-fi, fluisterpop, slaapkamerfolk, som maar op. Zelf noemt Vliegen invloeden als Beach House, Phosphorescent en The Tallest Man On Earth. Vooral voor de ingetogen americana van Phosphorescent, ten tijde van Pride, valt wel wat te zeggen (“White Lake”). In het trage akoestische werk van geslaagde afsluiter “Twins” horen we dan weer haast onvermijdelijke Bon Iver-invloeden. Opvallend is de veelzijdigheid van Vliegens zangpartijen: van eerder nasale klanken (“White Lake”) tot een onvaste stem die vreemd genoeg vooral aan Wayne Coyne doet denken (“Vaggvisa”). De 21-jarige Vliegen is ongetwijfeld nog niet getekend door het leven, maar hij klinkt wel zo, met thema’s als eenzaamheid en melancholie, gepaard met sprankeltjes hoop (“I should go and live somewhere quiet with the girl I love” vat het zowat samen).
De jongelui zijn niet over een nacht ijs gegaan. Clear Crystal Air is geschreven en bijgewerkt over een periode van vijf jaar. Voor de uiteindelijke opnames wist de groep producer Robin Propper-Shepard te strikken, zelf niet onsuccesvol als frontman van Sophia. De man bracht hier en daar helaas overproductie met zich mee. Het gegeven dat een plaat aanslaat vanaf de eerste luisterbeurt, impliceert vaak een beperkte houdbaarheidsdatum. Vooral meezingers “Avalanche Kid” en “Saint John” gaan de verkeerde pop-rockrichting uit. En muzikaal mocht de plaat in zijn geheel gerust wat meer wringen, snijden, verrassen. Anders uitgedrukt: te veel studio, te weinig slaapkamer. Te veel Band of Horses, te weinig Sparklehorse.
Geen zorgen, Horses tekent hoe dan ook voor een opmerkelijk debuut met enkele wondermooie nummers. En zoals dat meestal gaat met jonge debuterende bands, is er nog tijd en ruimte om te groeien. Wordt in de toekomst hopelijk vervolgd.
